Για να …ανοίξουμε το θέμα: στην Ανατολή, οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να ζουν με ένα σύντροφο για όλη τους τη ζωή (λέμε τώρα…) Πολύ καλά! Αν παραμένεις αληθινός στην αγάπη, το να μένεις με ένα άτομο είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα, γιατί αναπτύσσεται οικειότητα. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές πιθανότητες να μην υπάρχει αγάπη και απλώς να ζείτε μαζί. Και ζώντας μαζί αναπτύσσεται μια συγκεκριμένη σχέση, που είναι αυτή της συγκατοίκησης, αλλά όχι της αγάπης. Και μην το πάρεις για αγάπη. Αν όμως αγαπάς έναν άνθρωπο και ζεις όλη τη ζωή μαζί του, θα αναπτυχθεί μια μεγάλη οικειότητα και η αγάπη θα σου αποκαλύπτεται όλο και πιο βαθιά. Αυτό είναι αδύνατο, αν συνεχίζεις να αλλάζεις συντρόφους πολύ συχνά. Είναι σαν να αλλάζεις συνεχώς ένα δέντρο, από το ένα μέρος στο άλλο. Τότε, δεν αναπτύσσει ρίζες πουθενά. Για να αναπτύξει ρίζες ένα δέντρο, χρειάζεται να παραμείνει σ' ένα μέρος. Τότε μόνο πηγαίνει βαθύτερα. Τότε γίνεται δυνατότερο. Η οικειότητα είναι καλή και το να μένεις σε μια σχέση είναι όμορφο, αλλά η βασική αναγκαιότητα είναι η αγάπη.
Από την άλλη, στη Δύση, οι άνθρωποι αλλάζουν πάρα πολλές σχέσεις. Ο τρόπος της ζωής και η οπτική του πράγματος, είναι υπέρ αυτής της συμπεριφοράς. Θα τολμούσα να υποθέσω ότι και εξαιτίας του βιοτικού, επιστημονικού, πολιτιστικού επιπέδου αυτών των κοινωνιών που είναι υψηλό, επηρεάζονται βαθιά τέτοιες επιλογές. Όμως! Η αγάπη σκοτώνεται και στις δύο περιπτώσεις. Στην Ανατολή, σκοτώνεται επειδή οι άνθρωποι φοβούνται να αλλάξουν. Στη Δύση, σκοτώνεται επειδή οι άνθρωποι φοβούνται να παραμείνουν με ένα σύντροφο για μεγάλο διάστημα. Φοβούνται, γιατί γίνεται δέσμευση*. Έτσι, πριν να γίνει δέσμευση, αλλάζουν και παραμένουν μεταβλητοί και ελεύθεροι. Και στο όνομα της ελευθερίας, η αγάπη είναι σχεδόν συνθλιμμένη, λιμοκτονεί.
Η αγάπη έχει υποφέρει και στις δύο περιπτώσεις: Στην Ανατολή οι άνθρωποι προσκολλούνται στην ασφάλεια, στην άνεση, στην τυπικότητα και στη Δύση προσκολλούνται στην ελευθερία του εγώ τους, στη μη δέσμευση.
Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε, αλλά πιστεύω ότι όσο κρατά η αγάπη, μείνε σ' αυτή και μείνε όσο πιο βαθιά παραδομένος γίνεται. Μείνε σ' αυτήν, όσο πιο ολοκληρωτικά γίνεται. Απορροφήσου από τη σχέση. Τότε η αγάπη θα γίνει ικανή να σε μεταμορφώσει. Αν όμως δεν υπάρχει αγάπη, τότε καλύτερα ν' αλλάξεις σχέση. Μην εθιστείς όμως στην αλλαγή. Μην το κάνεις συνήθεια. Μην το αφήσεις να γίνει μια μηχανική συνήθεια, σαν να πρέπει ν' αλλάζεις κάθε δύο ή τρία χρόνια, όπως κάποιος πρέπει ν' αλλάζει το αυτοκίνητό του κάθε δύο - τρία χρόνια ή κάθε χρόνο.
Ένα καινούργιο μοντέλο βγαίνει, οπότε, τι να κάνεις, πρέπει να αλλάξεις το αυτοκίνητό σου. Ξαφνικά, συναντάς μια καινούργια γυναίκα. Δεν έχει πολύ διαφορά. Μια γυναίκα είναι μια γυναίκα, όπως ένας άντρας είναι ένας άντρας. Οι διαφορές είναι μόνο δευτερεύουσες, γιατί είναι θέμα …ενέργειας. Η θηλυκή ενέργεια είναι θηλυκή ενέργεια. Σε κάθε γυναίκα εκπροσωπούνται όλες οι γυναίκες και σε κάθε άντρα εκπροσωπούνται όλοι οι άντρες. Οι διαφορές είναι πολύ επιφανειακές: Η μύτη είναι λίγο μακρύτερη ή δεν είναι λίγο μακρύτερη, τα μαλλιά είναι ξανθά ή μαύρα, μικρές διαφορές, μόνο στην επιφάνεια. Στο βάθος, είναι θέμα θηλυκής και αρσενικής ενέργειας. Οπότε, αν υπάρχει αγάπη, μείνε σε αυτήν. Δώσε της μια ευκαιρία να αναπτυχθεί. Αν όμως δεν υπάρχει, άλλαξε, πριν να εθιστείς σε μια σχέση χωρίς αγάπη.
Ποιος δρόμος είναι καλύτερος; Της Ανατολής ή της Δύσης; Κανένας! Η δική μου πρόταση: ας ακολουθήσουμε το θεϊκό δρόμο. Και ποιός είναι ο θεϊκός δρόμος; Να μείνουμε αληθινοί στην αγάπη. Αν υπάρχει αγάπη, όλα επιτρέπονται. Αν δεν υπάρχει αγάπη, τίποτα δεν επιτρέπεται. Μόνο όταν αγαπάς, επιτρέπονται όλα. Η αγάπη φτάνει. Στάσου αρκετά θαρραλέος, για να κινηθείς με αγάπη. Μη σκέφτεται τίποτε άλλο. Αν συλλογίζεσαι την αγάπη, τα πάντα θα γίνουν δυνατά για σένα.
* Φόβος & Αγάπη: δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα, θα το βάλω στην επόμενη ανάρτηση
Πρόσεχε! Τα βάζεις με το κατεστημένο που συντηρεί τα ακριβώς αντίθετα από όσα εσύ λες. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεχώρισα μερικές κουβέντες σου.
Πράγματι στην αγάπη δεν υπάρχει αιτία.
Και ακόμα είναι βιασμός η ανοχή μιας σχέσης ξοφλημένης.
Πολύ σωστά.
Όμως στο άνευ όρων δόσιμο κολλάω. Θέλει μεγάλη προσοχή αυτό το σημείο.
Όχι, δεν παραδίνεσαι όταν δίνεις. Δεν χάνεις την προσωπικότητά σου.
Η συνειδητή επιλογή κάθε ενέργειας είναι βασικό στοιχείο της σχέσης και είναι αυτή που μπορεί να την πάει μπροστά. Σε κάθε σχέση υπάρχουν όροι και οφείλει ο καθένας να τους σέβεται, διαφορετικά το διαλύσαμε το μαγαζί...
Δεν υπάρχει τέλεια κοινωνία, δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος, οπότε δώσε με αγάπη αλλά προστάτεψε τον εαυτό σου. Αυτό δεν σημαίνει να είσαι καχύποπτος, αλλά άσε ελεύθερο τον σύντροφό σου και μείνε ελεύθερος κι εσύ. Είσαι μοναδικός και έτσι μοναδικός μπορείς να παραμείνεις μέσα σε οποιαδήποτε σχέση, χωρίς να είσαι παραδομένος.
Ξέρεις τι γίνεται συνήθως;
Εκφυλιζόμαστε μέσα στις σχέσεις μας, με την θέλησή μας, και μετά ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους.
Όχι φιλαράκο μου δεν πάει έτσι!
Fei Ma
Κρατώ από αυτά που είπες:
ΑπάντησηΔιαγραφή"...στην αγάπη δεν υπάρχει αιτία", "...δεν παραδίνεσαι όταν δίνεις", "...υπάρχουν όροι...", "...άσε ελεύθερο τον τον σύντροφό σου και μείνε ελεύθερος κι εσύ", "εκφυλιζόμαστε μέσα στις σχέσεις μας με τη θέλησή μας..."
Μου φαίνονται κάπως αντιφατικά Fei Ma.
Θα συμπληρώσω και ίσως ξεκαθαρίσω λίγο τις σκέψεις μου:
Το εγώ καταλαβαίνει μόνο αυτή τη σχέση: Να παίρνει. Η σχέση που δίνει είναι η αγάπη.
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πει κανείς, εκτός από αυτό: αν η αγάπη μπορεί να γίνει σαν το δέντρο, απλώνοντας τα κλαδιά της πλατιά, ώστε όλοι να βρουν καταφύγιο στη σκιά της, τότε όλοι θα καταλάβουμε τί θα πει αγάπη.
Δεν υπάρχουν πάπυροι, χάρτες ή λεξικά για την αγάπη. Δεν υπάρχουν αρχές για την αγάπη. Αγάπη είναι η χαρά που ξεχωρίζει. Αγάπη είναι όταν έχεις γνωρίσει ποιος είσαι. Τότε δεν μένει τίποτε άλλο από το να μοιραστείς τον εαυτό σου με τους άλλους. Αγάπη είναι όταν έχεις καταλάβει ότι δεν είσαι κάτι ξεχωριστό από την ύπαρξη. Αγάπη είναι όταν έχεις νοιώσει μια οργανική, οργασμική ενότητα με ό,τι υπάρχει. Η αγάπη δεν είναι μια σχέση, η αγάπη είναι μια κατάσταση στην οποία υπάρχεις. Δεν έχει σχέση με κανέναν άλλο. Δεν αγαπάς, είσαι αγάπη. Και βέβαια, όταν κάποιος είναι αγάπη, αγαπάει, αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα, το υποπροϊόν, όχι η πηγή. Η πηγή είναι το ότι είσαι αγάπη.
Κλείνω με αυτό: Ποιος μπορεί να είναι αγάπη; Αν δεν έχεις επίγνωση του ποιος είσαι, δεν μπορείς να είσαι αγάπη. Θα είσαι φόβος. Και ο φόβος είναι το αντίθετο της αγάπης...
Αυτό όμως (περί φόβου & αγάπης) το ετοιμάζω να το αναρτήσω αύριο όπως σας έγραψα στο τέλος του κειμένου που σχολιάζουμε.
Ελπίζω να έγινα πιο σαφής φιλενάδα μου! :-)
Όχι δεν είναι αντιφατικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος αγαπάει δεν χάνει τα λογικά του, όπως μένει σαν ρεζουμέ στα όσα λες.
Στην αγάπη έχεις πάρε δώσε. Λυπάμαι αν ακούγομαι υπερβολική, αλλά είμαι απλώς ρεαλίστρια.
Προϋπόθεση αγάπης προς τον άλλον είναι να αγαπώ τον εαυτό μου και όχι να παραδίνομαι, να εκφυλίζομαι, να χάνω το πρόσωπό μου και την ιδιαιτερότητά μου, την μοναδικότητά μου. Τα ίδια φυσικά απαιτώ και από τον σύντροφό μου. Δεν γυρεύω καθρέφτη. Θα ήταν χωρίς νόημα το να έχω ένα σύντροφο παραδομένο.
Θα ήταν παραίτηση από τη ζωή το να παραδοθώ άνευ όρων εν ονόματι της αγάπης. Θα ήταν ψέμα αυτό. Εν ονόματι της αγάπης δεν χάνεις την υπόστασή σου!
Εκτός κι αν μιλάμε για τους εκλεκτούς εκείνους ασκητές που περνάνε αλλού...
Αλλά μην τρελαθούμε. Ούτε εσύ, ούτε εγώ, φτάνουμε σε αυτό το σημείο.
Fei Ma