Coca Cola

Now I’m ready to die in piece. Ρε συ, να δούμε με τους τάφους τι γίνεται... πόσο κοστίζουν, τι χαρτιά χρειάζονται, αν μπορούμε να κλείσουμε από τώρα κ.λ.π.; Αυτό που με απωθεί από τέτοιες καταχωρίσεις είναι ο φόβος και τα ενοχικά σύνδρομα που προκαλούν στους κακόμοιρους καταναλωτές που από τη μια αισθάνονται ξένοι ή παράταιροι ή και περιθωριακοί (σε ακραίες περιπτώσεις) στην κοινωνία του σήμερα-κακού και από την άλλη ζουν με τον φόβο ότι αν ξεπεράσουν τα επιτρεπόμενα όρια θα καταλήξουν στο πάτωμα με φριχτούς κοιλιακούς πόνους και αφρούς από το στόμα. Το λιγότερο.

Η ζωή δεν είναι +5 χρόνια (με βάσει στατιστικά στοιχεία και έρευνες) να κόψω όλα τα κακά και γίνω φυσιολάτρης και vegetarian citizen. Δεν ζούμε σε γυάλα φορμόλης. Δεν είμαστε ποντίκια σε εργαστήριο χημικών αναλύσεων. Στοιχειωδώς ξέρουμε τι μας πειράζει και τι όχι και είμαστε αρκετά ενήλικες να επιλέγουμε.

Ίσως να είμαι επηρεασμένος από δυο τρεις φυσιολάτρες που γνώρισα και οι οποίοι ακολουθούσαν ένα τρόπο ζωής που ήταν τίγκα στην υγιεινή διατροφή και άσκηση. Περπατούσαν καθημερινά (2-3 φορές Κορύλοβος π.χ.), ήταν ποδηλάτες μεγάλων αποστάσεων, δεν χρησιμοποιούσαν μεταφορικά μέσα παρά μόνο σε επείγουσες περιπτώσεις, ζούσαν για μήνες σε σπίτια που είχαν στην εξοχή μακριά από τον θόρυβο της πόλης και το άγχος, δεν τρώγανε κρέας ή τρώγανε σε μικρές ποσότητες, είχαν μπαχτσέ όπου καλλιεργούσαν τα πάντα, ψάρια τους έδινε ένας ο ερασιτέχνης ψαράς τους κ.λ.π. Εννοείται ότι δεν κάπνιζαν, δεν έπιναν, δε ξενυχτούσαν, δεν δεν… Εννοείται ότι αυτόν τον τρόπο ζωής τον εφάρμοζαν πολλά χρόνια κι όχι 5 ή 6. Πέθαναν στα 50+- από καρκίνο του προστάτη ή εγκεφαλικό.

Θα μου πείτε, αυτό είναι ένα παραθυράκι της ιστορίας. Θα μου πείτε ότι αν είσαι γραμμένος στο βιβλίο της …μοίρας δεν μπορείς να αποφύγεις το μοιραίο ό,τι κι αν κάνεις (για όσους πιστεύουν στη μοίρα). Μπορεί να είχαν χιλιάδες άλλα προβλήματα και βεβαρημένο ιστορικό. Δεν ξέρω.

Κάποιος κάποτε μου είπε: όποιος δεν καπνίζει, δεν πίνει, δεν ξενυχτάει και δεν πηγαίνει με γυναίκες (προφανώς μιλούσε για άντρες!) δεν είναι καλός άνθρωπος. Λαϊκή ρύση. Ίσως αμπελοφιλοσοφίες. Ίσως σοφιστείες. Ίσως τίποτε από όλα.

Ίσως τελικά κάποιοι από μας να αισθάνονται ασφαλείς ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής που τους προσφέρει σιγουριά. Ίσως να είναι ένας τρόπος αυτοπεριορισμού που να τους δίνει αυτά που δεν μπορούν να κερδίσουν από άλλες καθημερινές δραστηριότητες. Μπορεί και να κρύβει μια ενδόμυχη φοβία για το άγνωστο. Και να το έχουν ανάγκη για να ζουν στο δικό τους πλέγμα ασφάλειας.

...

Διαβάζοντας τα παραπάνω για να κάνω τις απαραίτητες διορθώσεις, μου ήρθε στο μυαλό η ζωή. Τελικά τι σημαίνει να ζει κάποιος; Βαθύ ερώτημα. Για κάθε έναν από μας έχει και διαφορετική σημασία. Μπαίνω στο τριπάκι να «ξαναπώ» ότι τελικά δεν ξέρω πόσο ελεύθεροι είμαστε να επιλέγουμε εμείς (ΕΜΕΙΣ) τον τρόπο ζωής που μας εκφράζει. Τι είναι δική μας επιλογή; Πόσο μας επηρεάζει το περιβάλλον που ζούμε;

Διαφημίσεις στην τηλεόραση, λόγια φίλων και γνωστών μας, πληροφορίες από στατιστικές έρευνες, αποτελέσματα στατιστικών, ιατρικές εξελίξεις, προσωπικά προβλήματα υγείας και άλλα τόσα… Εμείς επιλέγουμε να πάμε σε μπαράκια για να περάσουμε καλά; Εμείς επιλέγουμε να πάμε διακοπές στο Παρίσι για να δούμε τον πύργο του Άιφελ από κοντά; Εμείς θέλουμε να κερδίσουμε το τζόκερ που εδώ και 5 χρόνια παίζουμε τα ίδια νούμερα και στατιστικώς πρέπει να κερδίσουμε κάποια στιγμή; Εμείς ονειρευόμαστε να οδηγούμε μια BMW με δερμάτινα, θερμαινόμενα, ηχεία 35 δρόμων και ενσωματωμένο MP3; Εμείς κυνηγούμε την ασφάλεια του σπιτιού με την γυναίκα – σύντροφο και τα παιδιά – κληρονομιά μας;

Τι από όλα αυτά είναι πραγματικές (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ) ανάγκες; Ποια από τα παραπάνω (και άλλα τόσα) είναι κοινωνικές υποχρεώσεις που επιβάλλεται να αποκτήσουμε, πετύχουμε, κατακτήσουμε; Έτσι ζούμε όπως έχουμε ανάγκη; Έτσι ολοκληρωνόμαστε σαν προσωπικότητες, μοναδικές και ανεπανάληπτες ο καθένας μας;

Έχω την αίσθηση ότι σε ελάχιστα από αυτά θα μπορέσουμε να απαντήσουμε και να χαράξουμε τη δική μας πορεία στο χωρο-χρόνο. Ίσως τελικά η ημιμάθεια να μας βολεύει και να μην μας ξεσηκώνει και αναστατώνει. Ίσως η πορεία (κάποιων χιλιάδων ημερών) επάνω στον πλανήτη μας να μην είναι και …σοβαρή υπόθεση για να κάνουμε τέτοιες αιρετικές σκέψεις. Αργότερα έχουμε χρόνο. Άλλωστε έχουμε και τα ζώδια να μας καθοδηγούν και να μην χανόμαστε σε σκέψεις και κουραζόμαστε. Ίσως και οι άλλοι να ξέρουν καλύτερα για μας και να μας δίνουν το οξυγόνο που χρειαζόμαστε και καμιά φορά να μας δείχνουν το δρόμο. Ίσως να τα γράφουμε που και που όλα αυτά και να ζούμε τυχαία. ΤΥΧΑΙΑ; Χμμ.. μήπως ΤΟΤΕ ζούμε όπως θα «έπρεπε»; Μήπως τότε ξεδιπλώνουμε τα φτερά μας και δοκιμάζουμε τις επικίνδυνες στροφές παίζοντας με τις δυνάμεις μας; Πότε ζούμε; Τι είναι αυτά που έχουμε ανάγκη;

...

Κόκα κόλα; Όχι ευχαριστώ. Με βλάπτει στην υγεία μου. Οι έρευνες και όλα τα επιστημονικά συνέδρια το επιβεβαιώνουν. Τους πιστεύω γιατί ξέρουν περισσότερα και είναι ειδικοί. Σας ευχαριστώ που με προειδοποιείτε για το κακό μου. Θα γίνω συνδρομητής (μετά του American Society of Healthy Citizens) και του National Geographic για να απολαμβάνω (έστω και από τον φρεσκοπλυμένο καναπέ μου με τις παντόφλες μπροστά σε παράλληλη διάταξη και τις άσπρες καθαρές βαμβακερές κάλτσες μου) τα υπέροχα τοπία του πλανήτη μας. Δεν θέλω μωρέ να πάω σε αυτά τα μέρη. Έχω ακούσει ότι κυκλοφορούν επικίνδυνα πλάσματα. Μπορεί να με τσιμπήσουν και να αρρωστήσω.

Φυσικά αυτή είναι μόνο η γνώμη μου.