Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Οι άγιοι Μπατσίλιδες

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Από έκθεση μαθητή...

Το παράδοξο της εποχής μας μέσα στην ιστορία είναι ότι έχουμε ψηλότερα κτήρια, αλλά κοντύτερο ψυχισμό. 
Φαρδύτερες λεωφόρους, αλλά στενότερες οπτικές γωνίες.
Σπαταλούμε περισσότερο, αλλά έχουμε λιγότερα.
Αγοράζουμε περισσότερα, αλλά απολαμβάνουμε λιγότερο.
Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες.
Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο.
Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερη αντίληψη.
Περισσότερη γνώση, αλλά λιγότερη κρίση.
Περισσότερους ειδήμονες, αλλά λιγότερες λύσεις.
Περισσότερα φάρμακα, αλλά λιγότερο καλή φυσική κατάσταση.
Έχουμε πολλαπλασιάσει τα αποκτήματά μας, αλλά έχουμε μειώσει τις αξίες μας.
Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπανιότατα και μισούμε συχνότατα.
Έχουμε μάθει πώς να 'κερδίζουμε το ψωμί μας', αλλά όχι πώς να κερδίζουμε τη ζωή.
Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.
Ταξιδεύουμε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε τον δρόμο, ώστε να συναντήσουμε ένα νέο γείτονα.
Κατακτήσαμε το κενό του διαστήματος, αλλά όχι το εσωτερικό μας κενό.
Καθαρίσαμε τον αέρα, αλλά βρωμίσαμε την ψυχή μας.
Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι την εμπάθεια και την προκατάληψή μας.
Έχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερη ηθική.
Γίναμε πολλοί σε ποσότητα, αλλά λίγοι σε ποιότητα.
Αυτή είναι η εποχή των ψηλών ανθρώπων, αλλά των μικρών χαρακτήρων.
Του γρήγορου κέρδους, αλλά των ρηχών σχέσεων.
Αυτή είναι η εποχή του κόσμου της ειρήνης, αλλά των εσωτερικών συγκρούσεων.
Περισσότερης άνεσης, αλλά λιγότερης διασκέδασης.
Περισσότερων ειδών διατροφής, αλλά λιγότερης θρεπτικότητας.
Αυτή είναι η εποχή των δύο εισοδημάτων (και των δύο συζύγων), αλλά περισσότερων διαζυγίων.
Των εντυπωσιακότερων κατοικιών, αλλά διαλυμένων σπιτιών.
Είναι η εποχή που υπάρχουν πολλά στις βιτρίνες και λιγότερα αποθέματα.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Να μην ξεχνιόμαστε...



Τα φτερά μας...

(Ίσως και η συνέχεια στο "Σπασμένα φτερά"...)

Όταν είσαι μόνος, νιώθεις μοναξιά, νιώθεις να σου λείπει ο άλλος. Η ζωή σου μοιάζει μισή. Χάνει τη χαρά, χάνει τη ροή, το άνθισμα. Παραμένει υποσιτισμένη. Αν είσαι με άλλον, τότε προκύπτει ένα καινούργιο πρόβλημα, γιατί ο άλλος αρχίζει να καταπατά τον χώρο σου. Αρχίζει να σου βάζει όρους, να ζητάει πράγματα από σένα, αρχίζει να καταστρέφει την ελευθερία σου κι αυτό πληγώνει.

Και η πλειοψηφία έχει προτιμήσει την αγάπη κι έχει εγκαταλείψει την ιδέα της ελευθερίας. Τότε οι άνθρωποι ζουν σαν σκλάβοι. Και φυσικά και οι δύο μισούν τη σκλαβιά και οι δύο της αντιστέκονται. Συνεχώς μάχονται και με την παραμικρή αφορμή αρχίζει η μάχη. Στο βάθος όμως βρίσκεται η πραγματική μάχη: Η πραγματική μάχη βρίσκεται στο ότι και οι δύο αποζητούν την ελευθερία. Δεν μπορούν να το πουν τόσο ξεκάθαρα, μπορεί ακόμη και να το έχουν ξεχάσει εντελώς. Για χρόνια, αυτός είναι ο τρόπος που έχουν ζήσει οι άνθρωποι. Έχουν δει τον πατέρα τους και τη μητέρα τους να έχουν ζήσει με τον ίδιο τρόπο, έχουν δει τους παππούδες τους να έχουν ζήσει με τον ίδιο τρόπο... Μ' αυτόν τον τρόπο ζουν οι άνθρωποι, τον έχουν αποδεχτεί. Η ελευθερία τους έχει καταστραφεί.

Είναι σαν να προσπαθούμε να πετάξουμε στον ουρανό με ένα φτερό. Μερικοί άνθρωποι έχουν το φτερό της αγάπης και μερικοί έχουν το φτερό της ελευθερίας. Και οι δύο είναι ανίκανοι να πετάξουν. Χρειάζονται και τα δύο φτερά.

Η αγάπη είναι φυσική ανάγκη. Είναι σαν το φαγητό. Αν πεινάς, φυσικά θα αισθάνεσαι μια βαθιά ανησυχία. Χωρίς αγάπη, η ψυχή σου πεινάει. Η αγάπη είναι η τροφή της ψυχής. Όπως ακριβώς το σώμα χρειάζεται φαγητό, νερό και αέρα, έτσι και η ψυχή χρειάζεται αγάπη. Αλλά η ψυχή χρειάζεται και ελευθερία.

Αν αγαπάς, δεν υπάρχει ανάγκη να καταστρέψουν την ελευθερία σου. Και τα δύο μπορούν να συνυπάρχουν, δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ τους. Εξαιτίας της ανοησίας μας έχουμε δημιουργήσει ανταγωνισμό. Μάλλον θα πρέπει να αλλάξεις τη νοοτροπία σου σχετικά με την αγάπη και την ελευθερία. Αγάπα τον άλλο, δώσε του όμως ολοκληρωτική ελευθερία. Αγάπα τον άλλο, ξεκαθάρισέ του όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή πως δεν πουλάς την ελευθερία σου.

Αγάπα ένα άτομο αλλά μην το κατέχεις και μη κατέχεσαι. Επέμενε για ελευθερία και μη χάνεις την αγάπη! Δεν υπάρχει ανάγκη. Δεν υπάρχει φυσική έχθρα ανάμεσα στην ελευθερία και την αγάπη. Πρόκειται απλώς για μια καλλιεργημένη εχθρότητα. Φυσικά, επί αιώνες έχει γίνει έτσι, οπότε το έχεις συνηθίσει, έχει γίνει κατεστημένο. Όταν είσαι απελευθερωμένος, θα μπορέσεις να δεις την ομορφιά της αγάπης και της ελευθερίας μαζί. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν πραγματικά αγαπάς το άτομο, θα του δώσεις απόλυτη ελευθερία. Αυτό είναι ένα δώρο αγάπης. Και όταν υπάρχει ελευθερία, τότε η αγάπη ανταποκρίνεται απεριόριστα. Όταν δίνεις ελευθερία σε κάποιον, του έχεις δώσει το μεγαλύτερο δώρο και τότε η αγάπη έρχεται σε σένα τρέχοντας.

Η αγάπη είναι μια βασική ανάγκη, όσο βασική είναι η ελευθερία, οπότε και οι δύο χρειάζεται να ικανοποιηθούν. Και ένας άνθρωπος γεμάτος από αγάπη και ελευθερία είναι ένα από τα πιο όμορφα φαινόμενα στον κόσμο. Και όταν συναντιόνται δύο πρόσωπα τέτοιας ομορφιάς, τότε η σχέση τους δεν είναι καθόλου σχέση. Είναι σύνδεσμος. Είναι μια συνεχής ροή, σαν του ποταμού. Συνεχώς κατευθύνεται προς μεγαλύτερα ύψη.

Όταν ένα ώριμο άτομο είναι μόνο του, νιώθει πληρότητα. Όταν ένα ώριμο άτομο είναι αγάπη, δίνει χωρίς κανένα κίνητρο, απλώς δίνει. Και όταν ένα ώριμο άτομο δίνει αγάπη, αισθάνεται ευγνωμοσύνη που έχεις δεχθεί την αγάπη. Δεν προσδοκεί να είσαι ευγνώμων γι' αυτό, όχι, καθόλου, ούτε και χρειάζεται τις ευχαριστίες σου. Σε ευχαριστεί που δέχθηκες την αγάπη του. Και όταν δύο ώριμα άτομα είναι ερωτευμένα, συμβαίνει ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της ζωής, ένα από τα πιο όμορφα φαινόμενα: Είναι μαζί κι όμως απίστευτα μόνοι. Είναι τόσο πολύ μαζί, που είναι σχεδόν σαν ένα. Η ενότητά τους όμως δεν καταστρέφει την ατομικότητά τους, στην πραγματικότητα, την εντείνει: Γίνονται περισσότερο άτομα.

Δύο ερωτευμένα ώριμα άτομα βοηθούν το ένα το άλλο να γίνουν περισσότερο ελεύθερα. Δεν υπεισέρχεται καμία πολιτική ούτε διπλωματία, καμία προσπάθεια για κυριαρχία. Πώς μπορείς να δυναστεύεις το άτομο που αγαπάς; Η κυριαρχία είναι ένα είδος μίσους, θυμού, εχθρότητας. Και έτσι, είναι τόσο πολύ μαζί, ώστε να γίνονται σχεδόν ένα, όμως, μέσα σ' αυτή την ενότητα, παραμένουν ακόμη άτομα. Οι προσωπικότητές τους δεν εξαλείφονται, εξυψώνονται περισσότερο. Ο σύντροφός τους, τους έχει εμπλουτίσει σε ό,τι αφορά την ελευθερία τους.

Όταν ερωτεύονται οι ανώριμοι άνθρωποι, καταστρέφουν την ελευθερία του άλλου, υποδουλώνουν, φυλακίζουν. Όταν ερωτεύονται τα ώριμα άτομα, βοηθούν ο ένας τον άλλο να είναι ελεύθεροι, βοηθούν ο ένας τον άλλο να καταστρέψουν κάθε είδους υποδούλωση. Και όταν η αγάπη ρέει με ελευθερία, υπάρχει ομορφιά. Όταν όμως ρέει με εξάρτηση, υπάρχει ασχήμια.

Αν ζεις για πάρα πολύ καιρό μόνος, βαριέσαι. Δεν υπάρχει διέγερση. Μονάχα εσύ και εσύ και εσύ. Είναι μονότονο, μία και μοναδική νότα. Θέλεις μια αλλαγή, λίγο καρύκευμα. Ο άλλος φέρνει την αλλαγή, φέρνει έναν άλλο κόσμο μέσα στο δικό σου κι αυτό είναι χρήσιμο. Έτσι, όταν αισθάνεσαι την ανάγκη του άλλου, αναζήτησέ τον. Είναι απίθανο, οι σύντροφοι να μπορούν να είναι ο καθένας μόνος του, αλλά και να συνυπάρχουν; Και συνεχώς να κινούνται ανάμεσα στα δύο; Αν το άλλο πρόσωπο σ' αγαπά, θα σεβαστεί την ανάγκη σου να μείνεις μόνος, και αν το αγαπάς, θα σεβαστείς την ανάγκη του. Η εναλλακτική λύση βρίσκεται ανάμεσα στην αγάπη και στη μη αγάπη. Αν δεν αφήνεις χώρο στο άλλο πρόσωπο, τότε, σιγά- σιγά αυτό γίνεται δυστυχισμένο και θα δραπετεύσει τελείως. Λοιπόν, δώσε του λίγο χώρο, μην προσκολλάσαι και τότε η σχέση μπορεί να γίνει κάτι μόνιμο και ουσιαστικό. Μπορεί να συνεχίζεται και να συνεχίζεται, αν το σχοινί είναι αρκετά μακρύ. Αν το σχοινί είναι πολύ κοντό, αργά ή γρήγορα ο ένας αισθάνεται φυλακισμένος και μόλις έρθει αυτό το συναίσθημα, τότε η ελευθερία γίνεται πιο σημαντική από την αγάπη.

Η ελευθερία δεν είναι πιο σημαντική από την αγάπη, αλλά την αισθάνεσαι έτσι, αν η ίδια η αγάπη γίνει μια φυλακή. Αν η αγάπη συνεχίζει να ξεχειλίζει από ελευθερία, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πρόβλημα προκύπτει γιατί νομίζουν ότι εσύ προσπαθείς να δραπετεύσεις και ότι η αγάπη θα καταστραφεί, οπότε φοβούνται και προσκολλώνται περισσότερο. Όσο περισσότερο προσκολλώνται, τόσο περισσότερο αρχίζεις να δραπετεύεις. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Εφόσον η κατανόηση ρέει μεταξύ μας, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Είμαστε εδώ για να κάνουμε ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο, όχι δυστυχισμένο. Αν κάνεις τον άλλο ευτυχισμένο, η δική σου ευτυχία αυξάνεται και ο άλλος στο ανταποδίδει ατελείωτα. Μπορεί να συνεχίσει να αντανακλάται με χίλιους δυο τρόπους.

Ας πούμε στον άλλο να είναι τελείως ελεύθερος και να μην αισθάνεται καμία ενοχή. Από τη στιγμή που το έχουμε αποδεχτεί, θα αισθανθούμε μια πάρα πολύ βαθιά ελευθερία μέσα μας, γιατί αυτός είναι ένας βασικός νόμος: Αν μπορείς να δώσεις ελευθερία στους άλλους, τότε την έχεις κι εσύ. Και δεν υπάρχει τίποτα σαν την ελευθερία. Αν δεν δίνεις ελευθερία στους άλλους, τότε δεν την έχεις, δεν μπορείς να την έχεις. Όσο περισσότερο τη δίνεις, τόσο περισσότερο την έχεις. Όσο πιο λίγο δίνεις, τόσο πιο λίγο έχεις. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Κόβει κι απ' τις δυο πλευρές. Δίνεις ελευθερία στον άλλο κι αμέσως είσαι ελεύθερος.

in humans, the power or capacity to choose among alternatives or to act in certain situations independently of natural, social, or divine restraints. Free will is denied by those who espouse any of various forms of determinism. Arguments for free will are based on the subjective experience of freedom, on sentiments of guilt, on revealed religion, and on the universal supposition of responsibility for personal actions that underlies the concepts of law, reward, punishment, and incentive. In theology, the existence of free will must be reconciled with God’s omniscience and goodness (in allowing man to choose badly), and with divine grace, which allegedly is necessary for any meritorious act. A prominent feature of modern Existentialism is the concept of a radical, perpetual, and frequently agonizing freedom of choice. Jean-Paul Sartre, for example, speaks of the individual “condemned to be free” even though his situation may be wholly determined.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Φόβος & Αγάπη (γλυκιά μου Ολεύνε...)

Αγάπη είναι το άρωμα της αυτογνωσίας, η ευωδιά που γεννιέται όταν είσαι ο εαυτός σου. Πιστεύω ότι το μίσος δεν είναι το αντίθετο της αγάπης, όπως νομίζουν οι (περισσότεροι) άνθρωποι.

Μίσος είναι το ανάποδο της αγάπης, όχι το αντίθετο της αγάπης. Είναι η αγάπη όταν βρίσκεται το πάνω κάτω. Το πραγματικό αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος. Με την αγάπη ευρύνεται κανείς, με το φόβο περιορίζεται. Με το φόβο κλείνεται, με την αγάπη ανοίγει. Με την αγάπη εμπιστεύεται, με το φόβο αμφιβάλλει. Με το φόβο νιώθει κάποιος και νιώθει μοναξιά. Με την αγάπη εξαφανίζεται, οπότε δεν υπάρχει θέμα μοναξιάς. Όταν κανείς δεν υπάρχει, πως μπορεί να νιώθει μοναξιά; Τότε τα δέντρα, τα πουλιά, τα σύννεφα, ο ήλιος και τ' άστρα βρίσκονται μέσα σου. Αγάπη είναι όταν έχεις γνωρίσει την οντότητά σου.

Αυτή είναι η σωστή στιγμή, μικρή μου Ολεύνε*, για να μπεις στον κόσμο της αγάπης. Γιατί τώρα είναι που οι γονείς, η κοινωνία, η πολιτεία και όλοι οι …μεγάλοι γύρω σου αρχίζουν να σε δηλητηριάσουν και να σε κάνουν να φοβάσαι. Τώρα είναι η ώρα που σε κάνουν να αισθάνεσαι το φόβο. Τώρα είναι η ώρα που η κοινωνία υποβιβάζει τα μικρά παιδιά σε σκλάβους. Χωρίς το φόβο, κανένας δεν μπορεί να υποβιβαστεί σε σκλάβο. Και αυτό δεν «βολεύει» ξέρεις γλυκιά μου…

* (Θα γίνω ξανά κακός Fei Ma) Ας φανταστούμε την Ολεύνε ένα μικρό ανθρώπινο πλάσμα, ένα παιδί που μπορεί να αντιπροσωπεύει όλα τα παιδιά που ζουν σήμερα και βλέπουν τον κόσμο με τα δικά τους αθώα και αγγελικά μάτια...

Αυτή όμως είναι η ώρα επίσης που η κοινωνία -αν δεν κυριαρχούν ανόητοι πολιτικοί, αν η κοινωνία αυτή δεν είναι αρρωστημένη, αν δεν κυριαρχεί η σαπίλα και ο βούρκος- μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να νιώθουν όλο και περισσότερη αγάπη, μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να γνωρίσουν ακόμη περισσότερο την ομορφιά, τη μουσική, την ποίηση, το χορό, το γράψιμο, τη ζωγραφική, την εσωτερική αναζήτηση. Τώρα είναι η ώρα που ένα παιδί μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς δυσκολία. Αργότερα, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο, γιατί καθώς μεγαλώνεις, μεγαλώνουν και οι φόβοι σου. Καθώς μεγαλώνεις, δυναμώνει το εγώ σου. Καθώς μεγαλώνεις, μειώνεται η ικανότητα σου να μαθαίνεις. Καθώς μεγαλώνεις, γίνεσαι όλο και πιο δειλός και φοβάσαι το άγνωστο. Το μικρό παιδί δεν έχει φόβο, τα παιδιά γεννιούνται χωρίς φόβους. Αν η κοινωνία μπορεί να τα βοηθήσει και να τα στηρίζει να παραμείνουν χωρίς φόβο, αν μπορεί να τα βοηθήσει να σκαρφαλώνουν στα δέντρα και στα βουνά, να κολυμπούν στις θάλασσες και τα ποτάμια, αν μπορεί η κοινωνία να τα βοηθήσει με κάθε δυνατό τρόπο να γίνουν τολμηρά, ριψοκίνδυνα μπροστά στο άγνωστο και αν η κοινωνία μπορεί να τους δημιουργεί μεγάλα ερωτήματα, αντί να τα τροφοδοτεί με νεκρά δόγματα, τότε τα παιδιά θα εξελιχθούν σε υπέροχους εραστές, εραστές της ζωής. Ολεύνε, χόρεψε, τραγουδά και μπες όλο και πιο βαθιά μέσα στον εαυτό σου. Άκουγε πιο προσεκτικά τα πουλιά. Κοίταζε τα λουλούδια με θαυμασμό, με δέος. Μη γίνεις γνώστης, μην τα κατατάσσεις όλα σε κατηγορίες. Από αυτή την ηλικία κιόλας, άρχισε να παίζεις κιθάρα ή μάθε φλάουτο, συναναστρέψου. Γνώρισε ανθρώπους, συναναστρέψου όσο περισσότερους ανθρώπους μπορείς, γιατί κάθε άνθρωπος εκφράζει μια διαφορετική πλευρά του Θεού. Μάθε από τους ανθρώπους. Μη φοβάσαι, αυτή η ζωή, δεν είναι εχθρός σου. Αυτή η ζωή σε φροντίζει στοργικά, σε υποστηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο. Έχε εμπιστοσύνη και θα αρχίσεις να αισθάνεσαι ένα καινούργιο κύμα ενέργειας μέσα σου.

Αυτή η ενέργεια είναι αγάπη. Αυτή η ενέργεια επιθυμεί να ευλογήσει τη ζωή, γιατί με αυτήν την ενέργεια αισθάνεται κανείς ευλογημένος. Κι όταν εσύ νιώθεις ευλογημένος, τί άλλο μπορείς να κάνεις από το να ευλογήσεις την ύπαρξη ολόκληρη;

Επιτρέψτε μου να μιλήσω στην Ολεύνε και στη συνέχεια… Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να σου πω γλυκιά μου είναι ότι, η αγάπη μπορεί να γίνει γνωστή μόνο αγαπώντας. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό συζητώντας γι' αυτό διανοητικά. Η αγάπη δεν είναι μια θεωρία. Αν προσπαθείς να κατασκευάσεις μια θεωρία, τότε παραμένει ακατανόητη. Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να τα μάθεις μόνο κάνοντάς τα. Το κολύμπι το μαθαίνεις μόνο κολυμπώντας. Η αγάπη μαθαίνεται μόνο αγαπώντας. Η προσευχή μαθαίνεται μόνο όταν προσεύχεσαι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Υπάρχουν πράγματα που μπορεί να μάθεις χωρίς να μπεις μέσα τους. Εκείνα είναι τα μάταια πράγματα, τα διανοοουμενίστικα, φιλοσοφίες, δόγματα, κανόνες ανυπέρβλητοι. Μα ό,τι είναι αληθινό πρέπει να το ζήσεις και ό,τι είναι υπαρξιακό πρέπει να μπεις βαθιά μέσα του. Και χρειάζεται να διακινδυνεύσεις. Χρειάζεται κανείς να είναι θαρραλέος, τολμηρός. Και είναι μεγάλο τόλμημα, γιατί όταν αγαπάς, αρχίζεις να χάνεις τον εαυτό σου. Το να αγαπάς σημαίνει να χάσεις το εγώ σου. Το να αγαπάς σημαίνει να είσαι χαμένος. Το να αγαπάς σημαίνει να αφήνεσαι. Το να αγαπάς σημαίνει να κατέχεσαι. Το να αγαπάς σημαίνει παράδοση ... η παράδοση είναι το μυστικό της γνώσης!

«Μου φαίνονται απίθανα αυτά. Μάλλον καλά ακούγονται, αλλά στην πράξη δεν παίζει έτσι!»

Μόλις αφεθείς, ανοίγεται ένας τελείως καινούργιος κόσμος ανάμεσα σε σένα και σε οποιονδήποτε που είναι γύρω σου, σε μένα και σε σένα. Αρχίζει η επικοινωνία καρδιά με καρδιά. Τότε μπορείς να ακούσεις τα λόγια μου, αλλά ακούς με έναν τόσο διαφορετικό τρόπο, με τέτοια βαθιά συμπάθεια και αγάπη, με τέτοια ευγνωμοσύνη και δεκτικότητα, που εκείνες οι λέξεις δεν είναι πια λέξεις, αρχίζουν να ζωντανεύουν. Τις έχεις ζωντανέψει με τη δεκτικότητά σου. Εγκυμονείς με ό,τι σου λέω, με ό,τι σου μεταδίδω. Τότε, εκεί συμβαίνει μια μετάβαση. Τότε οι λέξεις είναι απλώς οι αφορμές. Χρησιμοποιώντας τη λέξη, σου στέλνω κάτι που δεν μπορεί να συμβεί με τη λέξη. Τότε, δεν φτάνει σε σένα μόνο η λέξη, αλλά και το κλίμα που μεταφέρει η καρδιά μου.

Αν είσαι ερωτευμένος μαζί μου, τότε υπάρχει ένα τελείως διαφορετικό είδος κατανόησης ανάμεσα σε μένα και σε σένα. Αν δεν είσαι ερωτευμένος μαζί μου, τότε είμαστε απομακρυσμένοι. Τότε βρίσκεσαι σε κάποιον άλλον πλανήτη, χιλιάδες μίλια μακριά από μένα. Μπορεί να φωνάζω και μπορεί ν' ακούσεις μερικές λέξεις, αλλά τίποτα σημαντικό δεν πρόκειται να γίνει έτσι. Μπορεί να αποκτήσεις περισσότερες γνώσεις, μέχρι εκεί όμως. Θα πρέπει να έχεις περισσότερη οντότητα, όχι γνώση. Αν υποθέσουμε ότι, πράγματι γίνεσαι πλουσιότερος εδώ, σε στενή επαφή μαζί μου, τότε η ύπαρξή σου μεγαλώνει. Τότε γίνεσαι όλο και πιο αποκρυσταλλωμένος, όλο και πιο αυθεντικός, όλο και πιο ζωντανός. Αυτό είναι αδύνατο χωρίς την αγάπη.

Τι σημαίνει το να αφήνεσαι; Σημαίνει να παραδίνεις το εγώ, σημαίνει να παραδίνεις όλα όσα γνωρίζεις. Το να αφήνεσαι είναι μια αυτοκτονία, αυτοκτονία του παρελθόντος!

Την αγάπη μπορείς να τη γνωρίσεις μόνο αγαπώντας. Ρώτησε κάποιος τον Χριστό, "Πώς να προσεύχομαι;", "Προσευχήσου", "Αυτό ρωτάω, δεν ξέρω πώς να προσεύχομαι" και ο Χριστός του είπε: "Θα προσευχηθώ. Κάθισε δίπλα μου και προσπάθησε κι εσύ!"

Πώς να διδάξεις την προσευχή; Μπορεί να κατανοηθεί, αλλά δεν μπορεί να διδαχθεί. Αν είμαστε ανοιχτοί, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε πολλά πράγματα. Αν δεν είμαστε ανοιχτοί, τίποτα δεν μπορεί να διδαχθούμε. Η προσευχή είναι σαν το μικρόβιο. Όπως και η αγάπη. Μπορούμε να την κολλήσουμε, όχι όμως να τη διδαχτούμε. Μπορούμε να την κολλήσουμε. Ρέει παντού τριγύρω μας, όμως αν παραμείνουμε σαν ένα νησί, κλειστοί, τότε δεν υπάρχει τρόπος να τη διδαχτούμε.

Δρόμοι αγάπης

Σκέφτομαι πόσοι από μας συνεχίζουν να κάνουν κακό στη ψυχή τους και μάλιστα πολλές φορές στο όνομα της αγάπης… Πολλές φορές τη βάζουν και μπροστά για να δικαιολογήσουν την αποτυχία στη ζωή που επέλεξαν ή τους έτυχε. Είναι ενάντια στην αγάπη, εξαιτίας της κοινωνικής άνεσης. Είναι το ίδιο εγκληματικό, όσο και ο βιασμός. Βιάζεις μια γυναίκα, επειδή δεν την αγαπάς και εκείνη δεν αγαπά εσένα. Το ίδιο όμως συμβαίνει όταν ζεις με μια γυναίκα και δεν την αγαπάς. Τότε αυτό είναι βιασμός, κοινωνικά αποδεκτός φυσικά, όμως είναι βιασμός και πηγαίνεις ενάντια στο «Θεό της αγάπης».

Για να …ανοίξουμε το θέμα: στην Ανατολή, οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να ζουν με ένα σύντροφο για όλη τους τη ζωή (λέμε τώρα…) Πολύ καλά! Αν παραμένεις αληθινός στην αγάπη, το να μένεις με ένα άτομο είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα, γιατί αναπτύσσεται οικειότητα. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές πιθανότητες να μην υπάρχει αγάπη και απλώς να ζείτε μαζί. Και ζώντας μαζί αναπτύσσεται μια συγκεκριμένη σχέση, που είναι αυτή της συγκατοίκησης, αλλά όχι της αγάπης. Και μην το πάρεις για αγάπη. Αν όμως αγαπάς έναν άνθρωπο και ζεις όλη τη ζωή μαζί του, θα αναπτυχθεί μια μεγάλη οικειότητα και η αγάπη θα σου αποκαλύπτεται όλο και πιο βαθιά. Αυτό είναι αδύνατο, αν συνεχίζεις να αλλάζεις συντρόφους πολύ συχνά. Είναι σαν να αλλάζεις συνεχώς ένα δέντρο, από το ένα μέρος στο άλλο. Τότε, δεν αναπτύσσει ρίζες πουθενά. Για να αναπτύξει ρίζες ένα δέντρο, χρειάζεται να παραμείνει σ' ένα μέρος. Τότε μόνο πηγαίνει βαθύτερα. Τότε γίνεται δυνατότερο. Η οικειότητα είναι καλή και το να μένεις σε μια σχέση είναι όμορφο, αλλά η βασική αναγκαιότητα είναι η αγάπη.

Αν ένα δέντρο είναι ριζωμένο σε ένα χώρο που υπάρχουν μόνο βράχια και σκοτώνουν το δέντρο, τότε είναι καλύτερα να το μετακινήσεις. Τότε, μην επιμένεις ότι θα έπρεπε να μείνει σ' ένα μέρος. Ας είμαστε αληθινοί στη ζωή. Μετακίνησε το δέντρο, γιατί τώρα πηγαίνεις ενάντια στη ζωή.

Από την άλλη, στη Δύση, οι άνθρωποι αλλάζουν πάρα πολλές σχέσεις. Ο τρόπος της ζωής και η οπτική του πράγματος, είναι υπέρ αυτής της συμπεριφοράς. Θα τολμούσα να υποθέσω ότι και εξαιτίας του βιοτικού, επιστημονικού, πολιτιστικού επιπέδου αυτών των κοινωνιών που είναι υψηλό, επηρεάζονται βαθιά τέτοιες επιλογές. Όμως! Η αγάπη σκοτώνεται και στις δύο περιπτώσεις. Στην Ανατολή, σκοτώνεται επειδή οι άνθρωποι φοβούνται να αλλάξουν. Στη Δύση, σκοτώνεται επειδή οι άνθρωποι φοβούνται να παραμείνουν με ένα σύντροφο για μεγάλο διάστημα. Φοβούνται, γιατί γίνεται δέσμευση*. Έτσι, πριν να γίνει δέσμευση, αλλάζουν και παραμένουν μεταβλητοί και ελεύθεροι. Και στο όνομα της ελευθερίας, η αγάπη είναι σχεδόν συνθλιμμένη, λιμοκτονεί.

Η αγάπη έχει υποφέρει και στις δύο περιπτώσεις: Στην Ανατολή οι άνθρωποι προσκολλούνται στην ασφάλεια, στην άνεση, στην τυπικότητα και στη Δύση προσκολλούνται στην ελευθερία του εγώ τους, στη μη δέσμευση.

Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε, αλλά πιστεύω ότι όσο κρατά η αγάπη, μείνε σ' αυτή και μείνε όσο πιο βαθιά παραδομένος γίνεται. Μείνε σ' αυτήν, όσο πιο ολοκληρωτικά γίνεται. Απορροφήσου από τη σχέση. Τότε η αγάπη θα γίνει ικανή να σε μεταμορφώσει. Αν όμως δεν υπάρχει αγάπη, τότε καλύτερα ν' αλλάξεις σχέση. Μην εθιστείς όμως στην αλλαγή. Μην το κάνεις συνήθεια. Μην το αφήσεις να γίνει μια μηχανική συνήθεια, σαν να πρέπει ν' αλλάζεις κάθε δύο ή τρία χρόνια, όπως κάποιος πρέπει ν' αλλάζει το αυτοκίνητό του κάθε δύο - τρία χρόνια ή κάθε χρόνο.

Ένα καινούργιο μοντέλο βγαίνει, οπότε, τι να κάνεις, πρέπει να αλλάξεις το αυτοκίνητό σου. Ξαφνικά, συναντάς μια καινούργια γυναίκα. Δεν έχει πολύ διαφορά. Μια γυναίκα είναι μια γυναίκα, όπως ένας άντρας είναι ένας άντρας. Οι διαφορές είναι μόνο δευτερεύουσες, γιατί είναι θέμα …ενέργειας. Η θηλυκή ενέργεια είναι θηλυκή ενέργεια. Σε κάθε γυναίκα εκπροσωπούνται όλες οι γυναίκες και σε κάθε άντρα εκπροσωπούνται όλοι οι άντρες. Οι διαφορές είναι πολύ επιφανειακές: Η μύτη είναι λίγο μακρύτερη ή δεν είναι λίγο μακρύτερη, τα μαλλιά είναι ξανθά ή μαύρα, μικρές διαφορές, μόνο στην επιφάνεια. Στο βάθος, είναι θέμα θηλυκής και αρσενικής ενέργειας. Οπότε, αν υπάρχει αγάπη, μείνε σε αυτήν. Δώσε της μια ευκαιρία να αναπτυχθεί. Αν όμως δεν υπάρχει, άλλαξε, πριν να εθιστείς σε μια σχέση χωρίς αγάπη.

Ποιος δρόμος είναι καλύτερος; Της Ανατολής ή της Δύσης; Κανένας! Η δική μου πρόταση: ας ακολουθήσουμε το θεϊκό δρόμο. Και ποιός είναι ο θεϊκός δρόμος; Να μείνουμε αληθινοί στην αγάπη. Αν υπάρχει αγάπη, όλα επιτρέπονται. Αν δεν υπάρχει αγάπη, τίποτα δεν επιτρέπεται. Μόνο όταν αγαπάς, επιτρέπονται όλα. Η αγάπη φτάνει. Στάσου αρκετά θαρραλέος, για να κινηθείς με αγάπη. Μη σκέφτεται τίποτε άλλο. Αν συλλογίζεσαι την αγάπη, τα πάντα θα γίνουν δυνατά για σένα.

* Φόβος & Αγάπη: δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα, θα το βάλω στην επόμενη ανάρτηση

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Για μερικούς...

Συνεχίζουμε να συμπληρώνουμε τα κενά της ύπαρξής μας από τον άλλο, το αντικείμενο της αγάπης. Και συνεχίζουμε να κοιτάζουμε στα μάτια τον άλλο, ψάχνοντας για το είδωλο μας. Έτσι, όταν ο εραστής ή ο αγαπημένος εξαφανιστεί, ξαφνικά δημιουργείται μια τρύπα. Επειδή χάνεις τον καθρέφτη που μπορούσες να βλέπεις το είδωλό σου, χάνεις το πρόσωπό σου. Δεν ξέρεις τώρα ποιός είσαι, γιατί ο καθρέφτης σου έδινε ένα σχήμα, σηματοδοτούσε τα όριά σου - ότι αυτό είσαι εσύ - και κρατούσε σε συνοχή αυτό το σχήμα. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει κι εκείνη να νιώθει το ίδιο χαμένη, αφού λειτουργούσες κι εσύ σαν καθρέφτης του εγώ της. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα όταν οι εραστές χωρίζουν. Είχαν επενδύσει τόσα πολλά ο ένας στον άλλον.

Γι' αυτό το λόγο, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν μαζί, έστω κι αν η αγάπη τους έχει χαθεί πολύ καιρό πριν. Δεν μπορούν να αντέξουν να χάσουν τον άλλον. Οι σύζυγοι δένονται μεταξύ τους, ξέροντας καλά, ότι παραμένουν στο τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα για να τους κρατήσει μαζί. Η αγάπη έχει χαθεί καιρό τώρα ή ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Και το ξέρουν, το έχουν συνειδητοποιήσει και νιώθουν μίζερα γι' αυτό, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Χίλιες δυο φορές έχουν σκεφτεί να χωρίσουν, αλλά η τελική ιδέα του χωρισμού, φέρνει φόβο, γιατί το προσωπικό τους είδωλο βρίσκεται στα χέρια του άλλου. Αν ο άλλος δεν βρίσκεται πια εκεί, δεν ξέρεις ποιός είσαι.

Ξαφνικά χάνεις την ταυτότητά σου. Χάνεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου. Ξαφνικά όλα αναστατώνονται και τότε αρχίζεις να ζεις με τη μοναξιά σου. Αυτή είναι η τρύπα. Αυτή τη φορά μην προσπαθήσεις να την κλείσεις. Άφησε την να υπάρξει, μάθε όμως να ζεις μόνος σου. Δεν λέω να είσαι μόνος σε όλη σου τη ζωή. Πρώτα όμως μάθε να ζεις μόνος σου και μετά βρες ένα σύντροφο. Τότε η σχέση θα είναι σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Δεν θα είναι καθρέφτης. Μπορείς να ζήσεις μόνος σου και τότε μόνο μπορείς να αγαπήσεις. Τότε η αγάπη δεν θα είναι πια μια νευρωτική ανάγκη. Δεν θα είναι πια κάτι από το οποίο θα εξαρτάται ο αυτοπροσδιορισμός σου. Μπορεί να είσαι μόνος. Ξέρεις τώρα χωρίς την αγάπη σου ποιός είσαι. Τότε η αγάπη γίνεται συμμοιρασιά. Τότε επειδή έχεις, θέλεις να μοιραστείς. Τότε η αγάπη δεν είναι ανάγκη, αλλά πολυτέλεια. Και όταν η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι όμορφη.

Η Αγάπη

Η ΑΓΑΠΗ δεν έχει κανένα ΕΛΑΤΗΡΙΟ. Η αγάπη είναι ΑΠΛΗ.
Η αγάπη είναι ΠΑΡΑΛΟΓΗ, χωρίς στόχο, χωρίς αιτία και
γι' αυτό είναι τόσο ΟΜΟΡΦΗ.
Δεν είναι εμπόρευμα,δεν είναι αντικείμενο αυτού του κόσμου.
Είναι κάτι απο το υπερπέραν.
Είναι ένας ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ απο το υπερπέραν.
Γι' αυτό δεν μπορούμε να βρούμε κανένα λόγο για την ύπαρξή της.


Όταν μπορείς να βρεις έναν οποιονδήποτε λόγο
για την αγάπη σου, τότε αυτό δεν είναι αγάπη.
Τότε αυτό πρέπει να 'ναι κάτι διαφορετικό.
Όταν μπορείς να απαντήσεις γιατί, τότε αυτό απλώς
σημαίνει ότι υπάρχει κάτι άλλο, αλλά όχι αγάπη.


Η αγάπη είναι η ΑΙΤΙΑ για όλα,
γι' αυτό και η ίδια η αγάπη δεν μπορεί να έχει καμιά αιτία.
Η αγάπη είναι ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ για όλα.
Όλα τα άλλα υπηρετούν την αγάπη,
γι' αυτό η αγάπη δεν μπορεί να είναι υλικό
για κάτι διαφορετικό.
Είναι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΞΙΑ.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Καλή μας όρεξη

Αν νομίζεις ότι αυτό που τρως στα McDonald's είναι «κιμάς σόγια» ή κρέας αλόγου, αφού διαβάσεις αυτά που ακολουθούν, θα ευχόσουν να είχες φάει τον υγιεινό «κιμά σόγιας» και το μη τοξικό κρέας αλόγου.

Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, προέκυψε πρόσφατα ότι το κρέας που χρησιμοποιούν τα McDonald's για τα χάμπουργκερ, προέρχεται από τεράστια «ζώα», χωρίς πόδια και κέρατα, τα οποία τρέφονται μέσω συνδεδεμένων σωλήνων στα στομάχια τους και που στην πραγματικότητα δεν έχουν κόκαλα, αλλά μικρούς χόνδρους που δεν αναπτύσσονται ποτέ.

Όποιοι τα έχουν δει, διαβεβαιώνουν ότι είναι πολύ αντιπαθή πράγματα, διότι πέρα από το ότι παραμένουν ακίνητα για όλη τους τη «ζωή», δεν έχουν μάτια, ούτε ουρά και σχεδόν δεν έχουν τρίχωμα(!), στην πραγματικότητα τα κεφάλια τους έχουν το μέγεθος της μπάλας του τένις και το μόνο που διαφαίνεται είναι αυτό που τους έχει μείνει για «στόμα». Δηλαδή δεν έχουν αυτά τα οποία δεν μπορούν να μετατραπούν σε τροφή, τα άχρηστα για τις εταιρείες fast food.

Η γενετική παραποίηση την οποία έχουν υποστεί, τα έχει μετατρέψει σε άψυχα αντικείμενα με τρομακτική ζελατινώδη εμφάνιση.

Όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να τους αναγκάσει να αποσύρουν τις ανακοινώσεις τους που λένε ότι τα χάμπουργκερ τους έχουν βάση βοδινό κρέας, δικαιολογήθηκαν λέγοντας ότι στα λατινικά «βάση βοοειδών» σημαίνει ΠΡΑΓΜΑ, και ότι παράγουν κρέας ΠΡΑΓΜΑ, οπότε ναι, μπορούν να λένε ότι το κρέας που χρησιμοποιούν έχει ΒΑΣΗ ΒΟΟΕΙΔΩΝ. Παρόλο που το επιχείρημά τους δεν στέκει και είναι αρκετά δόλιο, η Οικονομική δύναμη είπε ότι το προσυπογράφει, αφού δωροδοκήθηκαν πολλοί άνθρωποι, σε διαφορετικές θέσεις, σε πολύ υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια. Για αυτό το λόγο, η McDonalds έχει την πολυτέλεια να ανακοινώνει ότι αυτό που βάζουν στα χάμπουργκερ είναι 100% κρέας που έχει ΒΑΣΗ ΒΟΟΕΙΔΗ, δηλαδή κρέας «ΠΡΑΓΜΑ», εκείνων των πραγμάτων που ξέρουν ότι αφήνουν να μεγαλώνουν σε ψευδό-στάβλους και με Διαδικασίες αμφιβόλου ηθικής.

Αλλά ΠΟΤΕ δε θα δείτε να υπάρχει καμία επεξήγηση ή ανακοίνωση όπου τα McDonald's να λένε ότι το κρέας που χρησιμοποιούν είναι «Βοοειδών», που είναι η κατάλληλη ονομασία για τον γενικό καθορισμό των ταύρων και των αγελάδων. Το χειρότερο από όλα αυτά, δεν είναι ότι τα McDonalds χρησιμοποιούν τη γενετική παραποίηση για να διατηρήσουν μεγαλύτερη την παραγωγή, αλλά ότι αυτό το κρέας, έχει έμμεσες επιπτώσεις στην υγεία. Οι ουσίες και οι τοξίνες που αναπτύσσουν τα «ΠΡΑΓΜΑΤΑ» που εκτρέφουν τα McDonald's, προκαλούν με το πέρασμα του χρόνου μη αναστρέψιμες ζημιές στην υγεία.

Αν νομίζατε ότι αυτό το κάνουν μόνο τα McDonalds, πρέπει να ξέρετε ότι τα χάμπουργκερ των McNuggets και των McPollo, γίνονται από τα περισσεύματα της παραγωγής των KFC (παρακάτω θα διαβάσετε το σημείωμα σχετικά με τα KFC, και θα μάθετε την ποιότητα «φαγητού» που μας πουλάνε).Τα πρώτα αποτελέσματα λοιπόν, φαίνονται την επομένη που έχετε φάει χάμπουργκερ των McDonald's. Μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, υφίστανται δυσπεψία και κολίτιδα. Αρχικά φαινόταν ότι αυτά τα συμπτώματα δεν ήταν ύποπτα αλλά με το πέρασμα του χρόνου, η ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ των έμμεσων επιπτώσεων είναι ευδιάκριτη.

Είναι ένα φαινόμενο παρεμφερές με αυτό του AIDS, εφόσον επωάζεται και παραμένει κρυμμένο για πολλά χρόνια, μέχρι τη στιγμή που λίγο λίγο φανερώνει τις κακοήθεις επιπτώσεις του.

Παρόλο που δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις, σε μέρη όπως τον Καναδά, την Αυστραλία και φυσικά τις ΗΠΑ, έχει γνωστοποιηθεί από επιστήμονες ειδικευμένους στο αντικείμενο, ότι η νόσος του Αλτσχάιμερ σχετίζεται με την κατανάλωση χάμπουργκερ των McDonald's, όπως και άλλες ασθένειες των οποίων η προέλευση δε σχετίζεται με άλλες αιτίες. Όπως διαπιστώνετε, όλα αυτά είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, και για αυτό το λόγο, είναι πολύ σημαντικό όλοι να μάθουν, τι ποιότητα «φαγητού» μας προσφέρουν σε αυτά τα μέρη. Δεν θα επιτρέψουμε να μας πουλάνε κάτι που δεν είναι αυτό που λένε. Μόνο με την πίεση θα μπορέσουμε να προκαλέσουμε να χρησιμοποιούν τα McDonald's αληθινό κρέας βοδινού και όχι κρέας «ΠΡΑΓΜΑ».

Και το KENTUCKY; Τα KFC έχουν εδώ και χρόνια ξεφύγει από την παράδοση. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που τρώνε στα KFC με θρησκευτική ευλάβεια. Δεν ξέρουν όμως τι πραγματικά τρώνε. Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης έρευνας για τα KFC που έγινε στο πανεπιστήμιο του Νέου Χαμσάιρ, ανακαλύφθηκαν ορισμένα ενοχλητικά γεγονότα. Πρώτα από όλα παρατηρήθηκε ότι η εταιρεία άλλαξε το όνομά της. Από Kentucky Fried Chicken (Τηγανιτά Κοτόπουλα Κεντάκι) έγινε KFC. Μπορεί κάποιοι να πουν, «…ε και»; Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν λόγω του τρόπου παρασκευής «FRIED»(τηγανιτά). Δεν είναι όμως αυτό. Ο λόγος που μετονομάστηκε σε KFC είναι γιατί δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη «CHICKEN». Γιατί; Τα KFC δε χρησιμοποιούν «αληθινά κοτόπουλα».

Χρησιμοποιούν γενετικά παραποιημένους οργανισμούς. Αυτά που αποκαλούν «κοτόπουλα» διατηρούνται ζωντανά μέσω διασωληνώσεων στο σώμα τους που διοχετεύουν αίμα και θρεπτικές ουσίες στη δομή τους. Δεν έχουν ράμφη, φτερά ούτε πόδια. Η δομή τους έχει περιοριστεί δραματικά ώστε να περιέχει μόνο κρέας. Αυτό είναι πολύ καλό για τα KFC εφόσον δεν έχουν μεγάλο κόστος παραγωγής. Δεν χρειάζεται να τα ξεπουπουλιάζουν, ή να αφαιρούν ράμφος ούτε πόδια.

Η κυβέρνηση τους υπέδειξε να αλλάξουν όλα τα μενού τους έτσι ώστε να μην αναφέρεται πουθενά η λέξη «κοτόπουλο». Αν προσέξετε θα το παρατηρήσετε. Ακούστε και τις διαφημίσεις τους. Δεν θα δείτε ή θα ακούσετε τη λέξη «κοτόπουλο».

Ευχαριστώ την Ελευθερία για το παραπάνω κείμενο - υπενθύμιση και της εύχομαι να περάσει γρήγορα η ενόχληση από την εξαγωγή του φρονιμίτη της... :-)

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Η βαριά αναπηρία της ακρισίας

Μου το έστειλαν και το δημοσιεύω όπως το πήρα. Θέλει προσοχή στην ανάγνωση - δεν είναι "light". Τα σχόλια και η κριτική δική σας.

Μέτρο για την αξιολόγηση της ποιότητας των ανθρώπων είναι μάλλον ή κυρίως η αυτοκριτική εγρήγορση: Η ετοιμότητα παραδοχής λαθών, η αναγνώριση ελλείψεων, η συμφιλίωση με τη μη παντογνωσία. Και ακόμα, η σεμνότητα της αμφιβολίας, το θάρρος να ομολογείται άγνοια, η αποσύνδεση γνωμών, απόψεων, κρίσεων από την άμυνα ή την προβολή του εγώ.

Γιατί συνιστά «ποιότητα» (αξιολογική υπεροχή) η αυτοκριτική εγρήγορση; Μα, προφανώς, επειδή επιτρέπει στον άνθρωπο την ελευθερία από το ένστικτο (την αναγκαιότητα) της αυτοθωράκισης. Του επιτρέπει να ανοιχτεί στη σχέση, να ζει τη χαρά κοινωνικής επαλήθευσης της εμπειρίας, δημιουργικού ελέγχου διανοημάτων και κρίσεων, φαντασίας και στόχων. Να πλουτίζει τη ζωή του ο άνθρωπος με συνεχή αναζήτηση της πάντοτε απλήρωτης πληρότητας, ανυπότακτος στα στεγανά και στη μιζέρια της αυταρέσκειας, ελεύθερος από τη νομοτέλεια των κτηνωδών ενορμήσεων επιβολής και κυριαρχίας.

Υπάρχουν ωστόσο εποχές ή πολιτιστικά «παραδείγματα», αλλά και επιμέρους επαγγέλματα, που μοιάζει να επιβάλλουν στις συνειδήσεις σαν αυτονόητο τον αποκλεισμό της αυτοκριτικής ετοιμότητας, τον αποκλεισμό επομένως από την κατάκτηση της ανθρώπινης ποιότητας. Ένας θρησκευτικός λειτουργός π.χ. κατά κανόνα θεωρεί αδιανόητο να ομολογήσει άγνοια στο πεδίο της μετα-φυσικής πραγματικότητας, να διατυπώσει κριτικές αμφιβολίες, να δεχθεί τη σχετικότητα της γλώσσας. Αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι ζητάνε από τη θρησκεία βεβαιότητες, επαναπαυτική σιγουριά, αράγιστες ατομοκεντρικές «πεποιθήσεις». Επομένως ο λειτουργός της θρησκείας εξ ορισμού οφείλει να εκπροσωπεί δόγματα, αρχές κατοχυρωμένες με την αυθεντία υπερβατικών αποκαλύψεων. Γι’ αυτό και τον «αποφατισμό» της εκκλησιαστικής Χριστιανοσύνης, τον συνεπή εμπειρισμό του αθλήματος της σχέσης και την άρνηση ιδεολογημάτων η πλειονότητα των ανθρώπων δεν τα αντέχει – με αποτέλεσμα την κυρίαρχη μέσα στους αιώνες θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος.

Για πολλούς ο δικαστής επίσης δεν δικαιούται να διαθέτει αυτοκριτική ευαισθησία, τουλάχιστον δημόσια εκδηλούμενη.

Η ψυχολογία και πάλι της μάζας θα απαξιώσει και θα απορρίψει τον δικαστή που θα ομολογούσε ενδεχόμενο σφάλματος σε αποφάσεις του, έλλειψη βεβαιότητας για την ευθυκρισία του, αναγνώριση της σχετικότητας των νομικών επιχειρημάτων του. Γενικότερα, για κάθε διαχειριστή εξουσίας θεωρείται ουσιώδης συνιστώσα του εξουσιαστικού υπουργήματός του το να εμφανίζεται αλάθητος, απόλυτα σίγουρος για τις απόψεις, τις γνώμες, τις κρίσεις του, να ενσαρκώνει αδιαμφισβήτητη αυθεντία. Χωρίς αλάθητο και αυθεντία είναι αδύνατο να λειτουργήσουν τα «επαγγελματικά στελέχη» ιδεολογικών παρατάξεων, οι κομματικοί μέντορες, οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και, βέβαια, οι αρχηγοί «κομμάτων εξουσίας».

Για τον έχοντα υγιείς ή αρκούντως υγιείς τας φρένας η αυτονόητη εξάλειψη κάθε αυτοκριτικής ετοιμότητας έχει κωμικό αποτέλεσμα: Γελάει κανείς αλλά ταυτόχρονα και θλίβεται βλέποντας ανθρώπους ανίκανους να πιστοποιήσουν λάθος τους, να εντοπίσουν τις ελλείψεις τους, να συνειδητοποιήσουν υστερήματά τους. Αλλά, στο σημερινό πολιτιστικό «παράδειγμα» της ύστερης Νεωτερικότητας αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος είναι ο κυρίαρχος. Παράγεται μέσα από κάθε παραμικρή πτυχή λειτουργίας της συλλογικότητας. Η πληροφορία είναι μόνο και απολύτως έγκυρη (κυρίως η τηλεοπτική που μεταφέρει εικόνα, έστω «στημένη»). Η διαφήμιση προϊόντων και κάθε προπαγάνδα οφείλει να μεταγγίζει αράγιστες δογματικές βεβαιότητες, ούτε ίχνος επιφύλαξης ή περιθώριο αμφιβολίας. Η επιστήμη αυτονόητα εκλαϊκεύεται και σερβίρεται σε περιοδικά λαϊκής κυκλοφορίας και εφημερίδες (αλλά και από ακαδημαϊκούς θηρευτές της ευρείας δημοσιότητας) σαν τελεσίδικη οριστική απόφανση, ειδωλοποιημένη «καθέδρα» που σε όλα απαντά, παρόντα και μέλλοντα, του επιστητού και του απροσπέλαστου.

Όσο πιο υπανάπτυκτη είναι μια κοινωνία ή μια κοινωνική ομάδα, όσο χαμηλότερος ο δείκτης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, τόσο στεγανότερος ο αποκλεισμός της αυτοκριτικής, τόσο πιο πεισματικό το γάντζωμα σε αλάθητες βεβαιότητες. Είναι ποτέ νοητό να τολμήσει κανείς ένδοθεν κριτική στο ΚΚΕ ή στον ΣΥΡΙΖΑ ή στους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» ή σε παλαιοημερολογίτικη σέκτα; Βέβαια, παντού υπάρχουν οι επιτήδειοι ευφυείς που εκμεταλλεύονται την ευήθεια των πολλών για να κάνουν οι ίδιοι καριέρα. Σερβίρουν αλάθητες βεβαιότητες, ειδωλοποιούν νοητές «καθέδρες» και το πλήθος έρχεται και αποθέτει στα πόδια τους την ελευθερία του, ακριβώς όπως το ήθελε ο «Μέγας Ιεροεξεταστής» στους Καραμάζοφ.

Πάντως, σε ευρύτερο κοινωνικό πεδίο η πιο αποτελεσματική μεθόδευση για ριζική εξάλειψη της αυτοκριτικής ετοιμότητας των ατόμων ήταν το πασοκικό επινόημα να καταργηθεί θεσμικά κάθε λειτουργία κριτικής αξιολόγησης σε οποιαδήποτε πτυχή του συλλογικού βίου, να ακυρωθεί κάθε ιεράρχηση ικανοτήτων και ευσυνειδησίας, κάθε διάκριση ποιοτήτων. Η θεσμική κατάργηση υπαγορεύτηκε από τη σκοπιμότητα να κολακευτεί ο πρωτογονισμός ενορμήσεων της μάζας, η ηδονιστική ψευδαίσθηση «προοδευτικού» εξισωτισμού των ατόμων, για να θηρεύσει ψήφους το κόμμα. Και όταν καταργούνται τα αντικειμενικά - χρηστικά μέτρα κριτικής αξιολόγησης, ατονούν αναπόφευκτα ή αφανίζονται και τα υποκειμενικά αντανακλαστικά κριτικής και αυτοκριτικής.

Στην ελλαδική κοινωνία σήμερα λειτουργούν κάποιες ελάχιστες επιφάσεις κριτικών επιλογών ή γνωμών και απόψεων, όμως στην πραγματικότητα κανένας δεν κρίνεται για τίποτε. Η «βουλευτική ασυλία» είναι η αναιδέστερη μάλλον πρόκληση βάναυσης θεσμοποίησης της ακρισίας και ατιμωρησίας, που σε συμβολικό επίπεδο νομιμοποιεί κάθε αυθαιρεσία. Το ίδιο και η προαγωγή όλων των μαθητών σε κάθε τάξη της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, όπως και το απεριόριστο του χρόνου των προπτυχιακών σπουδών στα πανεπιστήμια.

Το ίδιο και η κατάργηση κάθε κριτικής αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, η αυτονόητη μονιμότητά τους δίχως τον παραμικρό έλεγχο ικανότητας και απόδοσης, η κατάλυση του θεσμού των πειθαρχικών συμβουλίων.

Η δυναμική του συμβολικού χαρακτήρα τέτοιων συμπτωμάτων κριτικής και αυτοκριτικής αφασίας προσδίδει στην κοινωνική (παιδευτική κυρίως) υπανάπτυξη χαρακτήρα πραγματικής συμφοράς, καταστροφικού κυκλώνα. Τα βασανιστικότερα προβλήματα καθημερινού βίου στην Ελλάδα σήμερα, προβλήματα που στερούν τη χαρά της ζωής, τη δημιουργικότητα και την ελπίδα από τον Έλληνα, είναι πασιφανώς προϊόντα της παγιωμένης ακρισίας, της χαμένης αυτοκριτικής ετοιμότητας.

Παράλογο να ελπίζουμε αναμέτρηση με τέτοια προβλήματα από αναστήματα διαμετρήματος «Κωστάκη» και «Γιωργάκη».

Αναταραχές

Άλλο θέμα είχα σκοπό να γράψω, αλλά με τα τελευταία επεισόδια πήγε λίγο παραπίσω. Ήταν εικόνες που δεν είχαμε ξαναδεί εμείς, που δεν ζήσαμε σε χούντα, πολυτεχνεία και γενικά σε εκτεταμένες φάσεις πετροπόλεμου, αναταραχών και καταστροφών. Το δηλώνω εκ των προτέρων ότι δεν παίρνω θέση ακόμη για το όλο θέμα. Είναι πιστεύω βαθύτερο από φράσεις που ακούω και από τις δύο μεριές.

Ίσως ήταν η κατάλληλη εποχή με τα αλλεπάλληλα προβλήματα που παρουσιάζονται και ήρθε και αυτό και «έδεσε» το κλίμα.

Αν θέλετε να δείτε περισσότερα, ρίξτε μια ματιά: Lesvos, Zougla

.    Aπόσπασμα από σελίδα του Facebook: I sfaira itan i stagona pou ksexeilise to potiri tis anergeias, tis akriveias, tis adiaforias twn politikwn, tou skandalou tis ekklisias, twn purkagiwn tou kalokairiou, tis oxi kai toso dimokratikis sumperiforas tis astunomias se foitites kai suntaksiouxous,sta upsila prostima tis troxaias kai se alla tosa..... I katrakula tis ellada mas den exei teleiwmo


Aπόσπασμα από πολλές σελίδες: Το βράδυ του Σαββάτου 6/12 στις 21:15 ένα όχημα της Αστυνομίας εμφανίστηκε στη συμβολή των οδών Ζωοδόχου Πηγής και Τζαβέλλα. Υπήρξε φραστικός διαπληκτισμός μεταξύ των δύο ειδικών φρουρών που επέβαιναν στο περιπολικό και νεαρών που βρίσκονταν στην οδό Μεσολογγίου. Ο συγκεντρωμένος κόσμος πέταξε δύο άδεια μπουκάλια μπύρας προς το όχημα, προκειμένου αυτό να απομακρυνθεί. Τότε ο ένας εκ των δύο ειδικών φρουρών, τράβηξε το υπηρεσιακό του περίστροφο και εν ψυχρώ πυροβόλησε στο στήθος των 16χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, αφήνοντας τον νεκρό. Αμέσως οι συγκεντρωμένοι κάλεσαν ασθενοφόρο το οποίο μετέφερε τον άτυχο έφηβο στον Ευαγγελισμό, όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Αργότερα αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και ανένταχτοι νεολαίοι συγκεντρώθηκαν και κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, όπου ξέσπασαν και οι πρώτες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που είχαν σπεύσει στο σημείο με το που έγινε γνωστό το γεγονός. Το ίδιο συνέβη και στην ΑΣΣΟΕ, στη Νομική, καθώς και στο Πάντειο. Την ίδια ώρα ομάδα αναρχικών απώθησε αστυνομική δύναμη που επιχείρησε να μπει στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού. Ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας κατακλυσμένο από ... ... ...
Η Ελληνική Αστυνομία 23 χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά στις 17/11/1985, δολοφονεί τον 16χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στις 6/12/2008. ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

«Η Ελλάδα συνταράσσεται για δεύτερη μέρα από διαδηλώσεις κατά της αστυνομίας» γράφει το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, αναφέροντας ότι πρόκειται για «τις χειρότερες διαδηλώσεις στην Ελλάδα εδώ και χρόνια».

«Νέες διαδηλώσεις ξεσπούν σε ελληνικές πόλεις» αναφέρει το BBC, το οποίο κάνει καταγραφή των επεισοδίων, αναφέροντας ότι η αστυνομία είναι «αδύναμη». Ο ειδησεογραφικός κολοσσός αναφέρει ότι τα επεισόδια οφείλονται στο αίσθημα οργής των πολιτών.

Τα επεισόδια εξιστορούν και οι Times του Λονδίνου που αναφέρουν ότι η ελληνική κυβέρνηση «απέφυγε ξεκάθαρα να δικαιολογήσει την πράξη του αστυνομικού».

«Οι συγκρούσεις εξαπλώνονται σε όλη την Ελλάδα, μετά τον θάνατο εφήβου από την αστυνομία σε ταραχώδη περιοχή της πρωτεύουσας» αναφέρει η βρετανική εφημερίδα Guardian που προσθέτει ότι η συγγνώμη που ζήτησε ο πρωθυπουργός δεν κατάφερε να ηρεμήσει τις διαμαρτυρίες.

Για «κύμα βίας» σε ελληνικές πόλεις κάνει λόγο η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Οι συγκρούσεις επικεντρώθηκαν στην λεωφόρο Αλεξάνδρας, αναφέρει η εφημερίδα, και στα Εξάρχεια, τα οποία χαρακτηρίζει «μποέμ».

Πρώτο θέμα είναι τα επεισόδια στην ισπανική El Pais, η οποία αναφέρει τόσο την εκδοχή της αστυνομίας, όσο και δηλώσεις αυτοπτών μαρτύρων.

Για «έκρηξη βίας» κάνει λόγο η ιταλική La Repubblica, η οποία αναφέρεται στις ζημιές που προκλήθηκαν από τις συγκρούσεις.

«Οι ελληνικές πόλεις στα πρόθυρα κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» αναφέρει το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. «Ολόκληρο το Σαββατοκύριακο, ταραχές επικρατούσαν σε ελληνικές πόλεις -και δεν έχουν περάσει ακόμα» συνεχίζει το περιοδικό.

Το CNN αναφέρει ότι οι τουρίστες παρέμειναν στα δωμάτια των ξενοδοχείων τους, μιας και το προσωπικό των ξενοδοχείων τους συνέστησε να μην βγουν στους δρόμους.

«Νέοι θυμωμένοι για τον θάνατο εφήβου από αστυνομικούς προκάλεσαν ταραχές στην Αθήνα και άλλες ελληνικές πόλεις για δεύτερη ημέρα την Κυριακή»: έτσι ξεκινά το κείμενο των New York Times, το οποίο κάνει αναφορά και στο δίκτυο εναλλακτικής πληροφόρησης indymedia.org.

Αναφορά στις ταραχές κάνει και το δίκτυο Al Jazeera, το οποίο αναφέρει ότι οι διαδηλωτές και η αστυνομία παίζουν το παιχνίδι «της γάτας με το ποντίκι».

Τα σχόλια δικά σας.