Η πτώση

Πιο γεμάτη μέρα από τη χθεσινή μάλλον δεν θυμάμαι… με τη λήξη της δουλειάς ντύνομαι με το τεράστιο μπουφάν μηχανής, γάντια από BMW, κράνος, παπούτσια κατάλληλα, βάζω βενζίνη (πάντα κατοστάρα), ελέγχω τα λάστιχα  (ήταν μια χαρά) και βουρ…

Έφτασα Ξάνθη στον αδερφό μου που έχει μπανταρισμένο το πόδι του μετά από ένα ατύχημα και κυκλοφορεί με πατερίτσες. Είδα την ανιψιά μου που εντυπωσιάστηκε με το iPhone (Έλλη σουτ…) και πήγαμε οι δυο μας να πιούμε καφέ στην Αλεξάνδρα με την Ξάνθη πιάτο. Καθίσαμε και μιλήσαμε μετά από πάρα πολύ καιρό. Μιλήσαμε όμως! Μου μετέφερε εικόνες από εξορμήσεις με τη μηχανή του (BMW 1100), σκηνές από πτώσεις και απότομες στροφές, λάδια στην άσφαλτο, ταχύτητες… Κάθε φορά που μιλούσε για τη μηχανή, το πρόσωπο του άλλαζε και φώτιζε! Καταλάβαινες εύκολα ότι τις στιγμές εκείνες μιλούσε κάτι βαθύτερο… Ήταν μια «συνάντηση» που ο χρόνος είχε τη μικρότερη σημασία! Για να πάμε για καφέ, οδήγησα (ναι, μπήκα σε αυτοκίνητο) μετά από μήνες. Μου φάνηκε άνετο, ήσυχο, πολιτισμένο, καθαρό, εύκολο στην οδήγηση, παιχνιδάκι. Αλλά μόνο αυτά! Το παιχνιδάκι ήταν μάλλον ξεφορτισμένο… δεν προχωρούσε καθόλου! Η επιτάχυνση ήταν απλά στα χαρτιά του manual και ένας απλός αριθμός. «Ρε συ χάλασε;», «Χα χα». Για άλλη μια φορά έβλεπα καινούριες μηχανές, αδρεναλίνες και μυρωδιά βενζίνης… Γερμανία, έρχομαι!

Η επιστροφή; Χμ… Λοιπόν, περιγράφω το σκηνικό: Βράδυ, σχετικό κρύο (δεν με ενοχλούσε σχεδόν καθόλου) και λίγο μετά το Παρανέστι αρχίζει να ρίχνει χιονόνερο (ένιωθα κρυσταλλάκια να κάνουν τσικ – τσικ στο κράνος). Τα μυγάκια έχουν γίνει σμήνη από στούκας που εφορμούν σε αεροπλανοφόρο. Το κράνος έχει γίνει τάφος. Αισθάνομαι τύψεις και ενοχές για το θάνατο που προκαλώ στη φύση. Βιαζόμουν να γυρίσω για να πάω για τένις. Η βλακεία είναι ότι δεν είχα δει καθόλου την ώρα και δεν ήξερα αν πρέπει να βιάζομαι. Μάλλον πρόφαση… Λίγο μετά την Πλατανιά, στη φάση που το κράνος είναι μούσκεμα από τη βροχή, τα μάτια μου έχουν κουραστεί να ελέγχουν συνεχώς το δρόμο και τα μυγάκια σε μορφή πάστας ελιάς στο τζαμάκι έρχεται η πτώση. Η στροφή ήταν πιο κλειστή από ότι περίμενα. Η ταχύτητα λίγο παραπάνω από το κανονικό. Τα μυγάκια πήραν την εκδίκησή τους. Πέφτω στα φρένα, η μηχανή στριγγλίζει, η πίσω ρόδα κάνει οχταράκια στο μουσκεμένο οδόστρωμα. Έδαφος, σου έρχομαι! Πέφτω δεξιά με τη μηχανή ανάμεσα στα πόδια μου. Σερνόμαστε μαζί (γλυκό μου ταίρι, σε πόνεσα) στην άσφαλτο για μερικά μέτρα και συνεχίζουμε αγκαλιά στο βρεγμένο γρασίδι. Η σκηνή: ανάσκελα, να κοιτάω τα δέντρα, η γδαρμένη μηχανή να φωτίζει όπου να’ ναι, με τη ρόδα να γυρίζει αργά… Σηκώνομαι απότομα θαρρείς και με τσίμπησε κάτι. Όχι δεν έχω τίποτα. Τη σηκώνω γλιστρώντας στα χόρτα. Με την 3^η φορά πήρε μπρος. Δεν βλέπω αν έχω κάτι. Δεν με νοιάζει αφού ανέβηκα επάνω. Το σώμα καταπονημένο από την πτώση. Στο δρόμο αισθάνομαι να μυρμυγκιάζει ο αριστερός μου αστράγαλος, ο αριστερός μου αγκώνας και λιγότερο ο αυχένας και ο ώμος μου. Δεν με νοιάζει. Είμαι μια χαρά! Σηκώνομαι όρθιος στις γραμμές του τρένου και η μηχανή χοροπηδάει ανέμελη. Τελική στην ευθεία πριν την Αδριανή. Οι σκηνές γεμάτες αδρεναλίνη. Η παρέα της μηχανής που γουργουρίζει, μου κρατάει συντροφιά μέσα στο βράδυ. Από χθες το βράδυ, σέβομαι το μηχάνημα που είμαι πάνω του. Αποδείχθηκε σκυλί και όταν το αποχαιρετίσω θα μου λείψει η εμπιστοσύνη που έδειξε σε μένα, τον αρχάριο οδηγό!

…

Είμαι μπροστά στο γήπεδο τένις. Θέλω να δω την ώρα στο κινητό, αν έχω κάποια κλήση, sms ή mail. Ωχ! Το iPhone δεν ανοίγει. Φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένο. Μάλλον δέχθηκε όλο το βάρος από την πτώση και σύρθηκε έστω και μέσα στην τσέπη μου μαζί μου στην άσφαλτο. Πατάω τα δυο κουμπιά με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Με την πέμπτη προσπάθεια άνοιξε! Ουφ. Εντάξει και μ’ αυτό.

Επιστροφή στο σπίτι. Πονάω λίγο στα πόδια και στο χέρι. Οκ. Φοράω τις φόρμες μου και πίσω στο γήπεδο. Τρέχω για ζέσταμα. Πονάω γμτ… Σουτ! Παίζω με απίστευτη διάθεση και κέφι. Με τον Σωτήρη (τον δάσκαλο) μιλάμε λίγο για μηχανές. Έχει μια μαύρη Kawasaki, παραπλήσια με τη δική μου. Έχουμε να πούμε πολλά όταν βγούμε όλοι μαζί για καφέ…

11 παρά επιστροφή στο σπίτι. Κρυώνω, είμαι μούσκεμα και πονάω. Κάνω μπάνιο με το ζόρι και λίγο πριν κοιμηθώ ακίνητος μέσα από το πάπλωμα μιλάω με μια φωνή που με ηρεμεί και με χαλαρώνει. Είμαι τυχερός (που υπάρχεις). Σε ευχαριστώ.

Σήμερα πονάω παντού. Δεν θέλω να φανεί τίποτα. Άλλωστε δεν θα το μάθει κανείς!

 

Σπασμένα φτερά

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κάθε ανθρώπινο πλάσμα, από την στιγμή της γέννησής του, εφοδιάζεται από τον Δημιουργό του με ένα ζευγάρι φτερά. Τα φτερά αυτά είναι φυτεμένα, όπως τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι… Ίσως δεν είναι πίσω στην πλάτη, αλλά κάπου βαθύτερα. Με την πάροδο των ετών, τα φτερά αυτά μεγαλώνουν, όπως και τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Και μπορούν να γίνουν δυνατά, πελώρια, τεράστια! Καθώς ο χρόνος περνά και συνήθως είναι αμείλικτος, παρουσιάζεται μια σχετική φθορά σε όλο το (φθαρτό) σώμα. Τα χέρια συνεχίζουν να δουλεύουν, τα πόδια κινούν το σώμα, τα μάτια βλέπουν (καμιά φορά με κατάλληλη τεχνητή υποβοήθηση) και τα φτερά συνεχίζουν να κινούνται πάνω κάτω, δεξιά και αριστερά δίνοντας την απαραίτητη ώθηση. Δεν κάνουν ίσως έντονα φλαπ – φλαπ. Όπως ενός τεράστιου βασιλικού αετού στην αρχή της πτήσης του. Τα φτερά όμως αυτά σπρώχνουν την ψυχή να πετάξει μπροστά, ψηλά, να κάνει εφορμήσεις, να φρενάρει απότομα στρίβοντας προς τα δεξιά, να πετάει ανάμεσα από αιχμηρές βουνοκορφές…

Η ζωή που κάνει κάθε άνθρωπος συνδέεται και επηρεάζει και το σώμα και την ψυχή. Και επειδή οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και το ταίρι ενός ανθρώπου παίζει μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη, υπάρχει ένας εκ των πραγμάτων επηρεασμός του σώματος και της ψυχής μέσα στην κοινή πορεία του ζευγαριού. Πόσο μπορεί άραγε να επηρεάζει ο ένας τα φτερά του άλλου; Πόσο μπορεί να τον βοηθάει να τα ξεδιπλώνει και να απολαμβάνει τις πτήσεις διασχίζοντας τα σύννεφα; Πόσο είναι διατεθειμένος να του τα περιποιείται και να τα προσέχει μην …σπάσουν σε κάποια απότομη κίνηση; Ή σε κάποια απερισκεψία; Ή σε κάποια κακή επιλογή;

Πότε μπορεί ο ένας από τους δύο να αναλαμβάνει την φροντίδα των φτερών του άλλου; Είναι και οι δυο έτοιμοι να τυλίξουν με γάζες τις πληγωμένες φτερούγες του συντρόφου τους; Μήπως εκείνη τη στιγμή πόνου είναι που βγαίνει η κακία που κρύβει ο καθένας μας μέσα του (όπως και το αντίθετο και πολλά άλλα…) σε μορφή εγωισμού, απογοήτευσης ή άλλο τι;

Ίσως να περιμένουμε πολλά από τον άλλο. Ίσως αυτό που είμαστε τελικά να μην έχει καμία σχέση με αυτό που είναι και που μπορεί να δώσει ο άλλος. Ίσως να κυνηγούμε κάτι που ποτέ δεν θα γίνει με το συγκεκριμένο άτομο που είναι δίπλα μας. Πόσο δίπλα μας είναι; Πόσο μπορεί να δώσει; Μέχρι πότε θα δίνουμε χωρίς να παίρνουμε αυτό που η ψυχή μας λαχταρά; Που διψά θανάσιμα να απολαύσει, να γευτεί, να δει, να νοιώσει; Πόσο πολύ φοβόμαστε να πονέσουμε κοιτώντας την αλήθεια πίσω από ένα παραθυράκι που μόνο ένα κομμάτι της μπορούμε να διακρίνουμε; Και καθόμαστε εκεί γιατί ξέρουμε ότι δεν θα δούμε ολόκληρη την εικόνα… Πόσο πολύ κρυβόμαστε από τον πραγματικό, αληθινό, ουσιαστικό και ΕΛΕΥΘΕΡΟ εαυτό μας;

Γιατί φίλοι μου καλοί, τσακίζουμε και πετσοκόβουμε τα φτερά μας; Κοίταξέ τα τι δυνατά, επιβλητικά και πανέμορφα φαίνονται στο φως του πρώτου φωτός που ο ήλιος χαρίζει απλόχερα! Νοιώσε τη δύναμη που σου δίνουν όταν σκίζεις τα σύννεφα πάνω από τα χιονισμένα βουνά, άφησε το Είναι σου να εκτοξεύσει τρισεκατομμύρια φώτα λαχτάρας, ζωής, αγάπης… Ονειρέψου όπως παλιά… Τι όμορφα που ήταν! Ήσουν εσύ, ο άνθρωπος που έδινε, που χάριζε, που μιλούσε πάντα από την ψυχή του, που τα λόγια έδιναν δύναμη και στους άλλους, που ήσουν πάντα επάνω και κατέβαινες μόνο για να τραβήξεις και άλλους μαζί σου. Πόσοι είχαν μαζευτεί εκεί πάνω… Τι παρέα είχες! Χμ…

Πρόσεχε τα ΦΤΕΡΑ σου!!!

Η απόλυτη λύση

Μήπως:

 

...σας κυνηγάει η γυναίκα σας να κάνετε δουλειές;

...σας ψάχνει η πεθερά σας;

...θέλει η γυναίκα σας να πάτε για ψώνια για να πάρετε δώρο για τη μαμά της;

Δύστυχε παντρεμένε, ναι εσύ που δεν έχεις που να πας και τι να κάνεις για να γλυτώσεις, σου έχω τη λύση!

Δες τον "Καναπέ-Καταφύγιο"

...και ποτέ μην ξεχαστείς, μπορεί να κοιμάται ή να κάθετε ήσυχα, αλλά...

Prestige

4 παρά ξεκινώ για Ξάνθη. Ο καιρός καλός. Συννεφιά, αλλά η θερμοκρασία ανεκτή. Απολαμβάνω τις στροφές Παρανεστίου και κάθομαι στο Prestige, δίπλα στο Κυβερνείο. Ο σκέτος νες-καφέ δεν πίνεται. Μια παρέα στα 3 μέτρα μιλάει σχετικά δυνατά και δεν μ' αφήνουν να διαβάσω την εφημερίδα μου. Αναγκαστικά τους ακούω να έχουν φλομώσει στη βλακεία. Η συζήτηση γίνεται μόνο και μόνο για το προφανές… 3 γυναίκες και 2 άντρες. Οι συνδυασμοί πολλοί, τα μάτια παίζουν στο χώρο, οι ορμόνες άπειρες.

Φεύγω σχετικά γρήγορα, ο καιρός αρχίζει να αγριεύει. Η επιστροφή στα όρια του δράματος. Η μηχανή πάει μια χαρά, βενζίνη μπόλικη, τα λάστιχα φουσκωμένα στο ιδανικό, αλλά ο αναβάτης τα έχει δει όλα. Δεν φοράω γάντια και ο αέρας περνάει από τα μανίκια και με γδέρνει παντού. Τα χέρια έχουν κολλήσει στα γκριπς. Δεν μπορώ να αλλάξω ταχύτητα (δεν χρειάζεται), το φρένο είναι άθλος να το πατήσω με το δεξί μου δάχτυλο (αμάν, κατσίκια!). Μάλλον θα αυτοακρωτηριαστώ…

Στην Αδριανή, οι πρώτες στάλες. Τα μυγάκια αυτοκτονούν ανά οικογένειες στο τζάμι του κράνους. Βλέπω τη φύση με φόντο δεκάδες πτώματα, πόδια, κεραίες, λάσπη και ο αέρας να λυσσομανάει… Μπαίνω στη Δράμα. Τα αυτοκίνητα ακίνητα σε ουρές με ψώνια από Καρφούρι, παιδάκια που κλαίνε στα πίσω καθίσματα, τυπάδες με ανοιχτό τζάμι και τα νερά της βροχής να έχουν μουσκέψει το αριστερό τριχωτό τους χέρι γεμάτο καδένες και δαχτυλίδια από πρώην και επόμενες. Βρε αντε και…

Προσπερνώ τους πάντες και πηγαίνω σπίτι με το παντελόνι να είναι σκούρο γκρι. Άλλο χρώμα ήταν ρε όταν το φόρεσα! Α, νερά… Τα παπούτσια βαριά. Α, νερά... Κρυώνω. Την πέφτω στο κρεβάτι και μένω ακίνητος κάτω από το πάπλωμα. Βάζω στο αθόρυβο το κινητό (7 αναπάντητες το πρωί) και κοιμάμαι από τις 8μιση μέχρι τις 8μιση. 12 ώρες και το κρεβάτι μου φαίνεται η πιο καλή ιδέα για συνέχεια.

Πεινάω. Έχω να φάω 20 ώρες στο περίπου. Κάτι ακούω! Το στομάχι μου… Σκάσε! Σήκω. Παίρνω 8 κομμάτια τυροπιτούλες και σπανακοπιτούλες, βγάζω φωτογραφίες για τη νέα ταυτότητα, παίρνω από το e-shop 3 φλασάκια που είχα παραγγείλει, κλείνω για καφέ με φιλαράκι κατά τις 12μιση, και ταβέρνα το μεσημέρι με καλή παρέα.

Καλημέρα σε όλους!

Στάση ζωής

Ήθελα να το γράψω εδώ και μέρες. Ίσως να ήθελε απλά το χρόνο του και αυτό (όπως και ...πολλά άλλα!). Μου το έστειλε ένας άνθρωπος που έβαζε το αυτί του κοντά σε μένα και του έδινα (λέει) κλωτσιές που τον πετούσαν έκπληκτο πίσω. Ήμουν μέσα σε μια κοιλιά (λέει, δεν το θυμάμαι κι αυτό) και περίμενα να την κάνω για έξω. Τέλος πάντων...

Ίσως να εκφράζει πολύ λίγους ανθρώπους. Ίσως κανέναν και ποτέ. Ίσως όλους που ζουν κατά βάθος. Ίσως ποτέ και κανέναν. Ίσως... Σίγουρα εκφράζει απόλυτα τον blogger της παρέας.

Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της. Αυτός ήταν πάντα εκεί γι'αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της. Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν! Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυό μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε… είδε και τον αγαπημένο της… Εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά «τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;» Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και με πόνο αργότερα της έστειλε ένα γράμμα… "Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου"

ΌλαΖωήΦωςΖωήΌλα 

Λάμπρος

Ο Μπραντ Πιτ είναι γκέι. Όπως και ο Μπράντον και ο Ρίτσαρντ Γκιρ και ο Μελ Γκίμπσον και ο Χούλιο Ινγκλέσιας και όλοι οι άλλοι δήθεν όμορφοι. Μόνο εγώ δεν είμαι γκέι. Και μιλάω και ελληνικά που τα πιάνετε πιο εύκολα, κορίτσια. Με λένε Λάμπρο (για τους φίλους  Μπρο, η Σούλα με το ένα, αλλά τσακίρικο μάτι, με φώναζε Μπροκουλίνι μου, χα! αμ πως;) και εργάζομαι σε αποφράξεις βόθρων το πρωί και που-και-που σε αποτεφρώσεις αγριόχοιρων σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης, για αρπαχτή ντε! Το βράδυ κατά τις 5:30 πηγαίνω και μια βόλτα στο Cafe de Cafe φορώντας ένα ακριβό μπουφάν, κίτρινο – μελιτζανί που το τσάκωσα από το πιο ακριβό καλάθι της Λαϊκής Αγοράς της Δράμας. Μόνο Πέμπτες είναι ανοιχτά – δεν είναι για όλους, κάθε μέρα, κάθε ώρα κι έτσι… να ξηγούμεθα!

Πίνω (δεν πίνω, κάνω τον άνετο, για μόστρα χα!) τη φραπεδιά μου με 6 ζάχαρες και κουνιέμαι στο πιο ψηλό σκαμπό του μαγαζιού για να με βλέπουν τα θηλυκά και να παθαίνουν την πλάκα τους. Και πιάνει μεγάλε! Εψές ήρθε μια τύπισσα πολύ εντάξει κομμάτι και μου είπε κάτι, ξέρεις, ψιλιπονηρό… Έκανε ότι το είπε στο τύπο (και αυτός γκέι) που ήταν δίπλα, αλλά κατάλαβα εγώ ότι το έκανε για να μην προδοθεί. Χα… Σε ποιον ρε; Σε μένα τον Μπρο; Ρε σε μένα; Άσε τώρα… Αν ήταν η τύπισσα εντάξει και δεν έκανε οφσάιντ θα της ξηγούσα το ‘νειρο. Έχε χάρη που ήταν λίγο μεγαλύτερη από μένα καμιά 25αριά χρόνια και πιο κοντή άλλους τόσους πόντους! Δεν με πείραξε ρε η ελιά σαν βερίκοκο στο μάτι της, ούτε τα 45 παραπανήσια κιλάκια της, απλά εκείνη η φαλάκρα της και τα τεράστια παντελόνια που φορούσε (στην αρχή νόμιζα ότι είχε βάλει μαξιλάρια στην κοιλιά και στα μπούτια, αλλά προσποίηση δεν παίζει ρε σε μένα…) λίγο με χάλασαν να πω την αλήθεια.

Ρε, οι γυναίκες είναι άββισως. Τι να λέμε τώρα; Ξεκινάω καλά – καλά τα κολπάκια, μόνο σε σουρωμένες που μιλάνε πιο καθαρά από τις άλλες τις δήθεν… και σου λένε σε κάποια φάση: «Θέλω να ξερ…» και χλουπ, πάρτα όλα στο πάτωμα! Έλεος ρε, έλεος. Βρωμάω λένε. Δήθεν τώρα! Πρέπει λένε να πλένομαι που και που και να μην πηγαίνω με τα ρούχα της δουλειάς στα μαγαζά. Τι λες μωρέ; Ο Μπρο ρε πλένεται κάθε, ναι ρε, κάθε μέρα. Δεν είναι λέτσος. Μην μου πεις όμως ότι θα μπω και μέσα στην, πως την λένε, μπανε.. μπανο.. μπανιέρα! Ρε συ είναι άσπρη, πάρτο χαμπάρι. Αν μπω μέσα θα αλλάξει χρώμα και δεν θέλω να λερώνω ρε. Στο λαβοτέτοιο μια χαρά πλένω τις τριχωτές μου μασχάλες με νεράκι καθαρό του θεούλη. Δεν θέλει πολύ. Μην κάνουμε και υπερβολές τώρα, εποχή που είναι, και τα ποτάμια έχουν στερέψει! Λίγο να υγρανθεί το μεσαίο δάχτυλο, το πιο μεγάλο, και το καθάρισμα τελειώνει μέχρι να πεις πατσάς-ολόκληρος-που-τρώγεται-με-τα-χέρια-σαν-καλαμπόκι!

Ακούς εκεί βρώμας ο Μπρο!...

Ένα μόνο δεν κατάλαβα ρε φιλάρα. Γιατί σήμερα 24 του μηνού μου λέγανε χρόνια πολλά ρε; Τι είναι σήμερα; Γιορτάζει κανείς ή μου ’κάναν πλάκα τα μοσχάρια στο βοθρατζίδικο; Θα πάω σε κανένα μαγαζί που έχει εκείνες τις τηλεοράσεις στη σειρά που δείχνουν, λένε, ιστιοσελίδες και θα ρωτήσω το αφεντικό να μπει στο έιτς τι τι πι κάθετος κάθετος πάνω κάτω τελείες τρία ντάμπλεβε τελίτσα εορτολόγιο τελίτσα γκρ και να δει αν γιορτάζει κάποιος τυπάς σήμερα. Αν γιορτάζει κάποιος εντάξει. Αν όμως δεν… θα πάω στα μοσχάρια τους συναδέλφους μου και θα τους ανοίξω απότομα τη φόρμα που φοράω χωρίς μπλουζάκια και αηδίες, σιμά στη μούρη τους. Να δεις που και πάλι θα κάνουν τους ψόφιους κοριούς και θα πέσουν στο πάτωμα. Βλάκες είναι, αφού αναπνέουν κανονικά, τους σκουντάω με το ξύλο που ανακατεύουμε τα λύματα από τους σωλήνες να ξεφρακάρουν από τα χοντρά, και αυτοί είναι ζωντανοί ρε. Το ετούτο τους μπροστά κουνιέται ρε, πάνω κάτω κανονικά. Κάνουν ρε τους ψόφιους κοριούς οι μπίχλες!

Είμαι σίγουρος 100% (ή όχι...)

Aς διαβάσουμε αγαπητοί συμπαίκτες το παρακάτω κείμενο...

Προσοχή όμως πριν το διαβάσετε: 

i) αν το έχετε πάρει με μέιλ ή το έχετε δει κάπου, sorry - δεν δύναμαι να παρακολουθώ όλα σας τα μέιλ, έχω υποκλέψει μόνο τα μέιλ σας του τελευταίου 6μηνου 

ii) αν το διαβάσετε και τα μάτια σας σχηματίζουν ένα τεράστιο "?" τότε μην ξαναδιαβάσετε το μπλογκ αυτό ποτέ - είστε εκτός γηπέδου εδώ και καιρό και δεν το έχετε πάρει χαμπάρι 

iii) αν σας σπάνε τα νεύρα αυτά τα i), ii), iii)... είστε νόρμαλ άτομο - μου τη σπάγανε πάντα και μένα (άρα όλα ΟΚ) οι λίστες σε στυλ κανόνων ή αξιωμάτων που στην τελική θα μπορούσαν να γράφονταν σε παράγραφο ως απλό κείμενο, αφού μπουρδίτσες εντέλει τέλουν να πουν. ;-)

Λοιπόν, διαβάστε:

ΔΑΙΑΒΣΕ ΤΟ ΓΗΡΟΓΡΑ! ΜΡΟΠΕΙΣ!

Σνφμύωα με μια έυρενα στο Πισήναπιμετο του Κμτρπιαίζ, δεν πεαίζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμέτενα τα γταμάμρα σε μια λξέη, αεκρί το πώτρο και το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και μροπετίε να δαβαιάεστε τις λιεξές χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξέη αλλά τη λξέη σαν σνύλοο.

Ατίπτσυεο, ε;

ΣΗΔΙΡΤΑΙ ΣΑΕΡΤΝΑ (γκλουπ!)

Τένις

Στις 9 χθες το βράδυ (Δευτέρα), ήμουν στο γήπεδο του τένις για την 1η προπόνηση. Μαζί με άλλα 5 άτομα (2 άντρες - 3 γυναίκες) ήμασταν μια ομάδα δραμινών που τρέχανε πάνω κάτω για χι ψι λόγους ο καθένας, αλλά με κοινό στόχο έναν: την κατάκτηση του Ρολάν Γκαρός.

Τίποτα δεν είναι απίθανο σε αυτή τη ζωή. Αφού θα ξεκινήσω ιταλικά στα μέσα Οκτωβρίου μαζί με την Κική και θα μάθω να μιλώ άπταιστα την Ιταλικήν και θα έχω κατακτήσει μία από τις 3 πρώτες θέσεις του Ρολάν (ώπα και το υποκοριστικό!), μετά είμαι έτοιμος για το γύρω της Ευρώπης με τη μηχανή. Από τώρα ήδη μιλάμε με την Κική στα ιταλικά. Μου λέει π.χ. “Come stai”, της λέω “molto bene” και μετά μιλάμε για 1-2 ώρες μόνο στα ιταλικά. Πάντα αυτή η συζήτηση τελειώνει με το κλασικό πλέον “Voglio organizare una festa di mio compleanno” με την οποία την αποστομώνω.

Πάντως, το τένις τελικά μου άρεσε πολύ. Βασικά δεν είναι τένις – τένις. Είναι γυμναστική με τένις και αυτό είναι ακόμη πιο ωραίο. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω ότι μου πει ο δάσκαλος και σε κάποια φάση με περίμενα ανάσκελα να βλέπω τα αστέρια… Τελικά επιβίωσα και πάλι! Με ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα και 10 κιλά παραπάνω από το κανονικό, ο παππούς επέζησε… Η Νίκη σε στυλ τουλάχιστον Άννα Κουρνικόβα τα έδωσε όλα. Στυλ απαράμιλλο και τεχνική υψηλών προδιαγραφών. Σε κάποια φάση μάλιστα ήρθε και μια φαν της και ούρλιαζε έξω από τα σύρματα: «Νίκη», «Νίκη», «Νίκηηηη»…… βέβαια μετά τα ουρλιαχτά και τις φωνές, ακολούθησε μια τεράστια μούντζα σε μέγεθος ρακέτας.

Τα μαθήματα είναι κάθε Δε – Τε – Πα στις 9 μέχρι 10 και μισή. Έχει σχετικό κόσμο και γενικά περνάς πολύ καλύτερα από ένα κλειστό χώρο γυμναστηρίου που χτυπιέσαι όλη την ώρα στα ίδια μηχανήματα παράγοντας στην τελική έργο που αντιστοιχεί σε χι θερμίδες, αναπνέοντας στην καλύτερη τις ίδιες βρωμοουσίες από τους διπλανούς –ές. Μου μοιάζει με άλλη μία «δουλειά» (και από προσωπική εμπειρία το λέω).  Στο τένις παίζει άλλη φάση. Έχεις την προπόνησή σου σε ανοιχτό χώρο, παίζεις και συναγωνίζεσαι με άλλους συμπαίκτες και φυσικά κινείς όλο σου το σώμα. Και πόδια και χέρια. Θέλει προσοχή νομίζω ο ώμος μόνο που δέχεται μια σχετική καταπόνηση και ίσως να χρειάζεται μια ομοιόμορφη κατανομή προσπάθειας και στα δύο χέρια…

Μηνιαίως θέλει 35 ευρώ για 3 φορές τη βδομάδα, μια φορμούλα, παπούτσια, ένα μπουκαλάκι νερό (και πετσέτα για τους κάπως) - ρακέτα σου δίνουν εκεί. Τι λέτε; Θα έρθετε;

Στάσου μύγδαλα...

Θάλασσα και Ελλάδα. Κλασικό θέμα που παραπέμπει και στο "...στάσου... μύγδαλα...". 

[Μισή ντροπή δική μου και μισή δική σας: όταν έβλεπα την ταινία στην τηλεόραση και άκουγα την παραπάνω φράση, νόμιζα ότι φώναζε την κοπέλα με το όνομά της, το οποίο δεν μπορούσα να καταλάβω... δεν καταλάβαινα ποτέ τι είχε στο χέρι του! Φανταζόμουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αμύγδαλα. Μην με ζορίσετε να σας πω τι φανταζόμουν, δεν γράφεται εδώ!]

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά η Ελλάδα έχει φανταστικά μέρη που συνδυάζουν θάλασσα και βουνό είτε μόνο θάλασσα ή βουνό... Αν προσέχαμε τα μέρη αυτά όπως κάνουν κάποιοι άλλοι (π.χ. Φιλανδοί, Νορβηγοί...) θα ήταν πραγματικά επίγειος παράδεισος. Μιλούσα κάποτε με έναν τοπογράφο, ο οποίος για 20 και πλέον χρόνια ζούσε σε διάφορα μέρη που τον έστελνε η εταιρία που δούλευε. Μεταξύ αυτών ήταν Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αργεντινή, Χαβάη και άλλα "παραδεισένια" και όχι. Μου έλεγε ότι όλες αυτές οι καρτ ποστάλ που τις βλέπεις και θέλεις ΤΩΡΑ να πας εκεί είναι τις περισσότερες φορές απλά αυτές και παραπέρα δεν παίζει κάτι άλλο. Άσε που οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολλοί και σούπερ τζιζ: κουνούπια δηλητηριώδη, ερπετά που πεινούν για οτιδήποτε, άγνωστα μαμούνια και δεν συμμαζεύεται... Μπορούσες να πας σε αυτά τα μέρη, μόνο κάποιες μέρες και ώρες που επιτρεπόταν. Π.χ. το βράδυ όχι, μερικές μέρες που βγαίναν διάφορα πράσινα ερπετά όχι, όταν υπήρχε επιδρομή από μαμούνια που τρώγαν ό,τι έβρισκαν όχι και μερικές φορές με ...δική σου ευθύνη! "Ρε συ, σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά, άκου που σου λέω... Πήλιο, Σαντορίνη, Κρήτη... μέρη ασύγκριτης ομορφιάς - ευλογημένα μέρη από τον Πανάγαθο!".

Για του λόγου του αληθές ρίξτε μια ματιά εδώ. Το κλιπάκι είναι από Σαντορίνη. Πολύ όμορφο και χαρούμενο και ...ελληνικό (δώστε προσοχή στον τύπο - φακιν γκλικ)!

Καλό φθινόπωρο! Σήμερα έχουμε ισημερία. Το φθινόπωρο ξεκίνησε και το καλοκαίρι αποτραβήχτηκε οριστικά για να ηρεμήσει κι αυτό...

Γιώργος

Γιώργος Γλάστρας. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, γέλασα με το αστείο του επωνύμου του. Μου φάνηκε τελείως γελοίο για έναν απόφοιτο νομικής!

Ήμουν φαντάρος και είχα μετατεθεί για 3η (και τελευταία φόρα) στο Πολύκαστρο Κιλκίς. Τα πρωινά πήγαινα στο ταμείο του ΤΥΠ (Τάγματος ΥΠοστήριξης) και ο Γιώργος σε κάποιο άλλο γραφείο. Ήμασταν, πάνω κάτω, συνομήλικοι και μου έκανε εντύπωση από την αρχή ο χαρακτήρας του. Με μια λέξη, για να μην σας κουράζω με λεπτομέρειες, ήταν ένας χρυσός άνθρωπος.

Είχε ένα άσπρο Γκολφάκι στο ΧΣΟ (Χώρο Σταθμεύσεως Οχημάτων – δικό μου ακρωνύμιο, θα μπορούσε να είναι ένα από τα 3 εκ. του ΕΣ) και πηγαίναμε καμιά φορά στη Θεσ/νίκη για καφέ σε κοινές μας εξόδους. Πίνοντας καφέ τον ρώτησα για την νομική που τελείωσε και μου είπε ότι το έκανε αυτό χωρίς να το θέλει ιδιαίτερα (ίσως ο πρώτος του ..."ρόλος") και μετά τη σχολή του πήγε και σπούδασε υποκριτική στην Αγγλία. Μάλιστα έπρεπε σε σύντομο χρονικό διάστημα να δώσει εξετάσεις για άδεια ασκήσεως επαγγέλματος για δικηγόρος γιατί το είχε καθυστερήσει πολύ μετά τη λήψη του πτυχίου του και αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να περιμένει για ν χρόνια. Είχε παίξει σε μερικά θεατρικά έργα και σε κάποια φάση, ενώ ήμασταν φαντάροι, θα έπαιζε σε ένα θέατρο στη Θεσ/νίκη στο έργο εποχής «Χορεύοντας στη Λούνασα (ή Λουνάσα)».

Πήγα και τον είδα. Απόλαυσα ένα Γιώργο να χορεύει, τραγουδάει, παίζει απίστευτα… Μου φάνηκε ότι ξεχώριζε από όλους τους υπόλοιπους της παράστασης. Έμεινα κάγκελο. Ξεχείλιζε από ενέργεια επάνω στη σκηνή. Αυτό που έκανε ήταν η ζωή του. Δεν τον ξαναρώτησα ποτέ «γιατί δεν ανοίγεις γραφείο και να γίνεις ένας ‘καθώς πρέπει’ δικηγόρος»; Δεν έπρεπε να ανοίξει γραφείο. Όχι. Θα πέθαινε μετά από μία βδομάδα. Η εικόνα του Γιώργου ανάμεσα σε μηνύσεις, μισθωτήρια επαγγελματικών χώρων και αιτήσεις διαζυγίων ήταν απλά αστεία ή καλύτερα μακάβρια.

Μας έφερε στο γάμο τα πιο όμορφα δώρα που είχα πάρει. Μεταξύ άλλων ήταν και μια χειροποίητη κούκλα μάγισσα – μαριονέτα από τις πιο όμορφες και καλοφτιαγμένες που έχω δει. Η παρουσία του Γιώργου ήταν μια όαση στο γενικότερο χαμό και άγχος των ημερών. Ήπιαμε καφέ στο σπίτι (νιόπαντρος γαρ) και μιλήσαμε για διάφορα εκτός θέματος: θέατρο, παραστάσεις, αναπάντεχα, σπουδές, εξωτερικό…

Δεν τον έχω ξαναδεί από τότε. Μάιος 1999. Τον έχω αναζητήσει αρκετές φορές, αλλά μάταια. Την τελευταία φορά είχα μάθει ότι ήταν κάπου στο εξωτερικό και έπαιζε σε κάποια θεατρική παράσταση. Θα προσπαθήσω να τον βρω. Είναι από τους ανθρώπους που, όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν ξεχνάς την αύρα τους που ήταν τόσο, μα τόσο διαφορετική από αυτή των υπολοίπων…

Αμάν!

Δεν θα γράψω τίποτε σήμερα.

Το θέμα "Έξοδοι ή ...'Εξοδοι΄;" στις 16/9/2008 μάλλον χτύπησε φλέβα. Απ' ότι φαίνεται μας ταλανίζει αρκετά. Τα σχόλια σας πολλά, σε λίγες μόνο ώρες. Διαφωνώ - συφμωνώ με αυτά που γράφτηκαν. Εδώ είναι και το ζουμί. Έτσι μπορεί να βγει και κάτι χρήσιμο αν το βλέπεις από τη σωστή μεριά και έχοντας την κατάλληλη διάθεση.

Θα επανέλθω μόλις καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός...

(Να στείλω χαιρετισμούς στην Κατερίνα που εκφράστηκε με θετικά λόγια για το μπλογκάκι. Περιμένω να με πάρεις τηλέφωνο. Έχω να σου προτείνω κάτι...)

Έξοδοι ή ..."έξοδοι"

Παντρεμένοι με παιδιά. Καμιά δεκαετία γάμου, συμβίωσης, υπομονής, αμοιβαίων υποχωρήσεων και λοιπά... Το όνομά της: "Αφροξυλάνθη". Ο ρόλος της Αφροξυλάνθης ήταν σπίτι, παιδιά, σύζυγος, δουλειές, υποχρεώσεις, γάμοι, γενέθλια... Μετά τα 30 της όμως, κάνοντας έναν απολογισμό ζωής που της βγήκε αυθόρμητα όταν είδε ξαφνικά το χρόνο να περνάει από πάνω της, είδε τη ζωή με άλλο μάτι. Άρχισε να περιποιείται τον εαυτό της, να βάφεται, να φοράει και μια τιραντούλα βρε αδερφέ και να ...βγαίνει έξω. Ο άντρας της δεν το πήρε και πολύ εύκολα. Το δέχθηκε όμως. Δεν ήταν του έξω, της παρέας, της βαβούρας. Η μαμά και η γιαγιά της έβγαζαν σπυράκια κάθε φορά που γύριζε αργά το βρά... νωρίς το πρωί απ' έξω. Ποτέ όμως τούρλα. Με μέτρο το ποτάκι. Κυρίως για τη γυναικοπαρέα και το χαβαλέ που γίνεται στο χώρο. Δεν λοξοκοίταζε ποτέ. Μια "μέρα" (βλ. καρα-βράδι) κάποιος της την έπεσε. Τον έστειλε να πάει να παίξει μπάλα αλλού: "είμαι παντρεμένη και έχω παιδιά στο μπόι σου, κάντην με ελαφρά αγοράκι μου, δεν παίζει μαζί μου καμμιά φάση". 

Θέλω τα σχόλιά σας. Οι έξοδοι, η προσωπική φροντίδα και το "κοιτάω ΚΑΙ τον εαυτό μου", "το κάνω για ΜΕΝΑ", πώς σας φαίνετε; Είναι η αρχή του πονοκέφαλου για τον σύζυγο (βλέπε κάτι να φυτρώνει στο κούτελο) ή απλά χαίρομαι τη ζωή μου κάνοντας πράγματα που με ευχαριστούν και με κάνουν να δραπευτεύω από την καθημερινότητα έχοντας πάνω απ΄ όλα την οικογένειά μου; Παίζει ρόλο η σχέση του ζευγαριού, τι αισθάνεται ο ένας για τον άλλο, που κοιτάνε στη ζωή τους; Μήπως είναι η αρχή της "κατηφόρας";

Για πείτε...

Τέλης

Θα ανηφορίσω κατά τις 3 προς Καλλίφυτο, στον Τέλη. Καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για καρατσεκαρισμένη ταβέρνα (με άπαιχτα σουτζουκάκια, ζουμερή βοδινή και νοστιμότατο κότσι), αφού έχω καταβροχθίσει δεκάδες φορές ό,τι έχει το μαγαζί…

Το «κακό» είναι ότι πριν λίγες μέρες, 9 άτομα (μαζί με μένα) κάναμε το μαγαζί άνω κάτω με τραγούδια, δικά μας CD (βλ. Σάκης: «το πουλάω το σπίτι», «φαρμάκι στάζεις πόσο μου μοιάζεις»…), άπειρα τσίπουρα με και χωρίς και άλλα όμορφα. Έχω προμηθευτεί ήδη μια στολή μπαμπόγερου και ευελπιστώ ότι δεν θα με γνωρίσει. Θα αλλάξω και τη φωνή μου για να αποφύγω οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα. Το πρόβλημα είναι ότι ή θα φύγω νηστικός ή η στολή θα βρωμάει αποφάγια απ’ όλα…

Τώρα που με φαντάζομαι πάνω στη μηχανή με τη στολή μάλλον δεν θα προλάβω να φτάσω στο χωριό. Ή θα μαζέψω χρήματα από τους περαστικούς (θα βάλω στο iPhone να παίζει το «Ματζουράνα» / κυκλικός πηδηχτός χορός του Μοναστηρακίου…) ή θα με μαζέψουν πριν τις γραμμές του Αίμου!

Τρέλες...

Πήρα την Όλγα και την έγραψα στα αγγλικά της. Τσάντα, κασετίνα, μολύβια, πράγματα που αρέσουν στα παιδιά... Η Ιωάννα πάντα με τον τρόπο της δίπλα στα παιδιά, η Αθηνά να πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε παιδικές φωνές, χαμός! 

Η Όλγα πίσω στη μηχανή με την τσάντα στον ώμο της να με σφίγγει - όχι από φόβο... "Πάμε βολτίτσα;", "Ναι!". Να πάμε λοιπόν σε μέρος ασφαλές, χωρίς πολλά αυτοκίνητα, με ταχύτητα στα όρια του νομ... Σκαρφαλώσαμε λοιπόν (στην κυριολεξία) στους πρόποδες του Κορυλόβου απέναντι από τα πρώτα σπίτια του Πανοράματος, μέσα στις πευκοβελόνες και στις κουκουνάρες. Απίστευτα! Η μηχανή με δύο αναβάτες (ενάμιση κανονικά) και κολλημένη στην πρώτη ταχύτητα να τεστάρουμε την πρόσφυσή της. Έφερνε κάτι σε μότο-κρος, στο πολύ μωρουδίστικο βεβαίως. Μ' άρεσεεε...

Το βραδάκι ζήλεψα ένα σκέτο φραπέ που δεν μπόρεσα να τον ευχαριστηθώ το πρωί με τα πήγαινε έλα σε διάφορα. Εξέδρα στο Ύδραμα, απαλά ροκάκια να παίζουν στο φόντο και τηλέφωνο στον Παναγιώτη «πίνω καφέ, τι να παραγγείλω για σένα;», «καπουτσίνο μέτριο με αφρόγαλα». Τα είπαμε, δώσαμε ραντεβού για ταινία Κυριακή βράδυ.

Καπάκι στο Νίκο, «τελειώνεις το μάθημα και πάμε για ποτάκι;». Με την Έλλη και Νίκο καθόμαστε Ύδραμα αγκέιν, που λόγω ζέστης έλεγε πολύ. Ρίσκαρα με καραμέλα μιλκσέικ… μμμ... γιάμι! Σωστή επιλογή για την ώρα. Πώς θα κλείσει η βραδιά; Μια πιτσούλα (ας σημειωθεί το υποκοριστικό παρακαλώ με αρκετές δόσεις ειρωνείας) Χαβάη, μια σαλατούλα (μικρούλα… όσο πατάει η γάτα λέμε) με ολίγον τόνον και πέσπι λάιτ και κλείσαμε…

Καλό το καλοκαιράκι τελικά… Αν και όταν η παρέα λέει, δεν παίζει ρόλο η εποχή! Άσχημα είναι τζάκι, φωτιά, ξύλα που καίγονται με θόρυβο, ζεστό τσάι ή καφέ ή ποτάκι ή … Μωρέ λέει! Είναι αλήθεια ότι περιμένω πως και πως την κάμερα για να αρχίσω τις εξορμήσεις. Όσο το σκιτσάρω στο μυαλό μου, τόσο πιο πολύ μου κάνει κλικ –μην πω ...κλακ και φανώ υπερβολικός!- να το κάνω όπως το φαντάζομαι. Θα σας το δείξω με πολύ χαρά και προσμονή για τις αντιδράσεις σας. Μην φύγετε λοιπόν. Επιστρέφουμε εν μέσω φθινοπώρου με τις πρώτες σκηνές, εικόνες, τοπία, συναισθήματα ελευθερίας και περιπλάνησης!

Η ψησταριά

1.        Ο άνδρας βγάζει την ψησταριά και τα κάρβουνα.

2.        Η γυναίκα πλένει την σχάρα.

3.        Η γυναίκα πάει στο μπακάλικο.

4.        Η γυναίκα πάει στο χασάπικο.

5.        Η γυναίκα πάει στο ζαχαροπλαστείο.

6.        Η γυναίκα ετοιμάζει την σαλάτα και τα λαχανικά.

7.        Η γυναίκα ετοιμάζει τα κρέατα για το ψήσιμο.

8.        Η γυναίκα βάζει σε ένα δίσκο τα κρέατα με τα σχετικά μπαχαρικά και τα εργαλεία του ψησίματος.

9.        Η γυναίκα φέρνει την σχάρα καθαρή και το δίσκο στον άνδρα που είναι ξαπλωμένος δίπλα στην ψησταριά απολαμβάνοντας την μπύρα του.

10.     Ο άνδρας βάζει το κρέας πάνω στην σχάρα.

11.     Η γυναίκα μπαίνει στο σπίτι να στρώσει το τραπέζι.

12.     Η γυναίκα ρίχνει μια ματιά στα λαχανικά που βράζουν

13.     Η γυναίκα ετοιμάζει το επιδόρπιο.

14.     Η γυναίκα ξανά βγαίνει έξω να πει στον άνδρα της ότι καίγεται το κρέας.

15.     Ο άνδρας βγάζει το κρέας που παραψήθηκε από την σχάρα και το πάει στην γυναίκα του.

16.     Η γυναίκα ετοιμάζει τα πιάτα και τα βάζει στο τραπέζι.

17.     Ο άνδρας βάζει να πιούνε.

18.     Η γυναίκα ξεστρώνει το τραπέζι και ετοιμάζει τον καφέ.

19.     Η γυναίκα σερβίρει τον καφέ και το επιδόρπιο.

20.     Μετά το γεύμα, η γυναίκα μαζεύει το τραπέζι και το τραπεζομάντιλο.

21.     Η γυναίκα πλένει τα πιάτα και συμμαζεύει την κουζίνα.

22.     Ο άνδρας αφήνει την ψησταριά όπως είναι γιατί ακόμη καίγονται τα κάρβουνα.

23.     Ο άνδρας ρωτάει την γυναίκα του αν χάρηκε που δεν μαγείρεψε σήμερα.

24.     Με ένα απορημένο ύφος ο άνδρας βγάζει συμπέρασμα ότι οι γυναίκες δεν είναι ποτέ ευχαριστημένες.

Σερν'ς

Μου τα ...'πρήξαν με το CERN. Δες το ένα, δες το άλλο, θα είναι καταπληκτικό, είναι μεγάλο, είναι σκλ... ουπς... φτάνει ρε πια με το μεγαλειώδες του πράγματος!

Επειδή όμως δεν θέλω να φανώ κακός και επειδή η Έλλη με καταφέρνει με τα σιροπιαστά της λόγια -σχεδόν πάντα- να αναφέρω τα τελευταία νέα:

Μετά από 25 χρόνια προετοιμασιών, η μεγαλύτερη ερευνητική μηχανή του κόσμου τέθηκε στην πρώτη φάση λειτουργίας της: οι επιστήμονες του "Ευρωπαϊκού Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών" CERN διοχέτευσαν με επιτυχία την πρώτη δέσμη πυρήνων ατόμου μέσα στο 27 χιλιομέτρων μήκους τούνελ του Μεγάλoυ Επιταχυντή Αδρονίων [LHC, Large Hadron Collider]. Στην υπερμηχανή θα λάβουν χώρα ελεγχόμενες συγκρούσεις ατομικών πυρήνων σε ταχύτητα κοντά σε αυτή του φωτός, με απώτερο σκοπό να δοθούν απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα της Φυσικής. Τι συνέβη λίγο μετά το Bing Bang; Από τι αποτελείται το διάστημα; Από πού προέρχεται η μάζα; Και πού είναι η αντιύλη; 

"Πρόκειται για μια φανταστική στιγμή", δήλωσε ο επικεφαλής του project, Lyn Evans, o οποίος ξεκίνησε τη λειτουργία του LHC από το κέντρο ελέγχου του CERN. "Περιμένουμε να μάθουμε πολλά για τoν τρόπο που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το σύμπαν", πρόσθεσε ο ίδιος. 

Ακριβώς στις 10:33 ώρα Ελλάδος η πρώτη δέσμη πρωτονίων ξεκίνησε το ταξίδι της μέσα στο Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, διασχίζοντας με επιτυχία το πρώτο τρίτο από το συνολικού μήκους 27 χιλιομέτρων τούνελ. Στις 11:28 ώρα Ελλάδος ξέσπασαν οι πρώτοι πανηγυρισμοί στην αίθουσα ελέγχου του CERN. Δύο αναλαμπές σε μια οθόνη υποδήλωναν ότι η δέσμη πρωτονίων είχε διασχίσει όλο το τούνελ. Ο Evans ήταν ενθουσιασμένος από το ρυθμό διεξαγωγής της πρώτης δοκιμής, καθώς οι ειδικοί περίμεναν ότι η πρώτη διάσχιση του τούνελ θα έπαιρνε περισσότερες ώρες. 

Ο τωρινός γενικός διευθυντής του CERN, Robert Aymar δήλωνε λίγο αργότερα ότι η έναρξη λειτουργίας του LCH αποτελεί μια ημερομηνία σταθμό για το Ευρωπαϊκό Ερευνητικό Κέντρο. 

Τι έπεται

Η επίσημη έναρξη των πειραμάτων θα γίνει σε μερικές εβδομάδες. Μέχρι τότε, οι ερευνητές πρέπει να βεβαιωθούν ότι η πρώτη δέσμη πρωτονίων κυκλοφορεί με σταθερότητα μέσα στο τούνελ. Όταν γίνει αυτό, θα διοχετευθεί μια δεύτερη δέσμη πρωτονίων. Τότε οι επιστήμονες θα επιχειρήσουν να προκαλέσουν τις συγκρούσεις πακέτων πρωτονίων σε ταχύτητες κοντά σε αυτές του φωτός. 

Με τη βοήθεια της πιο σύνθετης μηχανής που έχει κατασκευαστεί ποτέ από τον άνθρωπο, οι ερευνητές θα ψάξουν αρχικά να βρουν τα σωματίδια Higgs [μποζόνια Higgs], τα οποία, σύμφωνα με την έως τώρα θεωρία, είναι υπεύθυνα για να δίνουν στα άλλα σωματίδια μάζα. Αν οι φυσικοί του CERN ανακαλύψουν τα "σωματίδια του Θεού", τότε ο Βρετανός φυσικός Peter Higgs, από τον οποίο πήραν και το όνομά τους, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι θα πάρει το βραβείο Νόμπελ. Τις πρώτες ενδείξεις για την ύπαρξη των σωματιδίων Higgs αναμένεται να τις δώσει ο LHC μέσα στα επόμενα χρόνια [όχι πριν το 2010, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών]. 

Καμιά ανησυχία για μαύρες τρύπες

Η επιστημονική ομάδα του CERN διαψεύδει κατηγορηματικά την ύπαρξη πιθανότητας δημιουργίας μαύρων τρυπών που θα μπορούσαν να "ρουφήξουν" την ύλη και κατά επέκταση ολόκληρη τη Γη. Ακόμα και αν δημιουργηθούν, θα είναι μικροσκοπικές και θα καταστραφούν αμέσως, χωρίς να μπορέσουν να αναπτυχθούν. Εκτός αυτού, οι διεργασίες που θα λάβουν χώρα στο LHC, συμβαίνουν συνέχεια, όταν, για παράδειγμα, η κοσμική ακτινοβολία συναντά τη γήινη ατμόσφαιρα. Άλλωστε, κορυφαίοι φυσικοί του κόσμου θεωρούν απόλυτα ασφαλή τη λειτουργία του CERN, μεταξύ αυτών και ο διάσημος Βρετανός Stephen Hawking. 

...

Αυτά που θέλω να σας πω αφορούν την αυριανή (σημερινή κυριολεκτικά) μέρα. Το πρωί αναμένω με ανοιχτές πόρτες τον Νίκο, ο οποίος θα μου φέρει τον αντικαταστάτη του μηχανήματός μου, που από την αρχή που τον είδα (ούτε γέννα να είχαμε) δεν μου έκατσε καλά στο μάτι. Για τους θαμώνες λοιπόν του μπλογκ [ καλωσορίζουμε και τον Σάββα που του άρεσε...:) ] αναφέρω επιγραμματικά τα specs του:

• Κουτί: Thermaltake VB1000 Soprano
  
  μου άρεσε το χρώμα και τα φώτα - θα βλέπω το βράδυ όταν διαβάζω Μπλεκ
  
• Τροφοδοτικό: Thermaltake W0116 Toughpower 750W
  
  ήθελα 5 KW - αλλά δεν έδιναν υποσταθμό της ΔΕΗς δώρο...
  
• Επεξεργαστής: Intel Core 2 Quad Core Q6600 2.4 GHz
  
  αναβάθμιση από τον διπύρηνο μου
  
• Μνήμη: Kingston KHX6400D2/2G Hyperx X 2 - total 4 GB
  
  100 φορές μεγαλύτερη από τον πρώτο μου σκληρό δίσκο στο 486/33
  
• Μητρική: Gigabyte GA-EP351
  
  ο Νίκος τη βρήκε μούρλια
  
• Floppy: ναι, θα έχει
  
  βλακεία, ε; θα το απενεργοποιήσω και αυτό, μου τη σπάει στο μπουτάρισμα το γκριγκρριιιιιζζζζ....
  
• Σκληρός: Western Digital 1 TB WD10EA Caviar
  
  Έλλη, πρόσθεσε και άλλα 400 + 400 + 160 GB - πόσο πάει;
  
• DVD: Nec Optiarc AD-7191A Lightscribe
  
  
• Πληκτρολόγιο: MS Wireless Laser Desktop 5000
  
  σετ με πόντικα
  
• Oθόνη: LG W2252S-PF στις 22'' με 10.000:1 αντίθεση
  
  μαζί με την 20άρα που υπάρχει στο παλιό μηχάνημα (dual monitor) + τους 2 πύργους DVD + τα 2 ηχεία, γούφερ + το UPS + το πολυμηχάνημα θα γίνει φράχτης...
  

CERN, CERN, CERN... βρε δεν μας σερν'ς λέω γω. Νίκο... αργεί να ξημερώσεεεειιιι!