Τάξη και ασφάλεια

Τελικά πόσο ένα ταξίδι μπορεί να αλλάξει καταστάσεις και δεδομένα; Μπορεί να έμεινα μερικές μέρες στην Αθήνα, αλλά πραγματικά ήταν μια παρένθεση. Είμαι ακόμη εκεί πάνω που πέραν της ομορφιάς του τοπίου και της γενικότερης χαλαρότητας (διακόπευα γαρ!) κράτησα πράγματα που θέλω να συνεχίσω, να ξεκινήσω, να δοκιμάσω. Χθες συζητώντας με μια αξιολογότατη φίλη, της είπα ότι χαλάστηκα που ήρθα και είδα τα ίδια πάλι. Που ακούω πάλι χαζομαρίτσες και βλακειούλες, που συζητιούνται τρομακτικά αδιάφορα πράγματα για γνωστούς «επώνυμους» κενούς τεντζερέδες και πεταλουδίτσες της νύχτας, που τα πράγματα είναι ίδια ή μάλλον χειρότερα από πριν, που, που… Δεν ξέρω αν είμαι πραγματικά εγκλωβισμένος, αλλά θα ήθελα να τα παρατήσω όλα αυτά τα κενά και να πάω σε κάτι που έχει νόημα και ουσία και πέραν των όποιων δυσκολιών που βεβαιότατα θα συναντήσω (και δεν θα είναι πάντα ο ευκολότερος δρόμος), θα βρω κάτι πιο μεγάλο, πιο ουσιαστικό, πιο βαθύ, πιο μακρινό, πιο ΑΛΗΘΙΝΟ.

Όχι, δεν με τρελαίνει ο καιρός της Ελλάδας, όχι, δεν ζω για να βγαίνω τα βράδια και να σκοτώνω άσκοπα τις ώρες που έχω διαθέσιμες. Αυτά τα έκανα και ΟΚ. Φτάνει όμως.

Ίσως μια ζεστή παρέα (σε όλα τα επίπεδα) και μια δουλειά με ενδιαφέρον είναι τα 2 σημαντικότερα συστατικά στη σούπα της ζωής. Το περιβάλλον παλεύεται. Οι εκδρομές είναι εφικτές. Οι αποδράσεις παίζουν. Τα ταξίδια πια είναι μια πολύ εύκολη διαδικασία από όλες τις απόψεις. Αλλά αυτή η μούχλα του σάπιου βούρκου που απλώνεται ολόγυρα είναι ακατανίκητη η ριμάδα! Βαρέθηκα ρε παιδιά να εξηγώ τι κάνω, γιατί το κάνω και τι αισθάνομαι… Ο καθένας είναι ένας και ο άλλος είναι άλλος. Είναι απλό, αλλά τελικά η μα***ία δεν μας αφήνει να δούμε τα δικά μας. Πόσο πολύ τελικά ρε Άφρο παίζουμε ρόλους; Τεράστια βλακεία. Χωρίς νόημα. Αλλά δίνει ασφάλεια. Και αυτό πληρώνεται. Με τη ΖΩΗ ΜΑΣ!