Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Ελευθερία

Καλή βδομάδα απανταχού φιλαράκια (...Γερμανία, Ολλανδία, Αθήνα, Θεσ/νίκη, Λευκάδα, Δράμα, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη, ίσως και αλλού...). Τελικά η εκδρομούλα προς Θεσ/νίκη αποδείχθηκε άθλος γιατί στο δρόμο πηγαίνοντας είχε τρελή ομίχλη για αρκετή ώρα και επιστρέφοντας (μέσω Σερρών) τρελό πλευρικό άνεμο στα 5 μποφόρ. Αλλά, όλα καλά. Ωραίες δοκιμασίες...

Επειδή δεν έχω ξεκουραστεί ιδιαίτερα -και δεν έχω τρελή έμπνευση ακόμη- από το 2ήμερο και επειδή σας υποσχέθηκα την ανάρτηση ενός μεγάλου κειμένου -10σέλιδο- σας ενημερώνω ότι το κείμενο αυτό γράφτηκε από τον blogger του παρόντος blog πριν από 2 μήνες περίπου. Όσοι με ξέρετε (και ξέρετε πράγματα) μπορείτε να συνδέσετε γεγονότα, όσοι δεν... απλά διαβάστε το έτσι σαν δοκίμιο π.χ.

Το κείμενο επειδή είναι μεγάλο και δεν μπορεί να αναρτηθεί ως έχει εδώ μέσα, το μετέτρεψα σε pdf μορφή και μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ (περίπου 800ΚΒ μέγεθος). Αν δεν έχετε εγκατεστημένο το πρόγραμμα Acrobe Reader και βαριέστε να μπαίνετε σε διαδικασίες, μπορείτε να κατεβάσετε το ίδιο κείμενο σε μορφή Word από εδώ (αλλά είναι και μεγάλο ~5,5 ΜΒ). Δεν σας υπόσχομαι ότι θα το βλέπετε το ίδιο καλά όπως στη μορφή pdf.

Περιμένω τα σχόλια σας φυσικά. Σας προτρέπω να το εκτυπώσετε γιατί είναι μεγάλο και δεν διαβάζεται ίσως εύκολα από μια οθόνη.


9 σχόλια:

  1. Δύσκολο να σχολιαστεί ένα τόσο μεγάλο κείμενο. Χρειάζομαι και χρόνο και χώρο. Θα αναφερθώ λοιπόν σε δυο μόνο σημεία αφήνοντας και άλλους να σχολιάσουν. Θα ξεκινήσω από το γέλιο του τρελού.
    Όταν ήμουν μικρή είχε πέσει στα χέρια μου ένας δίσκος από βινύλιο του πατέρα μου. Οδός ονείρων, του Μάνου Χατζιδάκη. Ο Χορν τραγουδούσε κάποιο τραγούδι εκεί μέσα για δυο τρελές που τον αγαπούν και αναρωτιόταν γιατί σιωπούν. Εκείνος μου ακουγόταν όμως ο τρελός. Από το γέλιο του.
    Έτσι κάπως μου φαίνεται τώρα ο Λέο Μπουσκάλια. Όχι απλώς υπερβολικός. Κάπου είχε ξεφύγει. Πνίγηκε μέσα στο πάθος για ζωή; Η αυτοκτονία του με σόκαρε. Δεν γνωρίζω τον λόγο που το έπραξε. Ένιωθα όμορφα όταν διάβαζα τα βιβλία του. Η πραγματική χαρά, η πραγματική ζωή, η πραγματική ελευθερία, νομίζω δεν καταστρέφουν τον άνθρωπο. Τώρα λοιπόν δεν με πείθει.
    Το δεύτερο σημείο που θα σχολιάσω είναι της γέννας. Ναι. Αδικημένοι είστε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χάνετε.... Δεν είναι ούτε οδύνη, ούτε ηδονή. Είναι δημιουργία, ή μάλλον συνδημιουργία με τον Θεό. Οπότε τα λόγια δεν χωρούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μια παρατήρηση - διόρθωση: ο Dr. Felice Leonardo Buscaglia δεν αυτοκτόνησε, πέθανε απλά στα 74 του, από καρδιακή ανακοπή στο σπίτι του Glenbrook, Nevada, κοντά στη λίμνη Tahoe στις 11 June 1998. Μην σοκάρεσε αδίκως λοιπόν...

    Ψιλοάσχετο: ο πατέρας σου είχε ένα καδράκι (στο φροντ.) που έγραφε: "Μετά πόνου γαρ η μάθησις". Μου έχει μείνει στο μυαλό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. NAI...
    NO PAIN, NO GAIN
    έγραφε κάτω από την αφίσα ενός... superman σ' ένα γυμναστήριο μια φορά. ΒΒ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι φήμες τελικά διίστανται.
    Δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη.
    Μακάρι να μην αυτοκτόνησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλά ,Ανδρέα,έχω μείνει άφωνη!
    Θα σου πω κάτι που διαπίστωσα προσφάτως και δυστυχώς για πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα .
    Είναι δύσκολο πράγμα στις μέρες μας να είσαι "δότης".Δυστυχώς τις περισσότερες φορές ,οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν ,είτε αυτοί είναι γονείς ,είτε αδέλφια ,είτε ο/η σύντροφός μας , μας θεωρούν δεδομένους και κτήμα τους.
    Ίσως κάποιες φορές ,να τους το "περάσαμε" εμείς αυτό,άθελά μας ,στην προσπάθειά μας να τους δώσουμε ότι ήταν δυνατόν,από ψυχής ,χωρίς να υπολογίσουμε τον εαυτό μας ,αρκεί αυτοί να αισθάνονται και να είναι καλά .
    Ποιός όμως από αυτούς κάθησε και σκέφτηκε ποτέ εσένα ,εμένα τον διπλανό "δότη";
    Αναλογίστηκαν ποτέ αν αυτά που έκαναν σε πίκραναν ,αν σε έπνιγαν;
    Πρέπει να αρχίσουμε να αγαπάμε και τον εαυτό μας ,εκτός από τους γύρω μας.
    Δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να τσαλαπατά την αξιοπρέπειά μας , να φιμώνει το στόμα μας , να μας στερεί το "οξυγόνο" που λέγεται ελευθερία (απόψεων και κινήσεων).
    Όχι πλέον!
    Δίνω εκεί που γουστάρω και εκεί που αξίζει.
    Όχι αδιακρίτως στον κάθε κενό ,πεζό και "μίζερο" άνθρωπο.

    "Άφρο"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Προϋπόθεση αγάπης προς τους άλλους είναι η αγάπη στον εαυτό σου. Δεν νοείται αλλιώς η αγάπη.
    Άλλο βέβαια αν θυσιάζεις κάτι από σένα, από αγάπη για κάποιον συνάνθρωπό σου.
    Τελειότερο παράδειγμα από την τριανταφυλλιά δεν νομίζω ότι υπάρχει. Όσο περισσότερα τριαντάφυλλα κόβω για να δώσω μπουκέτα σε όσους αγαπώ, τόσο πιο πολλά και πιο δυνατά τριαντάφυλλα δίνει. Αλλά προσοχή! Τσιμπάει πολύ αν δεν προσέξεις...
    Κάπως έτσι είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλη Fei Ma, μου θυμίζει Μπουσκάλια αυτό που έγραψες. Επηρεασμένη ολίγον τι ή έτσι μου φαίνεται;
    Θα συμφωνήσω ότι (και) έτσι είναι τα πράγματα. Βεβαίως, πάντα παίζει ρόλο από ποια μεριά κοιτάμε το βάζο. Μπορεί η δική μας πλευρά να μην είναι πάντα η καλύτερη για τον εαυτό μας κι αυτό ενδέχεται να μην το καταλάβουμε και ποτέ!

    Ζωή μετά σου λέει ο άλλος... ;-)

    Καλά να περνάτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όχι δεν είμαι επηρεασμένη από κανέναν. Απλώς ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη ζωή μοιάζει πολύ με τον τρόπο που πλησιάζω μια τριανταφυλλιά και με τη σχέση που έχω με τα συγκεκριμένα φυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή