Καλημέρα σε όλους σας και καλό μήνα. Τελευταίος μήνας του 8… Για μερικούς και μερικές εδώ μέσα ας είναι και ο τελευταίος κουραστικός μήνας, πρώτιστα από εσωτερικές διαδικασίες. Και απ’ ότι αντιλαμβάνομαι δεν είναι λίγοι αυτοί που θα κουνήσουν καταφατικά το κεφάλι μαζί με ένα ελαφρύ σπάσιμο χαμόγελου… Εγώ το έκανα γράφοντας αυτές τις λέξεις.
Στις 8μιση, πρωί Δευτέρας, έχει 4 βαθμούς, με μπόλικη υγρασία. Πείτε μου, δεν «κολλάει» τώρα σαν εικόνα, τζάκι, αρωματικός καφές ή τσάι, καλή παρέα, όχι πολλών ατόμων υποχρεωτικά και περιπλανήσεις απαλές και ήρεμες του νου και της καρδιάς; Μόλις τώρα γέμισα ένα φλιτζάνι καφέ και επέλεξα το Eternity από το συγκρότημα MLTR να παίζει απαλά σαν μουσικό χαλί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το συγκρότημα μου έκανε κλικ αυτή την περίοδο. Το ανακάλυψα σχεδόν στην τύχη. Δεν ξέρω και δεν έψαξα να δω αν είναι γνωστό στην Ελλάδα. Έμαθα ότι είναι πολύ γνωστοί στην Ασία και ας ζουν στο Βέλγιο. Παίζουν Soft Pop ή κάπως έτσι με γνωστή μουσική και με στίχο εύκολο και κατανοητό που μπορεί να ηρεμίσει και να ταξιδέψει εύκολα, τουλάχιστον εμένα. Θα βάλω στο επάνω μέρος της σελίδας (μόλις ετοιμάσω τα σχετικά κομμάτια) ένα μουσικό χαλί για να το ακούτε όταν και αν θέλετε διαβάζοντας αυτά που γράφονται στο blog.
Έχω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω θερμά και ειλικρινέστατα για τις ευχές σας λόγω της ονομαστικής γιορτής μου. Αυτή τη φορά (μάλλον η πρώτη ως ενήλιξ) χάρηκα που μέσα στη βαβούρα και στην κούραση των ημερών με θυμηθήκατε. Πιστέψτε με, αυτά που άκουσα και συζήτησα τις τελευταίες μέρες, με κάνουν για άλλη μια φορά να λέω, «σκάσε» στον εαυτό μου, δεν έχεις δικαίωμα να ομιλείς!
…Αφού είμαστε ζωντανοί έχουμε αρκετές φορές το πλεονέκτημα της αλλαγής ή της προσπάθειας για αλλαγή των καταστάσεων που μας ρίχνουν και μας εμποδίζουν να αγγίξουμε αυτό που ο καθένας μας προσμένει. Μην αναβάλετε λοιπόν… Αν είναι δίπλα σας, πιάστε το! Αν είναι κοντά, αρπάξτε το! Αν το βλέπετε, κυνηγήστε το! Αξίζει τουλάχιστον την προσπάθεια. Αφήστε τις πολύπλοκες σκέψεις… Ας βγούμε για ένα καφέ μόνο. Δεν χρειάζεται να υπάρχει πάντα λόγος. Ας μην έχουμε να πούμε και πολλά. Απλά, ας χαρούμε τη στιγμή που είμαστε μαζί, πίνοντας ζεστές γουλιές και κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, μέσα στην τρέλα του σημερινού αχόρταγου εγωιστή ή των χαμένων και θολών σκέψεων… Είμαστε εδώ και εκεί ο καθένας μας, αλλά όλοι μας πατάμε στο ίδιο δάπεδο στην τελική. Και κανείς μας δεν μπορεί να καθορίσει και πολλά για την επόμενη ώρα της ζωής του. Μόνο να την μπογιατίσει με απαλές ξυλομπογιές και αυτό όχι πάντα… Κάθε στιγμή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Ας την κάνουμε ξεχωριστή και ικανή να μας γεμίζει σε στιγμές που αισθανόμαστε άδειοι ή μόνοι.
Άσχετο από τα παραπάνω, σκέφτομαι ότι αυτή η παγκόσμια κρίση, που θα κρατήσει αρκετά απ’ ότι ακούω, είναι μοναδική ευκαιρία για πολλούς. Δεν εννοώ μόνο αυτούς που θα αγοράσουν τώρα σε φθηνές τιμές επιχειρήσεις, ακίνητα ή αυτοκίνητα. Το σφίξιμο αυτό που επηρεάζει κόσμο πολύ, θα αργήσει να περάσει, ακόμη κι όταν τελειώσει. Η ψυχολογία του κόσμου θα επηρεαστεί για αρκετά χρόνια και όσοι ήταν «φειδωλοί» στα έξοδά τους θα επιβεβαιώσουν τις αναστολές που είχαν μέχρι τώρα. Δείτε όμως και το άλλο: μήπως είναι μια καλή ευκαιρία να γίνουμε εν μέρει …Ολλανδοί; Να επιλέγουμε το σπίτι μας για χαλάρωση αλλά και διασκέδαση, να ακούμε μουσική που έχει βάθος και νόημα, να διαβάζουμε μερικά βιβλία που θα μας προβληματίσουν και θα μας κάνουν να σκεφτούμε (ίσως για πρώτη φορά), να δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας μέσα από εσωτερικές αναζητήσεις και να αρχίσουμε να δίνουμε στους ανθρώπους μας λίγο από τον εαυτό μας; Αυτό ρε παιδιά που ξεδιάλεξα από την Ολλανδία είναι ότι ο κόσμος ακούει κλασική μουσική, είναι ευαίσθητος για περιβαλλοντικά θέματα, υπάρχει σούπερ ανεπτυγμένη η ιδέα του εθελοντισμού και γενικά ο πολιτισμός τους είναι άλλου επιπέδου. Σαφώς κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει τα μείον και τα συν. Σαφώς και παίζουν εκεί πάνω άλλες καταστάσεις και συνήθειες. Κρατήστε όμως μόνο τα «θετικά». Μπορούμε να πάρουμε ιδέες για την εδώ καθημερινότητα; Ας το κάνουμε. Ας είμαστε καμιά φορά και μύγες μέσα στο γάλα… Μπορεί το γάλα στην τελική να μην μας αρέσει. Αλλά να το έχουμε συνηθίσει. Και τελικά δεν υπάρχει χειρότερο από τη συνήθεια…
«Δεν μπορώ να χωρίσω. Έλα ρε συ… Έχουμε παιδιά και στην τελική τι να κάνουμε… Όλοι έχουμε τις διαφωνίες μας. Ποιο ζευγάρι δεν έχει τις κακές στιγμές του; Ας είναι…» Πόσες φορές το άκουσα αυτό το σκεπτικό! Λεπτές ισορροπίες. Ίσως να μας καλύπτει αυτή η συνήθεια. Η ανασφάλεια του ενός με την ανασφάλεια του άλλου να δημιουργούν μια τυπική …ασφαλίτσα! Ο στόχος σας; Τα όνειρά σας; Οι επιθυμίες σας; Τα θέλω σας; Οι ανάγκες σας; Ζουν αυτά; Πόσο ζούμε για μας και πόσο παίρνουμε το ρίσκο της αλλαγής που στοχεύει στην προσωπική μας βελτίωση; Πόσο είμαστε υπό και περιμένουμε να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα;
Δεν έχω σβήσει 2 SMS που μου στείλανε: «Αντρέα μου… εύχομαι να … δυνατότερος, αλλά όχι λιγότερο τολμηρός…» και «Ανδρέα μου… σου εύχομαι … ταξίδια και όνειρα…». Τολμηρός – Ταξίδια. Δεν είναι καταπληκτικό; Ταξιδεύω τολμώντας ή τολμώ να ταξιδεύω. Λέξεις με Τ. Τολμήστε. Ταξιδέψτε. Τρέξτε. Τσιγκλήστε. Τσιμπήστε. Ταρακουνήστε τα στάσιμα και βρώμικα λασπόνερα. Μπορεί να βρούμε κάτι πιο φωτεινό, πιο ζωντανό, πιο πολύ τον ΕΑΥΤΟ μας.
Κι αφήστε τους άλλους να αναρωτιούνται! ;-)
…
Όταν θελήσετε να δείτε μια ταινία που δεν θα την ξεχάσετε την επόμενη μέρα, δείτε το “The motorcycle diaries”, την αυτοβιογραφία του Τσε (Link1, Link2). Ο ηθοποιός που παίζει τον Τσε σε κάνει να νοιώσεις ότι κάποιοι άνθρωποι έζησαν πραγματικά. Η οροφή τους δεν ήταν η επιφάνεια της θάλασσας, δεν ένοιωσαν ποτέ ψάρια. Κοιτούσαν πάντα πάνω από τα σύννεφα και έπαιζαν σε όλο το γήπεδο χωρίς κανένα φόβο και ενδοιασμό…
Σήμερα, πηγαίνοντας για κάτι... εξωτερικές εργασίες, αντί για «καλό μήνα» άκουσα το «καλό χειμώνα» και μου άρεσε. Μετά πήγα και αγόρασα μια φλογέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετο? Ίσως.
Με ...τσιγκλάς με την αγορά σου. Δείχνω χαρακτήρα! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό χειμώνα Νούλη!
Αναρωτήθηκα αν είχαμε στόχους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι μόνο που αλλάξανε.
Αναρωτήθηκα αν τα όνειρά μας πατούσανε στη γη.
Όχι μόνο φτερά είχανε.
Αναρωτήθηκα γιατί τόσο εύκολα μεταβάλλονται οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας.
Τι είναι αναγκαίο;
Μήπως φτάσαμε καθυστερημένοι να αμφιβάλλουμε;
Ή μήπως είχαμε πάρει την απόφαση να βολευτούμε και είδαμε ότι δεν είναι αρκετό;
Χρειάζεται θάρρος να αποδεχτείς την αποτυχία ή μήπως πρόφαση;
Έστω.
Ακόμη κι έτσι αξίζει να προσπαθούμε για το αυθεντικό.
Μήπως όμως είμαστε απλώς υποψιασμένοι;
Ή μπουχτισμένοι;
Η έκφραση -προσωπική βελτίωση- δεν μου κολλάει.
Καλύτερη μέρα ποια είναι;
Τι περιμένουμε από αυτήν;
Τελικά
Ποιος μπορεί να τραβήξει ένα μεγάλο Χ, να γυρίσει την πλάτη στον παλιό εαυτό του, να ανοίξει επιτέλους καρδιά και μάτια και να εισβάλλει στο άγνωστο;
Η αλλαγή, αντίδραση, επανάσταση (όπως θέλετε πείτε το) δεν χωράει ημίμετρα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.
Και καλό χειμώνα βέβαια. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιδέα του μουσικού χαλιού μου άρεσε πολύ, όπως και το πρώτο τραγούδι που έβαλες. Ότι πρέπει για την ώρα που μπαίνω.
Αναρωτήθηκα αν τα όνειρά μας πατούσανε στη γη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μόνο φτερά είχανε.
Όνειρα με πόδια; Αν θα έπρεπε να «κολλήσω» κάτι στα όνειρα, δεν θα έβαζα τα πόδια. Ούτε τα χέρια, ούτε τα μαλλιά. Μόνο τα φτερά θα μπορούσαν να τα συνοδέψουν στα ταξίδια τους…
Αναρωτήθηκα γιατί τόσο εύκολα μεταβάλλονται οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας.
Γιατί κάθε μέρα αλλάζουμε. Θα ήταν δραματικό να θέλουμε τα ίδια στα 20 και τα ίδια στα 40. Χαιρόμαστε με άλλα κάθε εποχή, μας γεμίζουν άλλες εικόνες, λαχταράμε να πάμε αλλού όσο περνάνε τα χρόνια. Σκέψου π.χ. τη Μύκονο σαν προορισμό ενός 70άρη και την Ελβετία σαν προορισμό ενός 18άρη. Ψιλοκουλό το βλέπω. Αλλά κάποια πράγματα, όπως ειλικρίνεια, καθαρότητα, αλήθεια, ταπείνωση, υπευθυνότητα, αγάπη (και ό,τι άλλο ο καθένας μας θεωρεί «ζωτικό») παραμένουν σταθερά στο πέρασμα των χρόνων.
Η έκφραση -προσωπική βελτίωση- δεν μου κολλάει.
Μπορεί να είναι η περίοδος που σηκώνομαι το πρωί και χαίρομαι ειλικρινά για την ευκαιρία που έχω να ζήσω άλλη μια μέρα και να τιμήσω κάθε λεπτό της. Μπορεί να είναι η ανάγνωση 10 βιβλίων που θα μας κάνουν πιο ανοιχτούς και έτοιμους να δεχτούμε πιο εύκολα από πριν. Μπορεί να είναι η αλλαγή προτεραιοτήτων στη ζωή μας και ο επανακαθορισμός των αναγκών μας σε συνάρτηση με τις ζωές των δικών μας ανθρώπων. Μπορεί, μπορεί,…
Ποιος μπορεί να τραβήξει ένα μεγάλο Χ, να γυρίσει την πλάτη στον παλιό εαυτό του, να ανοίξει επιτέλους καρδιά και μάτια και να εισβάλλει στο άγνωστο;
Αυτός που έχει πονέσει τόσο πολύ και δεν μπόρεσε να δει ποτέ την αλήθεια για διάφορους λόγους. Αυτός που δεν καλύπτεται από τη ζωή που κάνει και έχει την τεράστια ανάγκη να απαλλαγεί από όσα τον κρατάνε δεμένο και πακτωμένο στο έδαφος. Αυτός που έχει την ανάγκη να ουρλιάξει μέχρι τα άκρα του σύμπαντος. Αυτός που θέλει να επουλώσει τις πληγές του, να δυναμώσει τα φτερά του και ανέβει στο πιο ψηλό βουνό με την πιο όμορφη θέα και να πηδήξει στο κενό. Η καρδιά του χτυπάει δυνατά, η αδρεναλίνη στα ύψη, νοιώθει να ξαναγεννιέται, έχει κλειστά τα φτερά του για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια τα ανοίγει. Το άνοιγμά τους είναι πελώριο και η δύναμη που έχουν, αστείρευτη. Τότε είναι που δίνει μια πρώτη απαλή ώθηση και αισθάνεται την ορμή των φτερών να τον σηκώνουν ψηλά. Και μετά, η καρδιά του αρχίζει να ηρεμεί και με συντονισμένες κινήσεις σχίζει τον αέρα και ταξιδεύει εκεί, μόνο εκεί, που αυτός θέλει. Και είναι ελεύθερος. Και δυνατός. Και ακτινοβολεί… Ζει με την ψυχή του!
Καλό χειμώνα λοιπόν...
Τα όνειρα είναι πράγματι σαν τα πουλιά. Τα πουλιά όμως έχουν πόδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌνειρα που δεν μπορούν να σταθούν είναι απλώς έργα φαντασίας χωρίς να μπορούν να αποκτήσουν υπόσταση.
Οι επιθυμίες ασφαλώς μεταβάλλονται. Η απορία μου αφορά την ευκολία και την ταχύτητα των μεταβολών. Μήπως τελικά μιλάμε για αστάθεια;
Για την έκφραση -προσωπική βελτίωση- εξακολουθώ να διαφωνώ. Αλλαγή ναι.
Όσο για το μεγάλο Χ και ποιος μπορεί να το τραβήξει....
Δεν νομίζω ότι αυτά που λες είναι αναγκαστικά προϋπόθεση, ούτε δίνουν αυτήν την κατεύθυνση. Ίσως βοηθάνε να αλλάξει κάποιος το τρόπο που έβλεπε τα πράγματα. Αλλά από αυτό το σημείο, μέχρι το σημείο
που αναφέρω απέχουμε....
Επανέρχομαι λοιπόν στη σκέψη, μήπως οι περισσότερες αλλαγές δεν έχουν ουσιαστική βάση και απλώς χαράζουμε μια παράλληλη πορεία με εκείνη που είχαμε διανύσει;
Το έχω δει πολλές φορές αυτό. Νομίζουμε δηλαδή, ότι κάναμε την αλλαγή, αλλά στην πραγματικότητα απλώς χάσαμε στον προηγούμενο γύρο (αν μπορώ να το πω έτσι). Η όλη αλλαγή λοιπόν, δεν έχει να κάνει με βαθιές αλλαγές, αλλά προβάλλουμε προφάσεις πρώτα από όλα στον εαυτό μας τον ίδιο και μετά στους γύρω μας.