Σαμιαμίδι

…και είμαι αραχτός στο μπαλκόνι πίνοντας φραπεδιά παγωμένη και ξαφνικά πίσω μου ακούω έναν ύποπτο θόρυβο που έμοιαζε με κάτι άγνωστο και ίσως επικίνδυνο να περπατάει σε στυλ «θα περάσω από τον σβέρκο σου και μυρωδιά δεν θα πάρεις». Γυρνώ και βλέπω μια σαυρίτσα από τις πολύ μικρές που φοβάσαι να τις πιάσεις γιατί θα σου μείνει η ουρά τους στα χέρια. Την πιάνω με χίλιες μύριες προφυλάξεις μπας και την τσαλακώσω κατά λάθος και παρατηρώ ότι είναι ακίνητη σαν νεκρή, με την καρδούλα της όμως να χτυπάει σαν ταμπούρλο του γύφτου.

Κακομοίρα… την πήρα μέσα την τάισα λίγο τυράκι και ψωμάκι, που φάνηκε να της αρέσει, με τίποτα δεν δοκίμασε τα μπρόκολα από την κατσαρόλα ζεστά – ζεστά και τέλος έπεσε με τα μούτρα σε μια τούρτα από βατόμουρα που είχε ξεμείνει στο ψυγείο. Αφού ήπιε και μια – δύο σταγονίτσες νεράκι την έβαλα να ξεκουραστεί και να χωνέψει σε μια γλάστρα που δεν είχε φυτό (είχε κλασικά ξεραθεί, ας ήταν και πλαστικός φίκος).

Η έκπληξη: την άλλη μέρα το πρωί, πριν καλά – καλά ξυπνήσουμε πήγα να δω τι απέγινε. Το άτιμο το σαμιαμίδι, είχε διπλασιαστεί (και βάλε) σε μέγεθος και είχε καθίσει επάνω στο τραπέζι και ρουφούσε τις τελευταίες σταγόνες από τη φραπεδιά που ξεχάστηκε στο τραπέζι. Μόλις το ποτήρι άδειασε, γυρνά προς το μέρος μου -στήλη άλατος εγώ- και με φωνή ανθρώπινη μου λέει: «τι βλακείες κάθεσαι και γράφεις στο blog σου για να το γεμίσεις;». ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!

Ξέρει τι είναι τα blogs? Μην τρελαθούμε…

Τη σκότωσα με τον πλαστικό κάκτο.