Η πτώση

Πιο γεμάτη μέρα από τη χθεσινή μάλλον δεν θυμάμαι… με τη λήξη της δουλειάς ντύνομαι με το τεράστιο μπουφάν μηχανής, γάντια από BMW, κράνος, παπούτσια κατάλληλα, βάζω βενζίνη (πάντα κατοστάρα), ελέγχω τα λάστιχα  (ήταν μια χαρά) και βουρ…

Έφτασα Ξάνθη στον αδερφό μου που έχει μπανταρισμένο το πόδι του μετά από ένα ατύχημα και κυκλοφορεί με πατερίτσες. Είδα την ανιψιά μου που εντυπωσιάστηκε με το iPhone (Έλλη σουτ…) και πήγαμε οι δυο μας να πιούμε καφέ στην Αλεξάνδρα με την Ξάνθη πιάτο. Καθίσαμε και μιλήσαμε μετά από πάρα πολύ καιρό. Μιλήσαμε όμως! Μου μετέφερε εικόνες από εξορμήσεις με τη μηχανή του (BMW 1100), σκηνές από πτώσεις και απότομες στροφές, λάδια στην άσφαλτο, ταχύτητες… Κάθε φορά που μιλούσε για τη μηχανή, το πρόσωπο του άλλαζε και φώτιζε! Καταλάβαινες εύκολα ότι τις στιγμές εκείνες μιλούσε κάτι βαθύτερο… Ήταν μια «συνάντηση» που ο χρόνος είχε τη μικρότερη σημασία! Για να πάμε για καφέ, οδήγησα (ναι, μπήκα σε αυτοκίνητο) μετά από μήνες. Μου φάνηκε άνετο, ήσυχο, πολιτισμένο, καθαρό, εύκολο στην οδήγηση, παιχνιδάκι. Αλλά μόνο αυτά! Το παιχνιδάκι ήταν μάλλον ξεφορτισμένο… δεν προχωρούσε καθόλου! Η επιτάχυνση ήταν απλά στα χαρτιά του manual και ένας απλός αριθμός. «Ρε συ χάλασε;», «Χα χα». Για άλλη μια φορά έβλεπα καινούριες μηχανές, αδρεναλίνες και μυρωδιά βενζίνης… Γερμανία, έρχομαι!

Η επιστροφή; Χμ… Λοιπόν, περιγράφω το σκηνικό: Βράδυ, σχετικό κρύο (δεν με ενοχλούσε σχεδόν καθόλου) και λίγο μετά το Παρανέστι αρχίζει να ρίχνει χιονόνερο (ένιωθα κρυσταλλάκια να κάνουν τσικ – τσικ στο κράνος). Τα μυγάκια έχουν γίνει σμήνη από στούκας που εφορμούν σε αεροπλανοφόρο. Το κράνος έχει γίνει τάφος. Αισθάνομαι τύψεις και ενοχές για το θάνατο που προκαλώ στη φύση. Βιαζόμουν να γυρίσω για να πάω για τένις. Η βλακεία είναι ότι δεν είχα δει καθόλου την ώρα και δεν ήξερα αν πρέπει να βιάζομαι. Μάλλον πρόφαση… Λίγο μετά την Πλατανιά, στη φάση που το κράνος είναι μούσκεμα από τη βροχή, τα μάτια μου έχουν κουραστεί να ελέγχουν συνεχώς το δρόμο και τα μυγάκια σε μορφή πάστας ελιάς στο τζαμάκι έρχεται η πτώση. Η στροφή ήταν πιο κλειστή από ότι περίμενα. Η ταχύτητα λίγο παραπάνω από το κανονικό. Τα μυγάκια πήραν την εκδίκησή τους. Πέφτω στα φρένα, η μηχανή στριγγλίζει, η πίσω ρόδα κάνει οχταράκια στο μουσκεμένο οδόστρωμα. Έδαφος, σου έρχομαι! Πέφτω δεξιά με τη μηχανή ανάμεσα στα πόδια μου. Σερνόμαστε μαζί (γλυκό μου ταίρι, σε πόνεσα) στην άσφαλτο για μερικά μέτρα και συνεχίζουμε αγκαλιά στο βρεγμένο γρασίδι. Η σκηνή: ανάσκελα, να κοιτάω τα δέντρα, η γδαρμένη μηχανή να φωτίζει όπου να’ ναι, με τη ρόδα να γυρίζει αργά… Σηκώνομαι απότομα θαρρείς και με τσίμπησε κάτι. Όχι δεν έχω τίποτα. Τη σηκώνω γλιστρώντας στα χόρτα. Με την 3^η φορά πήρε μπρος. Δεν βλέπω αν έχω κάτι. Δεν με νοιάζει αφού ανέβηκα επάνω. Το σώμα καταπονημένο από την πτώση. Στο δρόμο αισθάνομαι να μυρμυγκιάζει ο αριστερός μου αστράγαλος, ο αριστερός μου αγκώνας και λιγότερο ο αυχένας και ο ώμος μου. Δεν με νοιάζει. Είμαι μια χαρά! Σηκώνομαι όρθιος στις γραμμές του τρένου και η μηχανή χοροπηδάει ανέμελη. Τελική στην ευθεία πριν την Αδριανή. Οι σκηνές γεμάτες αδρεναλίνη. Η παρέα της μηχανής που γουργουρίζει, μου κρατάει συντροφιά μέσα στο βράδυ. Από χθες το βράδυ, σέβομαι το μηχάνημα που είμαι πάνω του. Αποδείχθηκε σκυλί και όταν το αποχαιρετίσω θα μου λείψει η εμπιστοσύνη που έδειξε σε μένα, τον αρχάριο οδηγό!

…

Είμαι μπροστά στο γήπεδο τένις. Θέλω να δω την ώρα στο κινητό, αν έχω κάποια κλήση, sms ή mail. Ωχ! Το iPhone δεν ανοίγει. Φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένο. Μάλλον δέχθηκε όλο το βάρος από την πτώση και σύρθηκε έστω και μέσα στην τσέπη μου μαζί μου στην άσφαλτο. Πατάω τα δυο κουμπιά με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Με την πέμπτη προσπάθεια άνοιξε! Ουφ. Εντάξει και μ’ αυτό.

Επιστροφή στο σπίτι. Πονάω λίγο στα πόδια και στο χέρι. Οκ. Φοράω τις φόρμες μου και πίσω στο γήπεδο. Τρέχω για ζέσταμα. Πονάω γμτ… Σουτ! Παίζω με απίστευτη διάθεση και κέφι. Με τον Σωτήρη (τον δάσκαλο) μιλάμε λίγο για μηχανές. Έχει μια μαύρη Kawasaki, παραπλήσια με τη δική μου. Έχουμε να πούμε πολλά όταν βγούμε όλοι μαζί για καφέ…

11 παρά επιστροφή στο σπίτι. Κρυώνω, είμαι μούσκεμα και πονάω. Κάνω μπάνιο με το ζόρι και λίγο πριν κοιμηθώ ακίνητος μέσα από το πάπλωμα μιλάω με μια φωνή που με ηρεμεί και με χαλαρώνει. Είμαι τυχερός (που υπάρχεις). Σε ευχαριστώ.

Σήμερα πονάω παντού. Δεν θέλω να φανεί τίποτα. Άλλωστε δεν θα το μάθει κανείς!