Η κατασκήνωση

Η Όλγα πήγε τελικά κατασκήνωση, που το ήθελε σαν τρελή. Η κατασκήνωση είναι όντως πολύ καλή, έχει πολύ κόσμο και από προσωπικό και από κατασκηνωτές. Απέναντι από τη θάλασσα, πολλά δέντρα, πισίνα, παδική χαρά, θεατράκι για εκδηλώσεις και τα παιδιά μένουν σε βαγόνια τρένων παλαιού τύπου.

Την 1η βδομάδα (μετά από 3-4 μέρες αν θυμάμαι καλά) έπεσαν τα πρώτα τηλέφωνα: "περνάω καλά, αλλά σας πεθύμησα - θέλω να έρθω στο σπίτι". Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου... Τίποτα. Οκ, την πήραμε για μια βραδιά και μετά ξανά πίσω. Την επόμενη βδομάδα, 2-3 επισκέψεις της Μαριάννας στην κατασκήνωση και όλα βαίνουν καλώς. Σήμερα 4 Ιουλίου με πήρε η Όλγα και ..."μπαμπά, έλα να με πάρεις ΣΗΜΕΡΑ - δεν θέλω να επιστρέψω". Τα ίδια γνωστά: "βρε καλή μου, θα πάω στην Ξάνθη σήμερα, δεν μπορώ, θα έρθω αύριο το απόγευμα με τη Νεφέλη για μπάνιο κλπ...", αλλά μπα! Μάλλον είναι οριστική η άρνησή της να παραμείνει για τις υπόλοιπες 2-3 μέρες μέχρι το τυπικό κλείσιμο της περιόδου. Οπότε... αύριο θα πάω και μάλλον τα μαζεύουμε οριστικά.

Πάλι καλά θα μου πεις. Κάθησε περί τις 15 μέρες. Είναι και η πρώτη φορά που πάει κατασκήνωση. Είναι και η πρώτη φορά που λείπει τόσες μέρες από το σπίτι...

Πάντως έγινε αραπάκι - απ΄ότι έμαθα... :-)