Λάμπρος

Ο Μπραντ Πιτ είναι γκέι. Όπως και ο Μπράντον και ο Ρίτσαρντ Γκιρ και ο Μελ Γκίμπσον και ο Χούλιο Ινγκλέσιας και όλοι οι άλλοι δήθεν όμορφοι. Μόνο εγώ δεν είμαι γκέι. Και μιλάω και ελληνικά που τα πιάνετε πιο εύκολα, κορίτσια. Με λένε Λάμπρο (για τους φίλους  Μπρο, η Σούλα με το ένα, αλλά τσακίρικο μάτι, με φώναζε Μπροκουλίνι μου, χα! αμ πως;) και εργάζομαι σε αποφράξεις βόθρων το πρωί και που-και-που σε αποτεφρώσεις αγριόχοιρων σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης, για αρπαχτή ντε! Το βράδυ κατά τις 5:30 πηγαίνω και μια βόλτα στο Cafe de Cafe φορώντας ένα ακριβό μπουφάν, κίτρινο – μελιτζανί που το τσάκωσα από το πιο ακριβό καλάθι της Λαϊκής Αγοράς της Δράμας. Μόνο Πέμπτες είναι ανοιχτά – δεν είναι για όλους, κάθε μέρα, κάθε ώρα κι έτσι… να ξηγούμεθα!

Πίνω (δεν πίνω, κάνω τον άνετο, για μόστρα χα!) τη φραπεδιά μου με 6 ζάχαρες και κουνιέμαι στο πιο ψηλό σκαμπό του μαγαζιού για να με βλέπουν τα θηλυκά και να παθαίνουν την πλάκα τους. Και πιάνει μεγάλε! Εψές ήρθε μια τύπισσα πολύ εντάξει κομμάτι και μου είπε κάτι, ξέρεις, ψιλιπονηρό… Έκανε ότι το είπε στο τύπο (και αυτός γκέι) που ήταν δίπλα, αλλά κατάλαβα εγώ ότι το έκανε για να μην προδοθεί. Χα… Σε ποιον ρε; Σε μένα τον Μπρο; Ρε σε μένα; Άσε τώρα… Αν ήταν η τύπισσα εντάξει και δεν έκανε οφσάιντ θα της ξηγούσα το ‘νειρο. Έχε χάρη που ήταν λίγο μεγαλύτερη από μένα καμιά 25αριά χρόνια και πιο κοντή άλλους τόσους πόντους! Δεν με πείραξε ρε η ελιά σαν βερίκοκο στο μάτι της, ούτε τα 45 παραπανήσια κιλάκια της, απλά εκείνη η φαλάκρα της και τα τεράστια παντελόνια που φορούσε (στην αρχή νόμιζα ότι είχε βάλει μαξιλάρια στην κοιλιά και στα μπούτια, αλλά προσποίηση δεν παίζει ρε σε μένα…) λίγο με χάλασαν να πω την αλήθεια.

Ρε, οι γυναίκες είναι άββισως. Τι να λέμε τώρα; Ξεκινάω καλά – καλά τα κολπάκια, μόνο σε σουρωμένες που μιλάνε πιο καθαρά από τις άλλες τις δήθεν… και σου λένε σε κάποια φάση: «Θέλω να ξερ…» και χλουπ, πάρτα όλα στο πάτωμα! Έλεος ρε, έλεος. Βρωμάω λένε. Δήθεν τώρα! Πρέπει λένε να πλένομαι που και που και να μην πηγαίνω με τα ρούχα της δουλειάς στα μαγαζά. Τι λες μωρέ; Ο Μπρο ρε πλένεται κάθε, ναι ρε, κάθε μέρα. Δεν είναι λέτσος. Μην μου πεις όμως ότι θα μπω και μέσα στην, πως την λένε, μπανε.. μπανο.. μπανιέρα! Ρε συ είναι άσπρη, πάρτο χαμπάρι. Αν μπω μέσα θα αλλάξει χρώμα και δεν θέλω να λερώνω ρε. Στο λαβοτέτοιο μια χαρά πλένω τις τριχωτές μου μασχάλες με νεράκι καθαρό του θεούλη. Δεν θέλει πολύ. Μην κάνουμε και υπερβολές τώρα, εποχή που είναι, και τα ποτάμια έχουν στερέψει! Λίγο να υγρανθεί το μεσαίο δάχτυλο, το πιο μεγάλο, και το καθάρισμα τελειώνει μέχρι να πεις πατσάς-ολόκληρος-που-τρώγεται-με-τα-χέρια-σαν-καλαμπόκι!

Ακούς εκεί βρώμας ο Μπρο!...

Ένα μόνο δεν κατάλαβα ρε φιλάρα. Γιατί σήμερα 24 του μηνού μου λέγανε χρόνια πολλά ρε; Τι είναι σήμερα; Γιορτάζει κανείς ή μου ’κάναν πλάκα τα μοσχάρια στο βοθρατζίδικο; Θα πάω σε κανένα μαγαζί που έχει εκείνες τις τηλεοράσεις στη σειρά που δείχνουν, λένε, ιστιοσελίδες και θα ρωτήσω το αφεντικό να μπει στο έιτς τι τι πι κάθετος κάθετος πάνω κάτω τελείες τρία ντάμπλεβε τελίτσα εορτολόγιο τελίτσα γκρ και να δει αν γιορτάζει κάποιος τυπάς σήμερα. Αν γιορτάζει κάποιος εντάξει. Αν όμως δεν… θα πάω στα μοσχάρια τους συναδέλφους μου και θα τους ανοίξω απότομα τη φόρμα που φοράω χωρίς μπλουζάκια και αηδίες, σιμά στη μούρη τους. Να δεις που και πάλι θα κάνουν τους ψόφιους κοριούς και θα πέσουν στο πάτωμα. Βλάκες είναι, αφού αναπνέουν κανονικά, τους σκουντάω με το ξύλο που ανακατεύουμε τα λύματα από τους σωλήνες να ξεφρακάρουν από τα χοντρά, και αυτοί είναι ζωντανοί ρε. Το ετούτο τους μπροστά κουνιέται ρε, πάνω κάτω κανονικά. Κάνουν ρε τους ψόφιους κοριούς οι μπίχλες!