Πώς μου ήρθε σήμερα αυτό το θέμα; Δεν ξέρω ειλικρινά… Συνήθως από το προηγούμενο βράδυ, κάτι αρχίζω να σκαλίζω στο μυαλό μου για το θέμα της επόμενης μέρας και κάθε πρωί (συνήθως) ξεκινώ το γράψιμο. Σήμερα όμως, μου βγήκε στο άσχετο και απότομα! Υπάρχει ίσως λόγος, ποιος ξέρει;
Σαν παιδί δεν ήμουν ποτέ ήσυχος και δεν θα μπορούσε να με αποκαλέσει κάποιος ότι κάθομαι στα αυγά μου. Μάλλον ήμουν «σατανάκι» από την άποψη του να τρέχω πάνω κάτω, να εξερευνώ χαμόσπιτα, να βάζω φωτιές (έχω κάψει ένα σπίτι – ήρθε η Πυροσβεστική και το αποτελείωσε, ο ιδιοκτήτης το βρήκε έτοιμο για χτίσιμο…), να πιάνω καραβίδες και νερόφιδα από την Αγ. Βαρβάρα και γενικά να κινούμαι συνέχεια…
Μικρός, σε περίοδο απόκριας, ντύθηκα ΚάουΜπόις και παίζοντας στη γειτονιά μου (οδός Ναυαρίνου) γλίστρησα από ψηλά στα θεμέλια μιας νεοαναγειρόμενης οικοδομής και κατέληξα φορώντας το καπέλο και τα πιστόλια στη μέση, σε μια κολώνα. Ο τελευταίος θόρυβος που άκουσα ήταν ένα γκντουπ από την σύγκρουση κεφαλιού – κολώνας. Η επόμενη εικόνα: ο μεγάλος μου αδερφός μου από πάνω μου κι εγώ ξαπλωμένος στον καναπέ με διαπιστωμένη διάσειση.
Επόμενο ατύχημα που θυμάμαι ήταν στον τελευταίο όροφο της οικοδομής που μέναμε, στο σπίτι του θείου που το έχτιζε. Βράδυ, και ο σκουριασμένος ντενεκές, αόρατος στα παιδικά μου μάτια. Το κόψιμο στο πόδι έγινε γρήγορα και εύκολα. Το αίμα λέρωσε όλη τη σκάλα και το σημάδι στο δεξί μου γόνατο, ορατό ακόμη και σήμερα. Δεν ξεχνώ τον πόνο και το τσούξιμο που ένοιωσα. Το σημάδι ορατό μέχρι σήμερα.
Επόμενη σκηνή, στο άλλο σπίτι μας που πέρασα τα προεφηβικά και εφηβικά μου χρόνια, με τη μάνα μου να ράβει (κλασικά) και το ψαλίδι δίπλα της ανοιχτό… Η γυναίκα είχε απλώσει τα κλωστικά της τριγύρω και το ψαλίδι χράτσα - χρούτσα έκοβε υφάσματα και δούλευε καρτερικά τη νέα επιδιόρθωση. Δίνω ένα σάλτο και προσγειώνομαι εντυπωσιακά επάνω στο ψαλίδι. Το βλέπω καρφωμένο στο δεξί (πάλι) πόδι λίγο πάνω από το γόνατο, όρθιο και ντουράτο να μου χαμογελά με ειρωνεία. Δεν πονάω παραδόξως, αλλά πρέπει να βγει το ριμάδι. Το τραβάω απότομα (πως βγαίνει ένα βέλος από το πόδι του cowboy στη μάχη με τους ινδιάνους…), κάνει χλουπ και βγαίνει… Προλαβαίνω να δω από κάτω τις φλέβες μου… Το σημάδι και πάλι ορατό μέχρι σήμερα.
Γυμνάσιο, τρέχω στο διάδρομο του σχολείου (ως συνήθως), ώσπου ξάφνου μια πόρτα ανοίγει απότομα. Πέφτω πάνω της και προσγειώνομαι άτσαλα πάνω στο χέρι μου (δεξί πάλι!). Ακούω ένα κρατς και το βλέπω να έχει αλλάξει θέση… Εξάρθρωση και διάστρεμμα στον αγκώνα. Το χέρι, αγνώριστο. Στη θέση του μπήκε με τον γιατρό να πιάνει το χέρι και να το στρίβει δεξιά – αριστερά (τι είναι η αναισθησία;) με τη συνοδεία ήχων κκκκ, χχχχ, κρκρκρκ – όπως το κόκαλο από το κοτόπουλο που σπάζουμε με τα χέρια μας για να φάμε το μεδούλι…. Ένας μήνας γύψος και δύο – τρεις μήνες φυσιοθεραπείες.
Βόλτα με το αυτοκίνητο, το χέρι μου έξω από το παράθυρο να παίζει με τον αέρα και να μιμείται τις κινήσεις των φλαπς των αεροπλάνων για πάνω κάτω και δεξιά αριστερά. Δεν προσέχω ότι το δέντρο που έρχεται έχει φύλλα και τα φύλλα του είναι κοφτερά σαν μαχαίρια (με τέτοια ταχύτητα, τι περίμενες ωρέ;). Χρατς, ένα φύλλο σκίζει το αριστερό μου χέρι και μπαίνει μέχρι τη μέση μέσα στο δέρμα. Μοιάζει με πορτοφολάκι. Το βγάζω, το αίμα δεν λέει να σταματήσει. Το σημάδι ορατό και σήμερα.
Καλοκαίρι, φτάνουμε μετά από αλλεπάλληλα ντους στον ιδρώτα μας, στην παραλία. Τρέχω στην παραλία πετώντας δεξιά και αριστερά τα ρούχα μου. Δεν με νοιάζει η θερμοκρασία του νερού, δεν με νοιάζει αν έχεις πετρούλες ή αιχμηρά βοτσαλάκια, δεν ξέρω αν έχει βραχάκια στα πρώτα μέτρα. Τελικά είχε βραχάκια. Και μυτερά και ιδιαιτέρως κοφτερά. Καρφώνομαι στο στήθος κάνοντας την βουτιά, με έναν βαθύ ήχο… βάζω τα πόδια κάτω στην άμμο και δίνω δύναμη να ξεκαρφωθώ από τον βράχο. Γδουπ, ξεκολλάω. Το αίμα τρέχει και βάφει το νερό γύρω μου. Δεν πλάκωσαν καρχαρίες, αλλά το θέαμα δεν είναι και το πιο όμορφο για τους λουόμενους. Παραμένω μέσα στο νερό και κολυμπάω εδώ και κει για να σκορπίσει το κόκκινο χρώμα. Το σημάδι είναι ορατό κι αυτό…
Πολλοί έφηβοι βγάζουν σπυράκια. Σ΄ αυτούς ήμουν κι εγώ. Είχα ακούσει ότι οι ατμοί ανοίγουν τους πόρους στο πρόσωπο, αν το κάνεις κατάλληλα με μια πετσέτα πάνω και γύρω από το κεφάλι. Βράζω τσάι. Μεσημέρι καλοκαιριού. Βάζω το κατσαρολάκι επάνω σε ένα σουπλά, παίρνω την πετσέτα και ετοιμάζομαι να καθίσω για την τελετουργία που θα με κάνει …κούκλο. Το πλαστικό τραπεζομάντηλο του τραπεζιού κολλάει στα πόδια μου και το κατσαρολάκι ακολουθεί τη βαρύτητα. Αδειάζει όλο το καυτό περιεχόμενο επάνω μου. Αισθάνομαι άμεσα κρύο. Μπα! Ο εγκέφαλος τα παίζει, αλλά μετά από 2’’ λειτουργεί νορμάλ. ΑΑαααααααααα….. Θεέ μου, τι πόνος! Το δέρμα είναι κόκκινο σαν γλυκό αυγουστιάτικο καρπούζι. Έγκαυμα. Πηγαίνω στο νοσοκομείο με ένα σεντόνι σαν σεΐχης. Με βλέπουν και περιμένουν το χαρέμι μου. Δεν έχω χαρέμι ρε παιδιά. Δεν είμαι ούτε αρχαίος έλληνας ή οπαδός του Ολυμπισμού. Έχω καεί τρελά ρε! Τα σημάδια ορατά…
Τελευταίο που θυμάμαι (από τα πιο σημαντικά) ήταν στην εγχείρηση σκωληκοειδίτιδος που έκανα στα 14-15 μου. Η εγχείρηση πήγε μια χαρά, μόνο που εμφανίστηκε επιμόλυνση και με ξέσκισε στον πυρετό και στον πόνο. Η αντιμετώπισή της: ήρθε ο γιατρός, μου άνοιξε (live) την τομή, έβλεπα τη χαράδρα και έχωνε μέσα τσιμπίδες με βαμβάκι και μπεταντίν για να καθαρίσει την περιοχή. Τραλαλά! Τι πόνος! Τα είδα όλα! Του μίλησα για τη μαμά του, τον μπαμπά του και όλο του το σόι ενώ με κρατούσαν δύο άτομα για να μην κουνιέμαι. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον έμοιαζα με το κοριτσάκι στον «Εξορκιστή».
Πόνος. Μαζί μου, παιδιόθεν! Χαίρομαι που με συντροφεύει. Με κάνει πιο δυνατό. Σε ευχαριστώ πόνε!
Κάποιος-α μου είπε σήμερα (Πέμπτη) ότι η ανάρτηση του "Πόνος" είναι πολύ βαριά, μίζερη, μαύρη κλπ και μου πρότεινε να την αποσύρω. Ποια είναι η άποψή σας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν θα το αποσύρεις, αλλά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι όποιος πέφτει με μηχανή μετά αρχίζει να φαντασιώνεται και η αναφορά στον εξορκιστή μάλλον ισχυροποίησε αυτήν την άποψη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί. Από την άλλη, η δική μου γλίστρα με τη μηχανή αγκαλιά με δίδαξε πολλά και είμαι (όπως προείπα) έτοιμος για τη δεύτερη. Δεν την περιμένω πως και πως, ούτε έχω κόψει φλέβες, αλλά έτσι μαθαίνω τελικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι πιστεύεις όμως εσύ Fei Ma; Να την αποσύρω ή όχι;
καμιά φορά οι εικόνες είναι πιο ισχυρές από το κείμενο. δοκίμασε να βάλεις π.χ. ένα παιδάκι που τρέχει, χτυπάει, κλαίει και μετά σηκώνεται, γελάει και τρέχει καλύτερα. δεν θα έδινε άλλο νόημα σε όλο το κείμενο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε/η ανώνυμε/η, η εικόνα που περιγράφεις μου κάνει περισσότερο για βιντεάκι ή animated τέλος πάντων! Κομματάκι δύσκολο να βάλω κάτι τέτοιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως κατάλαβα ότι δεν τρελάθηκες όταν είδες το γλυκούτσικο κοριτσάκι με τα μάτια του χιονιού στην οθόνη σου...
Το blog είναι δική σου δημιουργία και οφείλω να σεβαστώ την έκφρασή σου. Αν βέβαια ήταν δικό μου θα ήταν σίγουρα διαφορετικό. Δεν με πειράζει πάντως το κείμενο ούτε η φωτογραφία του πόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι σου βγήκε. Άστο λοιπόν.
Θυμήθηκα τώρα κάτι που συνέβη πριν χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να αναλύσω τα αισθήματά μου, αν και παραμένω κολλημένη στις απόψεις μου.
Είχα πάει σε μια έκθεση ζωγραφικής και την ώρα που έβλεπα τους πίνακες ήρθε κοντά μου ο ζωγράφος και άρχισε να μου αναλύει τι σημαίνει ο κάθε πίνακας γι΄αυτόν. Με ενόχλησε το γεγονός ότι ενώ δεν το ζήτησα, δεν του αρκούσε η έκφρασή του μέσα από τους πίνακές του, αλλά λειτουργούσε συμπληρωματικά.
Τότε του είπα ότι εκπορνεύεται και το παραδέχτηκε.
Κατά την γνώμη μου λοιπόν άστο όπως είναι.
Πολύ καλά φίλη Fei Ma, παραμένεις πάντα στυλοβάτης και καθοδηγητής... (άκου που σου λέω!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγο σ.μ. μου φάνηκε αλλά ξέρεις τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τελικά το διάβασα και γέλασα πολύ θυμηθηκα δικά μου πα8ήματα από την παιδική μου ηλικία! δυστυχώς η γνωση ειναι παντα ύστερη των γεγονότων, αλλά ξέρεις τι λένε: "αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μερικά από τα δικά μου παθήματα: όταν ήμουν μικρός γύρω στα 7 μου χρόνια έμενα απέναντι από το 8ο δημοτικό Δράμας.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Πήγα λοιπόν να παίξω στο σχολείο που ήταν δίπλα, αλλά κάποιο άλλο παιδάκι μου πέταξε ένα κομμάτι κοφτερό πλακάκι στο πόδι! Το αποτέλεσμα ήταν να βγάλω το κομμάτι και να πάω σπίτι να περιποιηθώ την πληγή που έτρεχε επίμονα αίμα! Δεν έκλαψα καθόλου, διότι οι άντρες δεν κλαίνε! Δεν πήγα στο νοσοκομείο για ράμματα γιατί είχα μια ατυχή περίπτωση όταν ήμουν μικρός και τα φοβάμαι το σημάδι είναι ορατό μέχρι σήμερα, γιατί μέσα στη δασώδη έκταση του κορμιού μου υπάρχει ένα κενό χωρίς τρίχες στο πόδι για να μου το θυμίζει!
2. όταν ήμουν πέντε χρονών γύρισα ανάποδα το ποδήλατό μου και γυρνούσα τη ρόδα ανέμελα, ώσπου θέλησα να περάσω το μεγάλο μου δάχτυλο ανάμεσα από τη ρόδα που γυρνούσε και το σασί του ποδηλάτου! Το αποτέλεσμα μου βγήκε το νύχι και πήγα ράμματα στο νοσοκομείο Κομοτηνής. Το μόνο σημάδι είναι μια ανωμαλία στο νύχι του μεγάλου δάχτυλου.
3. σε ηλικία 13 βοηθούσα τον πατέρα μου να κόψει ξύλα με το αλυσοπρίονο, ώσπου ένα ξύλο που δεν κοβόταν γιατί είχε αρχίσει να στομώνει η αλυσίδα, όπως πάντα, αποφάσισε να το κόψει ο πατέρας μου ανάποδα από κάτω προς τα πάνω. Του έφυγε λοιπόν το μηχανάκι και έπεσε πάνω μου! Βρε πατέρα όταν ο δάσκαλος έλεγε ότι είμαι ξύλο απελέκητο δεν εννοούσε αυτό! Ευτυχώς ήταν χειμώνας και φορούσα χοντρή φόρμα οπότε όταν με χτύπησε μου έκανε μόνο μερικές αμυχές στα μπούτια που φαίνονται ελαφρώς μέχρι σήμερα και μια γρατζουνιά στα κάκαλα που δεν φαίνεται! Η μητέρα μου που απολάμβανε το καφεδάκι της με την γειτόνισσα με άρπαξε χωρίς να το πάρω χαμπάρι και με πήγε στο κέντρο υγείας! Τα τραύματα μου επιπόλαια σε σχέση με αυτό που μπορούσα να πάθω αλλά πιστέψτε με αηδιαστικά και πλήρως σοκαριστικά! Σχιζοφρενή δολοφόνε με το πριόνι έλα όποτε θες δεν σε φοβάμαι!
4. το ποδηλατάκι μου το είχα και στο χωρίο μου να κάνω βόλτες! Όμως τα χρόνια πέρασαν, δεν θυμάμαι ηλικία, και γυρνούσα σπίτι μου, ώσπου έφτασα στο σταυροδρόμι που ευθεία συνεχιζόταν ο δρόμος για το σπίτι μου και ευθεία κάτω ο χωματόδρομος έβγαζε στο ρυάκι του χωριού που είναι κακοτράχαλος και μες την πέτρα! Υποθέτω ότι όλοι μαντέψατε ότι πήρα τον κάτω δρόμο, αυτόν ντε της κοκκινοσκουφίτσας! Εεεε ναι λοιπόν! Τον πήρα! Αλλά όχι γιατί το επέλεξα, αλλά γιατί μου έμεινε το τιμόνι στα χέρια (το ποδηλατάκι μου γέρασε και σκούριασε!), οπότε όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα, τράμπα τραμπαλίζομαι… και μπαμ και κάτω! Σηκώθηκα με ελάχιστα σημεία να μην πονάνε και αρκετά από αυτά τραυματισμένα, όχι δεν έσπασα τίποτα έχω γερό σκελετό (3 κιλά γάλα τη μέρα έπινα!), απλά έκανα μερικούς χιλιάδες επιπόλαιους τραυματισμούς! Αχ πονάω μέχρι σήμερα!
Αυτά είναι μερικά από τα δικά μου παθήματα. Όπως βλέπεις Αντρέα μου και ‘γω που ήμουν από τα πιο ήσυχα παιδιά έχω να θυμάμαι. Λογικό είναι λοιπόν δεν μπορείς να βάλεις ένα παιδί στη γυάλα να μεγαλώσει, φοβούμενος μη χτυπήσει, ούτε να είσαι συνέχεια από πάνω του και να το προσέχεις. Πρέπει να το αφήσεις ελεύθερο να φτιάξει τη δική του ιστορία!
Αγαπητέ μου Κυριάκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παιδάκι το έβαλα εγώ να σε ξεκάνει και απέτυχε. Ο πατέρας του μετατέθηκε στο Ελ Αλαμέιν.
Στο νοσοκομείο τους είπα να σου κόψουν το δάχτυλο από τη ρίζα (αγκώνας) για να μην υποφέρεις. Δεν μ' άκουσαν.
Το αλυσοπρίονο δυστυχώς δεν πετάχτηκε τόσο μακριά όσο υπολόγιζα. Μετά δεν ερχόσουν μαζί μου (μάλλον από φόβο) και έτσι δεν κατάφερα να υλοποιήσω το σχέδιό μου.
Το ποδήλατο ήταν μια χαρά. Εγώ το έβαλα σε μια μπανιέρα με νερό για να σκουριάσει και να φας τα μούτρα σου με την πρώτη ευκαιρία. Μετά την κατηφόρα είχα σκάψει έναν τάφρο με κροκόδειλους και πιράνχας, αλλά δεν έπεσες μέσα.
Ό,τι είχα σχεδιάσει δεν μου βγήκαν.
Τα έχω παρατήσει και το μόνο που εύχομαι είναι να κάνεις καμιά μ#$%#%α από μόνος σου.
Φιλιά πολλά, ο πατέρας σου