Fei Ma

Αν και είπα στη φίλη Fei Ma ότι δεν θα στείλω φωτογραφίες μου μετά την αλλαγή στο μαλλί μου, τελικά μου τη βάρεσε και είπα να φτιάξω ένα σλάιντ σόου στυλ "Πριν" και "Μετά". Οι φώτος που θα δείτε στο βιντεάκι δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Δεν μπήκα σε φωτογραφικό στούντιο για να καταγράψω επαγγελματικά πλάνα. Τις τράβηξα στο τυχαίο, όποτε μου έβγαινε.

Συμπεράσματα που έχω να καταθέσω εξ' αφορμής του γεγονότος:

Όταν κάποιος είναι άδειος εσωτερικά, φουσκώνει εξωτερικά. Όχι πάντα. Παίζουν και άλλες αιτίες, π.χ. ορμόνες, φάρμακα κ.λ.π. Αλλά σε γενικές γραμμές, κάποιος που έχει π.χ. 28 κιλά παραπάνω από το κανονικό του, δεν μπορεί να ισορροπεί εσωτερικά και να είναι όλα ΟΚ στη ζωή του. Δεν μπορώ να βλέπω ένα "κήτος" (όπως ήμουν εγώ) να μου λέει "όλα είναι τέλεια, είμαι μια χαρά!", δεν μπορεί... Ο άνθρωπος που είναι ΚΑΛΑ μέσα του είναι και έξω του. Είπαμε, όχι πάντα, υπάρχουν κι άλλοι "εξωγενείς" παράγοντες.

Κάτι που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε - όπως π.χ. ταξίδι στη Σκανδιναβία και εξερεύνηση σε κουφές περιοχές κοντά στα φιόρδ, ταξίδι με μηχανή στα σύνορα Ισπανίας Γαλλίας, αλλαγή ενδυμασίας σε χρώματα και στυλ τελείως διαφορετικά από πριν κ.α. - ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ να το κάνουμε. Πείτε μου, σοβαρά τώρα, γιατί δεν πραγματοποιούμε αυτά που θέλουμε; Τι μας σταματάει από το να πραγματοποιήσουμε αυτά τα μικρά, μεγάλα, παράξενα, κουλά, άσχετα ή όπως αλλιώς οι άλλοι μπορούν να τα βαφτίσουν, αφού είναι αυτά που Ε-Μ-Ε-Ι-Σ έχουμε ανάγκη να κάνουμε; Πόσο πολύ υπολογίζουμε τη γνώμη των άλλων που είναι και θα είναι πάντοτε άλλοι όπως και εμείς είμαστε και θα είμαστε πάντοτε εμείς κι όχι οι άλλοι; Γιατί εγκλωβιζόμαστε σε ρόλους που κάποιοι άλλοι, θα ήθελαν να παίζουμε; Στην τελική δεν πληρωνόμαστε για τους ρόλους αυτούς!

Ή μήπως όχι;

Μήπως πληρωμή εννοούμε και την αποδοχή; Μήπως κάνοντας αυτά που άλλοι επικροτούν κερδίζουμε την παρουσία τους στη ζωή μας; Να το δεχτώ. Ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων. Κινούμαστε σε κάποια πλαίσια – δυστυχώς πολλές φορές. Σκεφθείτε όμως τι χάνουμε όταν συνεχίζουμε να παίζουμε ρόλους για μια ζωή!

Ο ηθοποιός ανεβαίνει στη σκηνή, παίζει τον ρόλο του και μετά ζει όπως νοιώθει (έστω και σχηματικά). Είναι ένας λόγος που θα έπρεπε όλοι να ανεβούμε στο σανίδι και να παίξουμε το ρολάκι μας. Μετά όμως κατεβαίνουμε. Και βλέπουμε τη διαφορά του να παίζεις και του να είσαι ο εαυτός σου. Και ζούμε. Και δίνουμε. Και λαχταράμε. Και φτάνουμε εκεί που θέλουμε εμείς. Και πατάμε στα πόδια τα δικά μας. Και κουραζόμαστε να χαράσσουμε τη δική μας πορεία ζωής. Γιατί αυτή η διαδικασία είναι συνεχής και αδιάκοπη μέχρι τέλους. Αλλά είμαστε εμείς που αναλαμβάνουμε τα κόστη και τις συνέπειες. Είμαστε, όμως, εμείς! Και αυτό το έχουμε χρέος, πέρα από κοινωνικές συμβάσεις (σας ευχαριστώ, αλλά εγώ διαλέγω για μένα), παιδικές νουθεσίες και πρέπει να και να μην (σας ευχαριστώ, αλλά εγώ διαλέγω για μένα), οικογενειακές υποχρεώσεις (σας ευχαριστώ, αλλά εγώ διαλέγω για μένα), συντροφικές αντιρρήσεις και μιζέριες (ας πρόσεχες! με γνώρισες με φτερά και αυτά δεν τα θυσιάζω για κανέναν, μου τα έδωσαν και θέλω να τα προσέχω σαν το πιο σημαντικό δώρο, σ’ αγαπώ, αλλά χάρηκα για τη γνωριμία και χαίρετε!).

Σας προ(σ)καλώ να βγείτε μπροστά και να σπάσετε όλα αυτά που σας φυλακίζουν εγκλωβισμένους στο κλουβί της σιγουριάς. Είναι ρίσκο. Είναι ίσως παρακινδυνευμένο. Αλλά ρε γαμώτο ποιος μας έχει πει ότι η ζωή παίζει μέσα σε κλουβιά και δωμάτια και ντουλάπια καλλυντικών και αυτοκίνητα με δερμάτινες επενδύσεις; ΠΕΤΑΞΤΕ και νοιώστε το σύμπαν να κινείται γύρω από εσάς!

Συγχωρέστε με για το προσωπικό σχόλιο: φίλη Fei Ma, μπράβο κούκλα μου – κράτα γερά, δεν είσαι μόνη σου, είμαστε πολλοί στο γήπεδο και όσοι το καταλαβαίνουν και το μυρίζουν, θα έρθουν κοντά…

ΣΧΟΛΙΟ - ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Με ρωτήσατε κάποιοι και το λέω "φωναχτά": οι 2 πρώτες φώτος είναι τραβηγμένες τέλη Σεπτέμβρη του 2002, οι άλλες 2 είναι ακριβώς (κατά τύχη ίσως...) 6 χρόνια μετά. Η μεγάλη βεβαίως διαφορά εστιάζεται περισσότερο στο μέσα. Το έξω είναι μόνο για το πρώτο καλημέρα... το απόγευμα όμως παίζει πιο πολύ το μέσα... και το κρύο και μοναχικό βράδυ, ΜΟΝΟ το μέσα!