Επίσκεψη στη Βουλγαρία

Το Σάββατο 9 Ιουνίου πήγαμε (για μένα ήταν η 2η φορά) στη Βουλγαρία για βόλτα. Προκαθορίσαμε να πάμε για ψωνάκια "αναγνώρισης" (ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρονικά...), να φάμε κατιτίς και να πιούμε καφέ. Τελικά δεν ψωνίσαμε σχεδόν τίποτα, φάγαμε κάπου στην πλατεία σε τυχαίο μαγαζί - πιτσαρία, και καφέ ήπιαμε στις Σέρρες (πολύ ωραίο μαγαζί - Loca το λέγανε)...

Η Σουζάνα έκανε απλά υπομονή και προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι είναι ωραία μωρέ, εντάξει... θα το συνηθίσω που θα πάει κλπ...

Σαφώς και θα ξαναπάω - ξαναπάμε, όσοι τουλάχιστον θέλουν και γουστάρουν το διαφορετικό. Γνώμη μου είναι ότι οι άνθρωποι σε 10 - 15 χρόνια θα είναι έτη φωτός καλύτερα από ό,τι είναι σήμερα. Είναι σχετικά ευγενικοί, δουλευταράδες και σαφώς "πεινασμένοι" (σε σχέση με τους καλοπερασάκηδες Έλληνες)...
Τελικά από το Σαντάνσκι (Sandansy) μου χτύπησε όμορφα, η φύση-δέντρα-πάρκο-πλατεία, το μπούγιο του κόσμου στο παζάρι, αρνητικά, ο αποκρουστικός Έλληνας-ταβέρνα με το χάλια φαγητό που δεν φάγαμε ευτυχώς, τα πεζοδρόμια με το χάλι τους, η ψιλοακαταστασία στα κτίρια και οι κιτς επιγραφές που θυμίζουν κάτι από χωριό...

Πάντως ...άξιζε! (pozdrávi)

Προσοχή στις απάτες

Από τον ξάδερφό μου στην Αθήνα πήρα ένα μήνυμα που δείχνει πόσο αλητήριοι είναι μερικοί - μερικοί και τι κομπινούλες στήνουν για να μας κλέβουν.
Λοιπόν, πήγε ο Θανάσης να αγοράσει ένα σαμπουάν και γυρίζοντας σπίτι διαπίστωσε ότι αυτό που πωλούσαν ήταν προϊόν προσφοράς (του στυλ 1+1, 2+1 δώρο) και φυσικά οι εξυπνάκηδες από το σούπερ σκίζουν το σετ και τα πωλούν τελικά ανεξάρτητα, κερδίζοντας διπλά...

Προσοχή λοιπόν! Για οποιοδήποτε αντίστοιχο περιστατικό σας τύχει ή ακούσετε πάρτε τηλέφωνο στο 1520 (από σταθερό ή κινητό) που αντιστοιχεί στο τηλέφωνο καταγγελιών του Υπουργείου Ανάπτυξης. Πιστέψτε με, δουλεύει το σύστημα και αξίζει τον κόπο να τιμωρούνται αυτοί που μας θεωρούν ...ζώα!

Απίστευτο

Τι να πει κανείς! Αν βλέπεις κάτι τέτοια, μετά αναθεωρείς πολλά πράγματα για παιδιά και υπολογιστές. Προσοχή στους γονείς! Το βίντεο είναι αληθινό και ...τρομάζει.

(Πατήστε επάνω στην εικόνα για να δείτε το επίμαχο βίντεο!)

Σαμιαμίδι

…και είμαι αραχτός στο μπαλκόνι πίνοντας φραπεδιά παγωμένη και ξαφνικά πίσω μου ακούω έναν ύποπτο θόρυβο που έμοιαζε με κάτι άγνωστο και ίσως επικίνδυνο να περπατάει σε στυλ «θα περάσω από τον σβέρκο σου και μυρωδιά δεν θα πάρεις». Γυρνώ και βλέπω μια σαυρίτσα από τις πολύ μικρές που φοβάσαι να τις πιάσεις γιατί θα σου μείνει η ουρά τους στα χέρια. Την πιάνω με χίλιες μύριες προφυλάξεις μπας και την τσαλακώσω κατά λάθος και παρατηρώ ότι είναι ακίνητη σαν νεκρή, με την καρδούλα της όμως να χτυπάει σαν ταμπούρλο του γύφτου.

Κακομοίρα… την πήρα μέσα την τάισα λίγο τυράκι και ψωμάκι, που φάνηκε να της αρέσει, με τίποτα δεν δοκίμασε τα μπρόκολα από την κατσαρόλα ζεστά – ζεστά και τέλος έπεσε με τα μούτρα σε μια τούρτα από βατόμουρα που είχε ξεμείνει στο ψυγείο. Αφού ήπιε και μια – δύο σταγονίτσες νεράκι την έβαλα να ξεκουραστεί και να χωνέψει σε μια γλάστρα που δεν είχε φυτό (είχε κλασικά ξεραθεί, ας ήταν και πλαστικός φίκος).

Η έκπληξη: την άλλη μέρα το πρωί, πριν καλά – καλά ξυπνήσουμε πήγα να δω τι απέγινε. Το άτιμο το σαμιαμίδι, είχε διπλασιαστεί (και βάλε) σε μέγεθος και είχε καθίσει επάνω στο τραπέζι και ρουφούσε τις τελευταίες σταγόνες από τη φραπεδιά που ξεχάστηκε στο τραπέζι. Μόλις το ποτήρι άδειασε, γυρνά προς το μέρος μου -στήλη άλατος εγώ- και με φωνή ανθρώπινη μου λέει: «τι βλακείες κάθεσαι και γράφεις στο blog σου για να το γεμίσεις;». ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!

Ξέρει τι είναι τα blogs? Μην τρελαθούμε…

Τη σκότωσα με τον πλαστικό κάκτο.

Η κατασκήνωση

Η Όλγα πήγε τελικά κατασκήνωση, που το ήθελε σαν τρελή. Η κατασκήνωση είναι όντως πολύ καλή, έχει πολύ κόσμο και από προσωπικό και από κατασκηνωτές. Απέναντι από τη θάλασσα, πολλά δέντρα, πισίνα, παδική χαρά, θεατράκι για εκδηλώσεις και τα παιδιά μένουν σε βαγόνια τρένων παλαιού τύπου.

Την 1η βδομάδα (μετά από 3-4 μέρες αν θυμάμαι καλά) έπεσαν τα πρώτα τηλέφωνα: "περνάω καλά, αλλά σας πεθύμησα - θέλω να έρθω στο σπίτι". Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου... Τίποτα. Οκ, την πήραμε για μια βραδιά και μετά ξανά πίσω. Την επόμενη βδομάδα, 2-3 επισκέψεις της Μαριάννας στην κατασκήνωση και όλα βαίνουν καλώς. Σήμερα 4 Ιουλίου με πήρε η Όλγα και ..."μπαμπά, έλα να με πάρεις ΣΗΜΕΡΑ - δεν θέλω να επιστρέψω". Τα ίδια γνωστά: "βρε καλή μου, θα πάω στην Ξάνθη σήμερα, δεν μπορώ, θα έρθω αύριο το απόγευμα με τη Νεφέλη για μπάνιο κλπ...", αλλά μπα! Μάλλον είναι οριστική η άρνησή της να παραμείνει για τις υπόλοιπες 2-3 μέρες μέχρι το τυπικό κλείσιμο της περιόδου. Οπότε... αύριο θα πάω και μάλλον τα μαζεύουμε οριστικά.

Πάλι καλά θα μου πεις. Κάθησε περί τις 15 μέρες. Είναι και η πρώτη φορά που πάει κατασκήνωση. Είναι και η πρώτη φορά που λείπει τόσες μέρες από το σπίτι...

Πάντως έγινε αραπάκι - απ΄ότι έμαθα... :-)