Μοσχαρίσια στο Παρανέστι

Η ώρα, άκρως μεσημεριανή και το στομάχι καλεί τον κάτοχό του για οδεύσει προς γέμισμα. Το ρεζερβουάρ της μηχανής, επίσης άδειο. Άρα: γεμίζω με βενζίνη το ντεπόζιτο, καβαλώ το μηχάνημα απόδρασης και γεμίζω (όχι φουλάρω, γεμίζω με μέτρο...) το στομάχιον.

Που; Στον Μποζίδη στο Παρανέστι.

Μόνος; Όχι σήμερα. Με δύο φρικαρισμένα άτομα για μοσχαρίσια στα κάρβουνα.

Ο Νίκος και ή Έλλη ήταν έτοιμοι για ψώνια στο μάρκετ, αλλά η θέα και μόνο του μπουγιουρντί, της χωριάτικης, της ψητής μελιτζάνας, των τηγανιτών πατατών και της μοσχαρίσιας, του γεμιστού μπιφτεκιού και του φιλέτου, με συνοδεία παγωμένης Κάιζερ και σόδας (η κλασσική παραγγελία της Έλλης!) έσβησε μονομιάς τα καρότσια του μάρκετ και τη λίστα "Χρειαζόμαστε:". Ελπίζω να προλάβετε πριν κλείσουν το απόγευμα και να πάρετε τα λάιμ και τα λεμόνια σας και τη σόδα και το παγωτό και τα ντιπς και τον ταραμά και τη μαγιονέζα και και...

Νίκο... είσαι σκλάβος του βοδιού, μπορώ να σε αποκαλώ χαλαρά σκλαβοβόδι. Η Έλλη δείχνει χαρακτήρα. Ακόμη. Χα! Δεν ξέρει που έχει ή καλύτερα με ποιους έχει μπλέξει. Εδώ κορίτσι μου, δεν είναι Αθήνα. Εδώ δεν κλείνουμε τη πόρτα και πηγαίνουμε στη Ξάνθη ή στη Πάτρα, ούτε πλένουμε τη κουρτίνα και μιλάμε στο ξυλουργό... (Αχ! τα είπα και εκτονώθηκα). Εδώ τρώμε πραγματικά και πλερώνουμε 10 ευρώ το κεφάλι! Και τρώμε κρέας. Που θα πάει όμως, θα μάθει.

Επίσης, στην Ατλαντίδα, όταν βγαίνουμε, δεν ντυνόμαστε για να πάμε σε κλαμπάκι (όπως κάπου αλλού - μπλιαχ!), αλλά έτσι όπως είμαστε και σε όποιους αρέσουμε. Αράζουμε, χαλαρώνουμε, δεν στέλνουμε εσεμες, ούτε μιλάμε στο κινητό με την κολητή για μπούρδες αλλά λέμε μαλακιούλες όλοι μαζί, κατάλληλες για την ώρα και τον χώρο.

Θα αναρτήσω φώτος από τη διαδρομή ή τον προορισμό. Δεν ξέρω. Ό,τι κάτσει. Φεύγω να γεμίσω. Πεινάω σαν ...Νίκος!

Προσθήκη (23:52) > Τελικά, δεν πήρα την ψηφιακή μαζί μου και έτσι τσουκ φωτογραφία. Ήθελε και μια διαδικασία να πω την αλήθεια και το στομάχι μου έδινε αυστηρότατες εντολές στον εγκέφαλό μου και αυτός στα άκρα μου ότι δεν παίζει κάτι τέτοιο τώρα. Πάντως την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να φανώ συνεπής. Ακούς kitsa ? Ακούω να λες. Είπαμε για καφέ αύριο, μην πεις καμιά ιστορία κουλή και με στείλεις. Και ξεκόλα επιτέλους από τον υπολογιστή σου. Δεν κάνει τόσο πολύ ρε συ. Δεν είναι σωστό. Για σένα. Για μας ...είναι! Χα.

[Στη φώτο δεν φαίνεται ο Νίκος ο οποίος δεν έχει φάει τα πάντα και τώρα δεν αποτελειώνει και την Έλλη.]

Μοιάζει με σένα;

Τι λέτε; Σας ...μοιάζει;

Ωραίοι είμαστε ρε...

Παιδιά σε 8 μέρες στείλαμε πάνω από 70 σχόλια. Για ένα μπέμπικο μπλογκ μου φαίνεται καλή μπάζα! Σας ευχαριστώ που συμμετέχετε.

Θα ήθελα να ευχαριστήστω τις Ρ., Ν., Μ., Ν., Ε. και τους Λ., Ν., Σ., Π. που ξέρω ότι συμμετέχουν ενεργά σε αυτό. Επίσης, ευχαριστώ και τους "ανώνυμους" φίλους της παρέας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον μπαμπά μου που μ' έστειλε να μάθω υπολογιστές στα τέλη της δεκαετίας του 80 και από τότε κόλλησα (πολύ παίζει αυτή η λέξη εδώ μέσα τελευταία) σε σημείο που να ζω από αυτό που ξεκίνησα τότε. Ξέρετε τι ήταν τότε να δώσει ο μπαμπάς (ένας μισθός στο σπίτι, 5 στόματα) γύρω στο μισό εκατομμυριάκι δραχμές για έναν έφηβο που τελείωνε το λύκειο; Θα τον ευχαριστώ πάντα.

Σχετικά με τις ψηφοφορίες, αν και βρίσκονται σε εξέλιξη, μου λέτε ξεκάθαρα ότι:

• σας αρέσουν οι όποιες αλλαγές στο μπλογκ
• θέλετε να βάλω βιντεάκια από διαδρομές με τη μηχανή
• οι διακοπές είναι για τους περισσότερους φλου

Συμπεράσματα: σας αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή σας, γουστάρετε τρελά αποδράσεις, δεν σας ενδιαφέρει ο προορισμός και το πότε. 

Είμαστε μαζί ρεεεε....

Dramaica 2008

Χθες βράδι ήμουν στο χώρο της Αγ. Βαρβάρας για να ακούσω και μερικά τραγουδάκια από τις συναυλίες του Dramaica 2008.

Η παρέα πολύ ζεστή, κόσμος πηγαινοερχόταν, καθοτανφεύγαν στο τραπέζι μας γνωστοί και φίλοι, το τραπέζι σε προνομιακή θέση στην Ατλαντίδα. Καθήσαμε 3-4 ώρες! Όταν σηκώθηκα σκεφτόμουν πως θα είμαι άραγε από πίσω. Ένοιωθα τον ...ποπό μου να έχει πάρει στο σχήμα της σκληρής τετράγωνης ξύλινης σκηνοθετικής καρέκλας. Αν περνάς καλά όμως δεν τα υπολογίζεις αυτά.

Πλάκα - πλάκα, Ατλαντίδα, Ύδραμα, Μύλος τίγκα από κόσμο λόγω των εκδηλώσεων. Τρ-Τε-Πε τους έκατσε καλά. Και καλά που τους έκατσε βεβαίως... Στην φωτογραφία (επάνω δεξιά) είμαι εγώ από χθες την ώρα που τραγουδούσαμε το "θάλασσά μου σκοτεινή". Είμαι στην τελευταία σειρά, στη μέση.  Φύγαμε από Ατλαντίδα λίγο μετά τη 1. Ήμουν πτώμα. Ήθελα να οριζοντιώσω οτιδήποτε διαθέτει το κορμί μου (θεϊικό, απερίγραπτο, μοναδικό κλπ κλπ - ξέρω...) γιατί ήταν μια μέρα, όχι απλά γεμάτη, ...τιγκάτη!

Ε, λοιπόν αυτό το καλοκαίρι εξελίσεται πολύ - πολύ γρήγορα. Το καλό ή το τέλειο της υπόθεσης είναι ότι βγαίνω με "άπειρο" κόσμο, γνωστούς, φίλους και συγγενείς που υπάρχει χημεία μεταξύ μας και περνάω πάρα πολύ καλά.  Το κακό είναι ότι πρέπει να κοιμάμαι που και που τα βράδια. Χθες π.χ. κοιμήθηκα κατά τις 3 και ξύπνησα 7. Αυτό γίνεται σχεδόν κάθε μέρα. Αντέχω ο κωλόγερος! Ακόμη.

Επιστρέφοντας στο Dramaica μπορώ να πω ότι κάθε χρόνο τα πάει όλο και καλύτερα. Μπράβο στους οργανωτές. Ειδικά φέτος έκλεισαν καλά ονόματα που ξεσήκωσαν τον κόσμο. Δίνουν ένα έντονο χρώμα τα βράδια στην πόλη. Και το έχει ανάγκη τόσο πολύ. Του χρόνου ακόμη καλύτερα!

Νίκη και Μάιρα έπρεπε να πάτε χθες στην Αγ. Βαρβάρα! Αντί αυτού όμως προτιμήσατε να πιείτε ποτάκι ή να φάτε καμμένα μπριζολάκια...

Άσχετο: Τι να μην κάνετε στο πρώτο σας ραντεβού --> εδώ.

Προβλήματα επικοινωνίας

Ίσως το κόκκινο ανθρωπάκι να δείχνει έναν από τους λόγους για τα προβλήματα στην επικοινωνία μας. Ίσως και να μην δείχνει τίποτα.

Θα μπορούσε κάποιος να πει: "ζω, χωρίς να ακούω τον άλλο". Δεν με αφορούν τα λόγια του άλλου, γιατί απλά είναι ...άλλος. Εν μέρει συμφωνώ. Κανένας δεν ξέρει τι θέλει ο άλλος, τι επιθυμεί (ίσως βαθύτερα από αυτό που δείχνει...), τι όνειρα έχει στη ζωή του κ.λ.π. Άλλωστε καθένας μας είναι μια μοναδική προσωπικότητα. Στην τελική ούτε εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε! Αν δεν το έχουμε ψάξει...

Κάπου εδώ μπαίνει και ο εγωισμός. Σαφώς και εμποδίζει το δώσε - πάρε, χαλαρά μπορεί να υψώσει φράχτες στις μεταξύ μας σχέσεις. Όμως! Ένα άτομο που ξέρει τον εαυτό του, έχει ψάξει και ψάχνει να τον γνωρίσει, επενδύει στην προσωπική του βελτίωση (διαβάστε κανένα βιβλίο του L.B.) και έχει βάλει προτεραιότητες στη ζωή του, με κορυφαία την ίδια του τη ζωή μέσα από την προσωπική του εξέλιξη... τότε έχει τα εφόδια για να επικοινωνεί με οποιονδήποτε ευκολότερα.

Γενικότερα πάντως, όσο προχωράνε τα χρόνια, η δομή και η λειτουργία της κοινωνίας μας ζμπρώχνει την έλλειψη επικοινωνίας. Ποιος είναι ο άλλος; Τι θέλει άραγε από μένα; Πόσο μπορεί να με καταλαβαίνει; Γιατί να πει αυτό; Μπορεί να δεχθεί ότι αλλάζω κάθε μέρα; Πολλά ερωτήματα, πολλές αμφιβολίες και ο κόσμος γίνεται όλο και πιο "επικίνδυνος και σκληρός".

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μια σοβαρή λύση στην όλη προσέγγιση του προβλήματος μπορεί να πηγάζει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν κοιτάω τον άλλο περιμένοντας να πάρω, δεν περιμένω την αποδοχή του στα λόγια και στις πράξεις μου. Κοιτάω τον εαυτό μου (χωρίς αυτό να είναι εγωιστικό!) και εγώ επιλέγω πόσο κρατώ, αποδέχομαι, εφαρμόζω αυτά που οι άλλοι λένε, αν ταιριάζουν με τη δική μου ψυχή.

2 κείμενα - σχολιασμοί βιβλίων του L.B.:

1: Ένα θριαμβευτικό και αναζωογονιτικό ταξίδι που έγραψε ένας από τους πιο εμπνευσμένους δασκάλους της εποχής μας. Όλες οι πηγές για την ολοκλήρωση μας είναι μέσα μας. Πρέπει, όμως, ν αναγνωρίσουμε την αξία τους και προοδευτικά να κρατήσουμε τα ηνία τους.

Η ωριμότητα δεν αποτελεί στόχο· είναι περισσότερο μια διαδικασία. Η αληθινή σχέση αγάπης μπορεί να υπάρξει μόνο σαν συνδυασμός δυνάμεων και ενέργειας με άλλα ώριμα πρόσωπα για τη συνεχή ανάπτυξη και των δύο. Όταν εμμένουμε στον πόνο, καταλήγουμε να τιμωρούμε τον εαυτό μας. Οποιαδήποτε αθανασία κι αν υπάρχει, εξασφαλίζεται από μια διαρκή συμμετοχή στη δημιουργική διαδικασία.
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σ' αυτούς που διψούν να συναντήσουν τον εαυτό τους πριν τον θάνατο τους. Γι αυτό αφιερώνεται στη ΖΩΗ και σ' αυτά τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ που αγωνίζονται να της δώσουν ένα ιδιαίτερο νόημα.

2: Σ' αυτό το καταπληκτικό βιβλίο του, ο Λ. Μ. εξετάζει το φαινόμενο της αγάπης σε σχέση με την καθημερινή ανθρώπινη ζωή. Κατανοεί τις συγχύσεις και τις καταπιέσεις του σημερινού ανθρώπου, πιστεύει, όμως, ότι η αγάπη είναι η απαραίτητη δημιουργική δύναμη για οποιαδήποτε αλλαγή. Εντοπίζει και καταγράφει τα εμπόδια που υψώνονται μπροστά στην αγάπη και προτείνει τρόπους για να πέσουν τα τείχη αυτά. Δίνει νέο δυναμισμό στη σημασία του ανθρώπου στη σημερινή κοινωνία και επιμένει ότι η αγάπη δεν είναι απλά ένας δρόμος ή μια φιλοσοφία, αλλά η ίδια η συμμετοχή στην καθημερινή ροή της ζωής. Κι αν τον ακούσουμε προσεκτικότερα, θα μας πει:
 
«Αν νιώθεις κάτι, άσε τους άλλους να ξέρουν αυτό που νιώθεις». «Η αγάπη είναι σαν τον καθρέφτη. 'Οταν αγαπάς κάποιον γίνεσαι ο δικός του καθρέφτης κι αυτός γίνεται ο δικός σου». «Η πραγματική αγάπη πάντοτε δημιουργεί, ποτέ δεν καταστρέφει». «Όταν αγαπάς, παύεις να βρίσκεσαι στο έλεος ανεξέλεγκτων δυνάμεων, γίνεσαι εσύ ο ίδιος μια πανίσχυρη δύναμη».

Τα σχόλια σας πάντοτε ευπρόσδεκτα και απαραίτητα...

Ψιλοάσχετο, αλλά μου άρεσε: Ρίξτε μια ματιά στη σελίδα εδώ. Ακους μουσική διαλέγοντας τη διάθεσή σου, τη δεκαετία (π.χ. '80s) και το είδος της μουσικής. Τα κομμάτια είναι πλήρη, χωρίς διαφημίσεις, μπορείς (θεωρητικά) να τα αγοράσεις, μπορείς να γραφτείς τζαμπέ μέλος για να θυμάται τα αγαπημένα σου... Ωραίο!

Όνειρο δεμένο στο μουράγιο...

Τελικά το τραγούδι από τα Παρατράγουδα της Αννίτας, με τον ...Κολλημένο Κάπως, που λέει: "...κόλλημα, κόλλημα μεγάλο..." μου ταιριάζει γάντι!

Τι μηχάνημα είναι αυτό; Τι κούκλα σε δυο ρόδες είναι; Τι θεά... Οκ, σταματάω. Η μηχανή είναι της Χόντα, το μοντέλο λέγεται DN-01 και σύντομα θα έρθει και στην Ελλάδα. Τα σχόλια που πήρα δείχνοντάς της ήταν του στυλ, "μοιάζει με σφυροκέφαλο καρχαρία", "κάτι σε κουνούπι μου κάνει", "πω πω τι είναι αυτό ρε!" και λοιπά τοιαύτα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να μην την κοιτάξεις. Δεν περνάει δίπλα σου και εσύ μιλάς στο κινητό απερίσπαστος/η. Είναι, κακά τα ψέματα, μηχάνημα που φωνάζει, ουρλιάζει, τσιρίζει "κοίτα με τώρα!". Μοιάζει με διάφορα άλλα δίκυκλα, ίσως και να είναι λίγο απ' όλα. Το σημαντικότερο είναι ότι ο σχεδιαστής της DN-01 είχε μεγάλη διάθεση όταν την σκίτσαρε το αρχικό πρότυπο.

Υπάρχει σε δύο χρώματα, μωβ - μελιτζανί - πεθαμενατζίδικο και μαύρο. Εμένα μου αρέσει η πρώτη επιλογή. Έχω καταλήξει στο χρώμα. Το κακό είναι ότι, όπως αναφέρεται στο σχετικό σάιτ της Χόντα στην Ελλάδα, η τιμή ...αναμένεται. Ψάχνοντας λιγάκι παραπέρα στο ίντερνετ πιστεύω ότι όταν έρθει κατά εδώ, η τιμή του θα είναι 5ψηφιο νούμερο.

Δεν είναι τεράστια μηχανή. 700 περίπου κυβικά και 60 περίπου άλογα περιμένουν να τα δαμάσεις σε στροφές και ευθείες. Δεν είναι το μηχάνημα κτήνος που η διαδρομή Ελλάδα - Αυστρία είναι αυτή που ταιριάζει στο ύφος και τον χαρακτήρα της. Είναι ένα μέσο διαφυγής. Ένα δεμένο σύστημα εξαρτημάτων που φτιάχτηκαν μόνο για ...σένα! Ο προορισμός της διαδρομής μπορεί να είναι παντελώς άγνωστος. Και καλά κάνει. Δεν έχει σημασία να πας από το Α στο Δ ή στο Ζ ή άντε και στο Ψ. Το θέμα είναι η διαδρομή. Όπως και με τη ζωή ένα πράμα.

Εννοείται φυσικά, πως είναι ήδη φόντο στη διπλή οθόνη μου. Αυτή ακριβώς η φωτογραφία που έβαλα και στο συγκεκριμένο ποστ.

Θα ήθελα να ξέρετε, αν τύχει και σας περισσεύουν τίποτα 1000άρικα, ειλικρινά δεν θα με ενοχλήσει αν μου πείτε να τα κρατήσω για όσο μπορώ. Ακόμη και δανεικά δέχομαι (αγύριστα κατά προτίμηση). Μην σας αγχώνουν λοιπόν τα χρήματά σας. Μπορώ πραγματικά να σας βοηθήσω να απαλλαγείτε από αυτό το άγχος που δυστυχώς βιώνει η καταναλωτική κοινωνία μας σήμερα. Εγώ είμαι εδώ. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου να σας βοηθήσω. Αρκεί να δώσετε εσείς το χέρι (κατά προτίμηση όχι άδειο) και όλα θα πάνε καλά.

Καλημέρα σε όλους σας. Είστε πολύ καλή παρέα.

Κάτσε ντε...

Μάλλον κόλλησα "άσχημα". Δεν μου έφταναν οι δύο ώρες που έκανα για να έρθω από Χαλκιδική στη Δράμα, το πρωί της Δευτέρας και είπα: "δεν πετάγομαι για έναν καφέ στην Ξάνθη;"Έβαλα βενζίνη, δεν καθάρισα το κράνος από τα μυγάκια, μπαμπουράκια, πεταλούδες και άλλα εντομάκια, φόρεσα το μπουφάν Α.Δ. (βλ. Απεριορίστων Διαδρομών) και έφυγα για την πόλη μου. Πόλη μου;... Ναι, έτσι την αισθάνομαι, αφού πέρασα εκεί τα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής.

Ή διαδρομή που επέλεξα ήταν από Παρανέστι - Σταυρούπολη - Ξάνθη. Μετά τον Νικηφόρο είδα μια πινακίδα που έγραφε: "Προσοχή, στροφές σε μήκος 15 χλμ.". Ναι! Αυτό είναι! Τι ωραία πινακίδα... Χτένισα το λοιπόν τα 15 χιλιόμετρα -ήθελα να ήταν παραπάνω- απολαμβάνοντας τη διαδρομή (Tip: Ποτέ δεν πατάμε τη διαχωριστική γραμμή του δρόμου, γλιστράει πολύ). Η μηχανή ψιλοάναψε. Έτσι τουλάχιστον ένοιωσα. Σηκώθηκα αρκετές φορές όρθιος, καθόμουν στο πίσω μέρος της σέλας, αυτό του συνεπιβάτη, έσκυβα μπροστά, μετατοπίζοντας το βάρος μου κατάλληλα στις στροφές και γενικά δοκίμαζα και μάθαινα τη συμπεριφορά της μηχανής μου. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να ανοίξω ελαφρά το τζάμι του κράνους για να μυρίσω τον αέρα. Σφάλμα μέγιστο. Την ίδια χρονική στιγμή, μια πεταλούδα άσπρη με ασημί ανταύγες, από τις μεγάλες κιόλας, σκέφτηκε να δει αν το στόμα μου ήταν αρκετά μεγάλο για να κάνει φωλιά ή κακά ή εξερεύνηση μέσα του. Ήταν πολύ πικρή η γεύση της γαμώτη! Ειδικά τα φτερά της είχαν μπόλικη σκόνη και για αρκετή ώρα έφτυνα κεραίες και φτερά. Το ποδαράκι της ήταν λιγάκι νοστιμούλι για να πω την μαύρη αλήθεια. Το 'φτυσα όμως και αυτό.

Στο δρόμο για Ξάνθη, κοντά στη Χωριστή συνάντησα τον Λευτέρη. Ο Λευτέρης είναι ο πρώην κάτοχος της μηχανής. Σταματήσαμε, τα είπαμε λιγάκι και δώσαμε αόριστο ραντεβού στο Παρανέστι. Θα βρεθούμε εκεί κάποια στιγμή. Εγώ με τη μηχανή, αυτός με το ποδήλατο. Θα ξεκινήσει 3-4 μέρ..., ε... ώρες πιο πριν για να βρεθούμε εκεί. Σωστός ο παίκτης!

(Ψάχνω αυτές τις μέρες τον πιο εύκολο και ασφαλή τρόπο να προσαρμόσω μια ψηφιακή καμερούλα στη μηχανή για να τραβήξω πλάνα από διαδρομές. Είδα διάφορα σάιτς και είμαι κοντά στην υλοποίηση. Έτσι θα ανεβάσω στα κοντά μερικά ωραία πλάνα. Ψηφίστε!)

Επέστρεψα από Ξάνθη -μένει ο αδερφός μου εκεί με τη γυναίκα του και το παιδί τους- κατά τις 8 το βραδάκι. Ο καφές στην Ξάνθη έγινε δροσερό καρπούζι (πολύ καλύτερα) και η συζήτηση με τον αδερφό μου, για τι άλλο;... για μηχανές... Με πώρωσε για άλλη μια φορά με αυτά που πέρασε, είδε, απόλαυσε οδηγώντας μια από τις καλύτερες μηχανές που υπάρχουν (BMW R1100RT) και με ..."τσάτισε" που την έδωσε γιατί δεν την ήθελε πια. Αν είναι δυνατόν!. Ξάνθη - Γύθειο με τη μηχανή; 3.000 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα απόδραση; Και να μην πονάει ο ...πωπός! Αυτό κάτι λέει.

Τότε με πήρε φόνι η Έλλη. Όσοι δεν την ξέρετε, είναι από τα πιο εντάξει και κουλ άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ. Ανοιχτό μυαλό, ταλέντο στη ζωγραφική, γνώσεις πολλές για AutoCad, Photoshop και όλες τις σχετικές εφαρμογές γραφείου (βλ. Όφις), χαρντροκού μέχρι αηδίας (και καλά κάνει) και έχει δύο πανέμορφα -όχι πλαστικά- hairpins στα μαλλιά της...

Το Αγροτικό στην Καλύφυτο ήταν μια πολύ καλή επιλογή. Πήγαμε εγώ, ο Νίκος και η Έλλη και κάτσαμε έξω, είχε δροσερό αεράκι, γεύσεις ωραίες και μια κατσίκα (όχι αρνάκι) που είχε χαθεί και βέλαζε επί μισαώρου έξω από το φράχτη της ταβέρνας. Κατά τις 12 φύγαμε. Περάσαμε πολύ όμορφα, μιλώντας για ο,τιδήποτε μας άρεσε εκείνη τη στιγμή.

Ωραία!

Δες αυτό: Το βιντεάκι (αισχρό, κακή ποιότητα εικόνας και ήχου), το τράβηξα με το κινητό μου φτάνοντας στην Αδριανή κατά τις 8 μ.μ. επιστρέφοντας από Ξάνθη. Αν παρόλα αυτά θέλεις να το δεις, πάτα εδώ.

1η μεγαλούτσικη απόδραση...

Μάλιστα... η πρώτη μου μεγαλούτσικη απόδραση 2ημέρου, ολοκληρώθηκε ίσως καλύτερα απ' ότι φανταζόμουν! Αναχώρησα Σάββατο πρωί (λίγο αργότερα απ' ότι αρχικά υπολόγιζα) και μετά από 2μιση ώρες έφτασα στη Γερακινή. Σταμάτησα για 20λεπτη ξεκούραση και πρωινό (μπουγάτσα-κακάο) στην Ασπροβάλτα και συνέχισα ωραία και καλά το ταξιδάκι μου. Ο δρόμος και η κίνηση σχεδόν μηδενική, ο καιρός ιδανικός για τέτοιου είδους εξορμήσεις.

Γεμάτο το διήμερο από τοπικές αποδράσεις (*Ο.Π.Α. δες το σλάιντ σόου πατώντας πάνω στο "τοπικές αποδράσεις") καθώς και με ώρες χαλάρωσης και ηρεμίας. Λίγο το παράκανα στο φαγητό, αλλά δεν φταίω εγώ! Υπήρχε κορμός (αχ-ρε-Μαρία), 2 διαφορετικά τσιζ κέικ με φράουλες και κεράσια (αχ-ρε-Μαρία-2), κοκκινιστό (αχ-ρε-Μαρία-3), κλαμπ σάντουιτς (αχ-ρε-Μαρία-4), ξηροί καρποί κ.α. Τι να κάνεις και πώς να αντισταθείς, όταν μάλιστα είσαι με ανθρώπους που τους "πας και σε παν"...

...

Δεν είχα πάει ξανά στον Αρμενιστή (*Ο.Π.Α. δες την ιστοσελίδα της παραλίας του Αρμενιστή πατώντας πάνω στο "Αρμενιστή"). Τι θάλασσα! Κύματα μισού - ενός μέτρου, με δύναμη έντονη που σε παρασέρνει όπου θέλει, χρώμα πράσινο και μπλε, πολλά δέντρα σχεδόν στην παραλία με παχιά σκιά, κόσμος άπειρος (λέμε τώρα...), διάθεση άκρως χαλαρή. Ρολόγια και κινητά απαγορεύονται. Ο χρόνος περνάει όπως θέλει αυτός και εσύ απλά κρατιέσαι και ακολουθάς ήρεμα.

Μετά τον Αρμενιστή, βουρ για Πόρτο Κουφό (*Ο.Π.Α. δες μια συλλογή φωτογραφιών πατώντας πάνω στο "Πόρτο Κουφό"). Βάση υποβρυχίων στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, λιμανάκι γραφικό και ήσυχο, ταβερνάκια απλά και καθαρά. Η πείνα στο κατακόρυφο. Τσακίσαμε (εγώ, ο Γιάννης, ο Κρις και ο Αρσένης) διάφορες γεύσεις κρεατικών και ψαρικών με μπύρα (Κάιζερ), κόλες κόκες και σαλατικά, απολαμβάνοντας το λιμάνι με τα καράβια και την θάλασσα μπροστά μας. Νιρβάνα με καραμελωμένα καρύδια και εφημερίδα από το μαγαζάκι που τα είχε όλα. Επιστροφή με τον Κρις να οδηγάει και τον Γιάννη να έχει φτάσει στις 47 οδηγικές παρατηρήσεις από αυτές που τονώνουν το ηθικό του οδηγού και τον κάνουν να σκέφτεται αν θα πρεπε να είχε βάλει κουμπί εκτόξευσης του συνοδηγού την τελευταία φορά που πήγε στο συνεργείο... ;-)

Όμορφα όλα: αδέρφια και ανίψια, μια ζωντανή σημερινή οικογένεια που κινείται, ζει και προχωράει μπροστά, χαλαρή διάθεση, τοπία όμορφα... τι να πει κανείς! Μμμμ....

Επιστροφή στην καθημερινότητα: έβαλα το κινητό να με ξυπνήσει στις 6 το πρωί της Δευτέρας. 6 και 20 χαιρέτισα τον αγουροξυπνημένο Γιάννη, καβάλησα τη μηχανή, έβαλα βενζίνη στον αγουροξυπνημένο βενζινά ("Δράμα πάω," "μπράβο! καλό δρόμο να ΄χεις!") και σε 2 ώρες υπέγραφα στο παρουσιολόγιο "Ώρα εισόδου 8:20" και κάθισα στον υπολογιστή μου.

Πώς αισθάνομαι; Ανανεωμένος, φρέσκος, ορεξάτος και με αρκετά μαλλιά πιο ελαφρύς! Ναι, ο Αρσένης πήρε την κουρευτική και με τη βοήθεια του Κρις, τις υποδείξεις του Γιάννη ("όχι τόσο κοντά!", "βάλτε το στο 21 και μετά βλέπουμε..."), τα γέλια της Μαρίας και την γεμάτη απορία φατσούλα της Χαράς, μεταμορφώθηκα σε νεοσύλλεκτο / φυλακισμένο του Κορυδαλλού.

Αν μου άρεσε; Σαφώς και ναι!

Θα τα ξαναπούμε αδέρφια! Να 'στε πάντα γεροί και δυνατοί...

[ *Ο.Π.Α. = Οδηγίες Προς Αρχαρίους ]

Λίστα ποτών

Καλοκαίρι έρχεται... ε... ήρθε!... και οι βραδυνές αποδράσεις σε Ύδραμα, Ατλαντίδα, 1900, Μπαρόκ, Ρέμβη, Λίβινγκ Ρούμ, Σοκολά και τα λοιπά και τα λοιπά, δίνουν και παίρνουν. Τι θα λέγατε λοιπόν να εμπλουτίσουμε το μπλογκ με ιδέες για ποτάκια;

Να μερικά δικά μου (...σουτ...):

• Τζιν με τόνικ
• Αμαρέτο βύσσινο
• Μαλιμπού ανανά
• Βότκα πορτοκάλι
• Αβάνα μαύρη πορτοκάλι
• Ουίσκι
• Μπακάρντι κόλα

Αν θέλεις και ΕΣΥ να προσθέσεις στη λίστα τις δικές σου επιλογές μπορείς να το κάνεις στέλνοντας ένα σχόλιο σε μένα (υπάρχει σχετικό εικονιδιάκι στο τέλος του κειμένου με τη λέξη 'σχόλια'). Εγώ θα το τακτοποιήσω κατάλληλα και όλοι μας θα είμαστε περήφανοι που συμμετέχουμε στην κοινή προσπάθεια προσωπικής μας βελτίωσης και ανόδου...

Να λοιπόν, τι προτείνουν οι φίλοι μας Α.Α. (Ανώνυμοι Αλκοολικοί):

• Havana 5αρι με λεμονάδα
• Σφηνάκι φάρμακο τζακ-ντραμπούι
• Μαργαρίτα γλυκιά με φράουλα
• Cuba libre
• Kalhua πορτοκάλι
• Cosmopolitan
• Σόδα με στιμμένο λεμόνι (για όσους κάνουν δίαιτα ή αποτοξίνωση)
• Smirnoff north
• Κρασάκι δυνατό
• Με τίποτε τσίπουρο σε μεγάλη ποσότητα και ιδιαίτερα να μην έχει πέσει στάχτη... τα βλέπεις όλα...
• VERDIA της Fanta έχετε δοκιμάσει; Σίγουρα όχι για βραδυνό ποτό... αλλά είναι μία πολύ καλή λύση για όσους πίνουν αρκετά αναψυκτικά... Περιέχει πράσινο μήλο και πράσινο τσάι... είναι τέλειο... και μόνο 20 θερμίδες...
• Μαργαρίτες με μπόλικη τεκίλα
• Kορόνα με λεμονάκι για τις καθημερινές
• Αριάνι κρύο από γιαούρτι 5-6 ημερών συνοδευόμενο από αυγόφετες φτιαγμένες με μπαγιάτικο ψωμί και χωριάτικα αυγά...Μπορεί να μην πίνεται στα bar αλλά εγώ αυτό θα ήθελα να πίνω...
• Blakjack
• Tanqeuray με Verdia

...και η λίστα συνεχίζεται! Στείλε και εσύ!

Μετά ...εγώ φταίω;

1. Αρχικά πατήστε επάνω στην εικόνα και δείτε την σε μεγαλύτερο μέγεθος (Κόλπο: αφού ανοίξετε την εικόνα σε μεγάλο μέγεθος μπορείτε να επιστρέψετε στη σελίδα αυτή πατώντας το Backspace). 

2. Περιμένετε ένα λεπτό (ή και περισσότερο, δεν πειράζει). Σκεφτείτε. Κάντε όνειρα. Πολλά. Ελεύθερα. Μακριά. Κοντά. Να έχει αρκετό αέρα και θερμοκρασία κατάλληλη- αυτή που σας αρέσει. Μυρίστε τη φύση. Νοιώστε την ταχύτητα της Χόντας. Σχεδιάστε με το μυαλό σας το ιδανικό απόγευμα παρέα με τον καλό σας ή την καλή σας ή τον καλό σας εαυτό μόνο. Ό,τι θέλετε εσείς.

3. Αποφασίστε τώρα, ποια από αυτές τις 4 θεές που σας αποκαλύπτει η εικόνα καλύπτει όλα αυτά που σκεφτήκατε στο 2 με τον καλύτερο τρόπο;

4. Ψηφίστε. Τώρα. Δεν κληρώνεται κάποια. Ίσως όμως να την κληρώσετε εσείς στον εαυτό σας. Ίσως και εγώ...

Μέσο διαφυγής

Τελικά δεν το περίμενα... Μετά από 8 μήνες που πήρα την μηχανή από τον γνωστό μηχανόβιο Λευτέρη Ι. και την είχα παρατημένη στο ισόγειο της πολυκατοικίας, την ξεσκέπασα από την κουκούλα (πάλι καλά!), απομάκρυνα πτώματα ζώων, εντόμων, ποντικιών, σκυλιών (...ώπα!) και ξεκίνησα τη διαδικασία "αναγέννησης".

Πήρα λοιπόν καινούρια μπαταρία, έβαλα βενζίνη, έβαλα αέρα στα λάστιχα και την κυκλοφόρησα! Θέλω σήμερα να πάω να χτυπήσω μια μπαγκαζιέρα πίσω με μαξιλαράκι για τον συνεπιβάτη (ή την συνεπιβάτη...) και με το κράνος που πήρα και μου αρέσει πολύ (δεύτερο ενσωματωμένο τζάμι για τον ήλιο...) το πράγμα αρχίζει και κλείνει!

Δυσκολεύομαι λιγάκι στην εκκίνηση, ιδιαίτερα όταν είναι κρύα, αλλά σιγά - σιγά αισθάνομαι τη σιγουριά εκείνη που το ταξίδι Ελλάδα - Βιρμανία μου φαίνεται πραγματοποιήσιμο [:-Ο]. Την μαστίγωσα λιγάκι χθες στα 150 χλμ/ώρα και τότε αισθάνθηκα ότι τα πράγματα ήταν οριακά ή μάλλον είχαν φύγει εκτός ορίων. Πιστεύω ότι με 120 χλμ/ώρα είναι μια καλή ταχύτητα ταξιδίου, π.χ. Δράμα - Γερακινή που θα παίξει Σάββατο πρωί, πολύ πρωί για να μην πέσω πάνω σε μπλε ανθρώπους που είναι ενοχλητικοί και αδιάκριτοι μέχρι αηδίας.

Να πω τη μαύρη αλήθεια, ήδη ζαχαρώνω μια Honda Transalp 700 (νέο μοντέλο), στο χρυσαφί της χρώμα βεβαίως - βεβαίως, σαν την επόμενη αγορά. Θα το κάνω κι αυτό, όταν ο χρόνος και η τσέπη το επιτρέπει. Είναι αλήθεια, ότι δύσκολα θα οδηγήσω ξανά ένα μικρό αυτοκίνητο (βλέπε Πούντο και Σίριον, ζεύγος ηλιθίων μικρών για σούπερ μάρκετ ή το πολύ πολύ αποδράσεις ως τη Θάσο...) και έτσι επειδή το ομορφότερο αυτοκίνητο στη φύση (Α5 άσπρο φυσικά) μοιάζει άπιαστο όνειρο θα συμβιβαστώ με κάτι πιο χειροπιαστό και προσγειωμένο... Δεν είναι κακή, καθόλου κακή ιδέα η Τρανσάλπ τελικά!

(να είχα και ένα δίπλωμα δεν θα ήταν κακή ιδέα...)

Μέχρι το τέλος του χάρτη...

Παρασκευή 4/7 μεσημέρι αναχώρηση.

Πρώτος μας προορισμός, η Αλεξανδρούπολη και πιο συγκεκριμένα, Νέα Χιλή. Έκλεισα μια διανυκτέρευση στο ξενοδοχείο Νεφέλη. Το όνομά του, πρέπει να το παραδεχτώ, με "τράβηξε" και μου έκανε ένα "κλικ" για να το επιλέξω.

Το ξενοδοχείο κλασικό, ψιλοπολυτελές, με πισίνα, ίντερνετ κόρνερ, στάντ με ψιλικά, πρωινό ok κλπ. Η Όλγα ενθουσιασμένη για το παχύ χαλί στο διάδρομο και τις άσπρες παντόφλες με το Νεφέλη σε ...κόκκινο χρώμα γραμματοσειράς. Περάσαμε ήρεμα, απλά, με βόλτα στην Αλεξανδρούπολη, παγωτό στο λιμάνι, καταναλώσαμε "γύρο σε πίτα απ' όλα" αμφιβόλου ποιότητας (πήγαν να μου φάνε και 5 ευρώ στα ρέστα...), χαλαρό περπάτημα στους τετραγωνιζέ δρόμους της πόλης. Το βράδυ η Όλγα με κέρδισε στο ποδοσφαιράκι με αέρα, τράκαρε καμιά 10αριά φορές με άλλα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, "ζήλεψε" ένα κοριτσάκι που έκανε τραμπολίνο με απανωτές κωλοτούμπες στυλ Μελισανίδη... Αν και δεν μπορέσαμε τελικώς να βραχούμε στην πισίνα του ξενοδοχείου περάσαμε μια χαλαρή μέρα.

Την επομένη κατευθυνθήκαμε προς το Τυχερό (στον Προβατώνα δεξιά στο φανάρι) και μείναμε στη Θράσσα. Μοναδικός ξενώνας, με έντονο το προσωπικό ύφος της ιδιοκτήτριας (το νοικιάζει από τον δήμο της περιοχής τα τελευταία 6-7 χρόνια), με πολλά προϊόντα αγροτουριστικά, μπλούζες WWF, σκαλιστά, κεριά, ξύλινα, βιβλία, χάρτες, επιτραπέζια και ζεστές - φρέσκιες πίτες να περιμένουν στον πάγκο της ρεσεψιόν. Η φωτογραφία είναι από το δωμάτιο "7" που μείναμε και δεν άρεσε στην Όλγα, που "συνήθισε" στο ερκοντίσιον και το διπλό, σούπερ Κινγκ, καλιφόρνιαν στάιλ κρεβάτι (βλ. ξενοδοχείο Νεφέλη...).

10 μέτρα από τη λίμνη, πάπιες, χήνες και πελαργοί τριγύρω, γάτες να περιμένουν στωικά στην είσοδο του ξενώνα για ένα χάδι του επισκέπτη, μια ευκαιρία για να μείνεις εσύ με τον εαυτό σου ή 2-3 παρέες να απολαύσουν ...απλά (!) τη φύση που ξεδιπλώνεται έντονα τριγύρω. Τα κουνούπια όντως ήταν ένα θέμα (δίπλα στη λίμνη βλέπεις!) και τα δωμάτια εξοπλισμένα με ταμπλέτες για τη νύχτα αλλά και σίτα στις πόρτες των μπλακονιών.

Αξίζει, ναι, αξίζει κάποιος από Αθήνα, Θεσσαλονίκη ή άλλου να κάνει μια 3ημερη (π.χ.) απόδραση από την τρέλα της ημέρας και να βρει αυτά που ο καθένας μας ψάχνει, αλλά δεν έχει ποτέ το χρόνο να το κάνει και μονίμως βρίσκει δικαιολογίες να το αναβάλει (για άλλη μια φορά).

Τελικά: μου άρεσε πολύ και έδωσα υπόσχεση να το ξανακάνω...

Περί πίπας...

Καμία σχέση! Αν και είμαι ακόμη στην αρχή (περίπου ένα χρόνο στο χώρο), αισθάνομαι ότι βρήκα κάτι πολύ ενδιαφέρον...

Οι 6 λοιπόν πίπες παρατεταγμένες στη σειρά μοιάζουν σαν να περιμένουν να γεμίσουν με αρωματικό καπνό και να προσφέρουν στιγμές απόλαυσης και βαθυστόχαστων σκέψεων. Ίσως αγναντεύοντας την ήρεμη θάλασσα το σούρουπο, ίσως απολαμβάνοντας ζεστό καφέ στην βεράντα ενός ξενοδοχείου, ίσως ...

Οι καπνοί που έχω δοκιμάσει είναι Borkum Riff (σταθερή αξία), Captain Black (τίμιος), Skandinavic (απαράδεκτος) και κανά 2-3 άλλοι περιστασιακά που δεν τους θυμάμαι. Θέλω να ψάξω και να βρω και άλλες γεύσεις και μυρωδιές, αλλά το "άθλημα" είναι άγνωστο εδώ στα μέρη μας. Τι Αθήνα, τι Θεσαλλονίκη, τι Καβάλα,... δεν παίζει κάτι άλλο και γενικά υπάρχει άγνοια από πολλούς δήθεν ειδικούς πωλητές.

Ξεχωρίζω τον Δήμο στη Δράμα, στο Monte Cristo, κοντά στην πλατεία. Ο άνθρωπος είναι γνώστης γιατί κάνει και ο ίδιος και ξέρει να σου πει - δώσει αυτό που ψάχνεις, αν το έχει βεβαίως. Στις τιμές καμμιά διαφορά με άλλες πόλεις (για τον καπνό) και θα μπορούσα να πω ότι είναι και φθηνότερος από άλλους στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη (για τις πίπες). Συνιστάται και γιατί είναι εντάξει σαν άτομο.

Αν υπάρχει κάποιος που έχει μπει στη διαδικασία παραγγελίας από έξω, θα ήθελα να το μάθω...