Συνεχίζουμε να συμπληρώνουμε τα κενά της ύπαρξής μας από τον άλλο, το αντικείμενο της αγάπης. Και συνεχίζουμε να κοιτάζουμε στα μάτια τον άλλο, ψάχνοντας για το είδωλο μας. Έτσι, όταν ο εραστής ή ο αγαπημένος εξαφανιστεί, ξαφνικά δημιουργείται μια τρύπα. Επειδή χάνεις τον καθρέφτη που μπορούσες να βλέπεις το είδωλό σου, χάνεις το πρόσωπό σου. Δεν ξέρεις τώρα ποιός είσαι, γιατί ο καθρέφτης σου έδινε ένα σχήμα, σηματοδοτούσε τα όριά σου - ότι αυτό είσαι εσύ - και κρατούσε σε συνοχή αυτό το σχήμα. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει κι εκείνη να νιώθει το ίδιο χαμένη, αφού λειτουργούσες κι εσύ σαν καθρέφτης του εγώ της. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα όταν οι εραστές χωρίζουν. Είχαν επενδύσει τόσα πολλά ο ένας στον άλλον.
Γι' αυτό το λόγο, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν μαζί, έστω κι αν η αγάπη τους έχει χαθεί πολύ καιρό πριν. Δεν μπορούν να αντέξουν να χάσουν τον άλλον. Οι σύζυγοι δένονται μεταξύ τους, ξέροντας καλά, ότι παραμένουν στο τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα για να τους κρατήσει μαζί. Η αγάπη έχει χαθεί καιρό τώρα ή ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Και το ξέρουν, το έχουν συνειδητοποιήσει και νιώθουν μίζερα γι' αυτό, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Χίλιες δυο φορές έχουν σκεφτεί να χωρίσουν, αλλά η τελική ιδέα του χωρισμού, φέρνει φόβο, γιατί το προσωπικό τους είδωλο βρίσκεται στα χέρια του άλλου. Αν ο άλλος δεν βρίσκεται πια εκεί, δεν ξέρεις ποιός είσαι.
Ξαφνικά χάνεις την ταυτότητά σου. Χάνεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου. Ξαφνικά όλα αναστατώνονται και τότε αρχίζεις να ζεις με τη μοναξιά σου. Αυτή είναι η τρύπα. Αυτή τη φορά μην προσπαθήσεις να την κλείσεις. Άφησε την να υπάρξει, μάθε όμως να ζεις μόνος σου. Δεν λέω να είσαι μόνος σε όλη σου τη ζωή. Πρώτα όμως μάθε να ζεις μόνος σου και μετά βρες ένα σύντροφο. Τότε η σχέση θα είναι σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Δεν θα είναι καθρέφτης. Μπορείς να ζήσεις μόνος σου και τότε μόνο μπορείς να αγαπήσεις. Τότε η αγάπη δεν θα είναι πια μια νευρωτική ανάγκη. Δεν θα είναι πια κάτι από το οποίο θα εξαρτάται ο αυτοπροσδιορισμός σου. Μπορεί να είσαι μόνος. Ξέρεις τώρα χωρίς την αγάπη σου ποιός είσαι. Τότε η αγάπη γίνεται συμμοιρασιά. Τότε επειδή έχεις, θέλεις να μοιραστείς. Τότε η αγάπη δεν είναι ανάγκη, αλλά πολυτέλεια. Και όταν η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι όμορφη.
Οι σχέσεις των ανθρώπων είτε πρόκειται για συζύγους είτε για οποιαδήποτε άλλη σχέση υπάγονται συνήθως στις ιδιαίτερες ανάγκες του καθενός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ γιατί πιστεύεις ότι κατ΄ανάγκη μια σχέση είναι σχέση αγάπης;
Και γιατί μόνο ως πολυτέλεια νομίζεις ότι μπορείς να βιώσεις την αγάπη;
Βρίσκω ότι απλώνεις ένα μεγάλο θέμα, αλλά το περιορίζεις σε δυο τρεις αμερικάνικου τύπου στερεότυπες διαπιστώσεις. Θα μπορούσες απλώς το παράδειγμα του καθρέφτη ως μεμονωμένο παράδειγμα σχέσης να αναφέρεις, χωρίς να γενικεύεις. Έτσι που τα έγραψες είναι δύσκολο να σχολιάσουμε νομίζω.
Fei Ma
Εσύ γιατί πιστεύεις ότι κατ’ ανάγκη μια σχέση είναι σχέση αγάπης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν εννοώ κάτι τέτοιο, απλά τη σχέση αγάπης την θεωρώ την υπέρτατη ανάμεσα στις άλλες, την κορυφαία, την θεϊκή, τη μοναδική που εμπεριέχει το δρόμο προς τη «θέωση» της ψυχής. Αντιγράφοντας από την προηγούμενη ανάρτηση «Όταν μπορείς να βρεις έναν οποιονδήποτε λόγο για την αγάπη σου, τότε αυτό δεν είναι αγάπη. Τότε αυτό πρέπει να 'ναι κάτι διαφορετικό.
Όταν μπορείς να απαντήσεις γιατί, τότε αυτό απλώς σημαίνει ότι υπάρχει κάτι άλλο, αλλά όχι αγάπη.»
Και γιατί μόνο ως πολυτέλεια νομίζεις ότι μπορείς να βιώσεις την αγάπη;
Ένα υποσύνολο αγάπης μπορείς να το βιώσεις με πολλούς τρόπους και οπτικές. Αλλά σκέψου: όταν έχεις ένα πολύτιμο αντικείμενο - ας πούμε ένα κόσμημα από λευκόχρυσο, κολλημένο σε ένα κομμάτι πολύτιμου λίθου που είχες βρει όταν έψαχνες στη θάλασσα των καλοκαιρινών σου εφηβικών διακοπών, δεμένο με πετράδια που σου χάρισε ο αγαπημένος σου την πρώτη φορά που νοιώσατε ένα – και το φοράς στο λαιμό σου, δεν αισθάνεσαι διαφορετικά από ένα απλό κρεμαστό που δεν θυμάσαι ποιος στο έδωσε; Τι δύναμη έχει για σένα και μόνο, αυτό το μοναδικό κομμάτι που ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα υλικά αντικείμενα που κατέχεις! Όταν η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι πολύτιμη, είναι αυτή η μία και μοναδική, τότε μετουσιώνεται σε κάτι από το υπερπέραν, σε μια ουσία ζωής.
Βρίσκω ότι απλώνεις ένα μεγάλο θέμα, αλλά το περιορίζεις σε δυο τρεις αμερικάνικου τύπου στερεότυπες διαπιστώσεις.
Ζητώ συγνώμη αν μοιάζει αμερικανιά – είναι κάτι που σιχαίνομαι όταν και αν συμβαίνει και αποδεικνύει τις επιρροές που δυστυχώς δεχθήκαμε εδώ και πολλά χρόνια παιδιόθεν. Θα προσπαθήσω να αποφύγω τέτοιες «παγίδες» με τη σημερινή ανάρτηση. Και να το απλώσω λίγο παραπάνω ίσως.