Γιώργος

Γιώργος Γλάστρας. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, γέλασα με το αστείο του επωνύμου του. Μου φάνηκε τελείως γελοίο για έναν απόφοιτο νομικής!

Ήμουν φαντάρος και είχα μετατεθεί για 3η (και τελευταία φόρα) στο Πολύκαστρο Κιλκίς. Τα πρωινά πήγαινα στο ταμείο του ΤΥΠ (Τάγματος ΥΠοστήριξης) και ο Γιώργος σε κάποιο άλλο γραφείο. Ήμασταν, πάνω κάτω, συνομήλικοι και μου έκανε εντύπωση από την αρχή ο χαρακτήρας του. Με μια λέξη, για να μην σας κουράζω με λεπτομέρειες, ήταν ένας χρυσός άνθρωπος.

Είχε ένα άσπρο Γκολφάκι στο ΧΣΟ (Χώρο Σταθμεύσεως Οχημάτων – δικό μου ακρωνύμιο, θα μπορούσε να είναι ένα από τα 3 εκ. του ΕΣ) και πηγαίναμε καμιά φορά στη Θεσ/νίκη για καφέ σε κοινές μας εξόδους. Πίνοντας καφέ τον ρώτησα για την νομική που τελείωσε και μου είπε ότι το έκανε αυτό χωρίς να το θέλει ιδιαίτερα (ίσως ο πρώτος του ..."ρόλος") και μετά τη σχολή του πήγε και σπούδασε υποκριτική στην Αγγλία. Μάλιστα έπρεπε σε σύντομο χρονικό διάστημα να δώσει εξετάσεις για άδεια ασκήσεως επαγγέλματος για δικηγόρος γιατί το είχε καθυστερήσει πολύ μετά τη λήψη του πτυχίου του και αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να περιμένει για ν χρόνια. Είχε παίξει σε μερικά θεατρικά έργα και σε κάποια φάση, ενώ ήμασταν φαντάροι, θα έπαιζε σε ένα θέατρο στη Θεσ/νίκη στο έργο εποχής «Χορεύοντας στη Λούνασα (ή Λουνάσα)».

Πήγα και τον είδα. Απόλαυσα ένα Γιώργο να χορεύει, τραγουδάει, παίζει απίστευτα… Μου φάνηκε ότι ξεχώριζε από όλους τους υπόλοιπους της παράστασης. Έμεινα κάγκελο. Ξεχείλιζε από ενέργεια επάνω στη σκηνή. Αυτό που έκανε ήταν η ζωή του. Δεν τον ξαναρώτησα ποτέ «γιατί δεν ανοίγεις γραφείο και να γίνεις ένας ‘καθώς πρέπει’ δικηγόρος»; Δεν έπρεπε να ανοίξει γραφείο. Όχι. Θα πέθαινε μετά από μία βδομάδα. Η εικόνα του Γιώργου ανάμεσα σε μηνύσεις, μισθωτήρια επαγγελματικών χώρων και αιτήσεις διαζυγίων ήταν απλά αστεία ή καλύτερα μακάβρια.

Μας έφερε στο γάμο τα πιο όμορφα δώρα που είχα πάρει. Μεταξύ άλλων ήταν και μια χειροποίητη κούκλα μάγισσα – μαριονέτα από τις πιο όμορφες και καλοφτιαγμένες που έχω δει. Η παρουσία του Γιώργου ήταν μια όαση στο γενικότερο χαμό και άγχος των ημερών. Ήπιαμε καφέ στο σπίτι (νιόπαντρος γαρ) και μιλήσαμε για διάφορα εκτός θέματος: θέατρο, παραστάσεις, αναπάντεχα, σπουδές, εξωτερικό…

Δεν τον έχω ξαναδεί από τότε. Μάιος 1999. Τον έχω αναζητήσει αρκετές φορές, αλλά μάταια. Την τελευταία φορά είχα μάθει ότι ήταν κάπου στο εξωτερικό και έπαιζε σε κάποια θεατρική παράσταση. Θα προσπαθήσω να τον βρω. Είναι από τους ανθρώπους που, όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν ξεχνάς την αύρα τους που ήταν τόσο, μα τόσο διαφορετική από αυτή των υπολοίπων…