Μετά ...εγώ φταίω;

1. Αρχικά πατήστε επάνω στην εικόνα και δείτε την σε μεγαλύτερο μέγεθος (Κόλπο: αφού ανοίξετε την εικόνα σε μεγάλο μέγεθος μπορείτε να επιστρέψετε στη σελίδα αυτή πατώντας το Backspace). 

2. Περιμένετε ένα λεπτό (ή και περισσότερο, δεν πειράζει). Σκεφτείτε. Κάντε όνειρα. Πολλά. Ελεύθερα. Μακριά. Κοντά. Να έχει αρκετό αέρα και θερμοκρασία κατάλληλη- αυτή που σας αρέσει. Μυρίστε τη φύση. Νοιώστε την ταχύτητα της Χόντας. Σχεδιάστε με το μυαλό σας το ιδανικό απόγευμα παρέα με τον καλό σας ή την καλή σας ή τον καλό σας εαυτό μόνο. Ό,τι θέλετε εσείς.

3. Αποφασίστε τώρα, ποια από αυτές τις 4 θεές που σας αποκαλύπτει η εικόνα καλύπτει όλα αυτά που σκεφτήκατε στο 2 με τον καλύτερο τρόπο;

4. Ψηφίστε. Τώρα. Δεν κληρώνεται κάποια. Ίσως όμως να την κληρώσετε εσείς στον εαυτό σας. Ίσως και εγώ...

Μέσο διαφυγής

Τελικά δεν το περίμενα... Μετά από 8 μήνες που πήρα την μηχανή από τον γνωστό μηχανόβιο Λευτέρη Ι. και την είχα παρατημένη στο ισόγειο της πολυκατοικίας, την ξεσκέπασα από την κουκούλα (πάλι καλά!), απομάκρυνα πτώματα ζώων, εντόμων, ποντικιών, σκυλιών (...ώπα!) και ξεκίνησα τη διαδικασία "αναγέννησης".

Πήρα λοιπόν καινούρια μπαταρία, έβαλα βενζίνη, έβαλα αέρα στα λάστιχα και την κυκλοφόρησα! Θέλω σήμερα να πάω να χτυπήσω μια μπαγκαζιέρα πίσω με μαξιλαράκι για τον συνεπιβάτη (ή την συνεπιβάτη...) και με το κράνος που πήρα και μου αρέσει πολύ (δεύτερο ενσωματωμένο τζάμι για τον ήλιο...) το πράγμα αρχίζει και κλείνει!

Δυσκολεύομαι λιγάκι στην εκκίνηση, ιδιαίτερα όταν είναι κρύα, αλλά σιγά - σιγά αισθάνομαι τη σιγουριά εκείνη που το ταξίδι Ελλάδα - Βιρμανία μου φαίνεται πραγματοποιήσιμο [:-Ο]. Την μαστίγωσα λιγάκι χθες στα 150 χλμ/ώρα και τότε αισθάνθηκα ότι τα πράγματα ήταν οριακά ή μάλλον είχαν φύγει εκτός ορίων. Πιστεύω ότι με 120 χλμ/ώρα είναι μια καλή ταχύτητα ταξιδίου, π.χ. Δράμα - Γερακινή που θα παίξει Σάββατο πρωί, πολύ πρωί για να μην πέσω πάνω σε μπλε ανθρώπους που είναι ενοχλητικοί και αδιάκριτοι μέχρι αηδίας.

Να πω τη μαύρη αλήθεια, ήδη ζαχαρώνω μια Honda Transalp 700 (νέο μοντέλο), στο χρυσαφί της χρώμα βεβαίως - βεβαίως, σαν την επόμενη αγορά. Θα το κάνω κι αυτό, όταν ο χρόνος και η τσέπη το επιτρέπει. Είναι αλήθεια, ότι δύσκολα θα οδηγήσω ξανά ένα μικρό αυτοκίνητο (βλέπε Πούντο και Σίριον, ζεύγος ηλιθίων μικρών για σούπερ μάρκετ ή το πολύ πολύ αποδράσεις ως τη Θάσο...) και έτσι επειδή το ομορφότερο αυτοκίνητο στη φύση (Α5 άσπρο φυσικά) μοιάζει άπιαστο όνειρο θα συμβιβαστώ με κάτι πιο χειροπιαστό και προσγειωμένο... Δεν είναι κακή, καθόλου κακή ιδέα η Τρανσάλπ τελικά!

(να είχα και ένα δίπλωμα δεν θα ήταν κακή ιδέα...)

Μέχρι το τέλος του χάρτη...

Παρασκευή 4/7 μεσημέρι αναχώρηση.

Πρώτος μας προορισμός, η Αλεξανδρούπολη και πιο συγκεκριμένα, Νέα Χιλή. Έκλεισα μια διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο Νεφέλη. Το όνομά του, πρέπει να το παραδεχτώ, με "τράβηξε" και μου έκανε ένα "κλικ" για να το επιλέξω.

Το ξενοδοχείο κλασικό, ψιλοπολυτελές, με πισίνα, ίντερνετ κόρνερ, στάντ με ψιλικά, πρωινό ok κλπ. Η Όλγα ενθουσιασμένη για το παχύ χαλί στο διάδρομο και τις άσπρες παντόφλες με το Νεφέλη σε ...κόκκινο χρώμα γραμματοσειράς. Περάσαμε ήρεμα, απλά, με βόλτα στην Αλεξανδρούπολη, παγωτό στο λιμάνι, καταναλώσαμε "γύρο σε πίτα απ' όλα" αμφιβόλου ποιότητας (πήγαν να μου φάνε και 5 ευρώ στα ρέστα...), χαλαρό περπάτημα στους τετραγωνιζέ δρόμους της πόλης. Το βράδυ η Όλγα με κέρδισε στο ποδοσφαιράκι με αέρα, τράκαρε καμιά 10αριά φορές με άλλα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, "ζήλεψε" ένα κοριτσάκι που έκανε τραμπολίνο με απανωτές κωλοτούμπες στυλ Μελισανίδη... Αν και δεν μπορέσαμε τελικώς να βραχούμε στην πισίνα του ξενοδοχείου περάσαμε μια χαλαρή μέρα.

Την επομένη κατευθυνθήκαμε προς το Τυχερό (στον Προβατώνα δεξιά στο φανάρι) και μείναμε στη Θράσσα. Μοναδικός ξενώνας, με έντονο το προσωπικό ύφος της ιδιοκτήτριας (το νοικιάζει από τον δήμο της περιοχής τα τελευταία 6-7 χρόνια), με πολλά προϊόντα αγροτουριστικά, μπλούζες WWF, σκαλιστά, κεριά, ξύλινα, βιβλία, χάρτες, επιτραπέζια και ζεστές - φρέσκιες πίτες να περιμένουν στον πάγκο της ρεσεψιόν. Η φωτογραφία είναι από το δωμάτιο "7" που μείναμε και δεν άρεσε στην Όλγα, που "συνήθισε" στο ερκοντίσιον και το διπλό, σούπερ Κινγκ, καλιφόρνιαν στάιλ κρεβάτι (βλ. ξενοδοχείο Νεφέλη...).

10 μέτρα από τη λίμνη, πάπιες, χήνες και πελαργοί τριγύρω, γάτες να περιμένουν στωικά στην είσοδο του ξενώνα για ένα χάδι του επισκέπτη, μια ευκαιρία για να μείνεις εσύ με τον εαυτό σου ή 2-3 παρέες να απολαύσουν ...απλά (!) τη φύση που ξεδιπλώνεται έντονα τριγύρω. Τα κουνούπια όντως ήταν ένα θέμα (δίπλα στη λίμνη βλέπεις!) και τα δωμάτια εξοπλισμένα με ταμπλέτες για τη νύχτα αλλά και σίτα στις πόρτες των μπλακονιών.

Αξίζει, ναι, αξίζει κάποιος από Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή άλλου να κάνει μια 3ημερη (π.χ.) απόδραση από την τρέλα της ημέρας και να βρει αυτά που ο καθένας μας ψάχνει, αλλά δεν έχει ποτέ το χρόνο να το κάνει και μονίμως βρίσκει δικαιολογίες να το αναβάλει (για άλλη μια φορά).

Τελικά: μου άρεσε πολύ και έδωσα υπόσχεση να το ξανακάνω...